Ի՞նչ է
զգում մարդը, երբ հոգին անջատվում է մարմնից:
Մեկը տեսնում է երկար, շատ
երկար թունել, վերջում` անպայման պայծառ լույսի մի շող, մյուսը`
հրեշտակների երգը`կանչող ու ջինջ ձայներով, մեկն
ընկնում է ինչ-որ մութ ու խոր մի անդունդ ու անընդհատ ընկնում, ընկնում...
Մեկը թռչում է վեր,անընդհատ
պտտվում` տարակուսելով իջնի՞ իր մարմնի մեջ, թե՞ միգուցե պետք չէ…
… Ես ոչինչ չզգացի ու սկսեցի
պտտվել, պտտվել` իջնելու տեղ
գտնելու հույսով, քանի որ չէի գտնում մարմինս…
Ինձ, ավելի ճիշտ` իմ հոգուն
քշում ու տանում էր մի անծանոթ երևույթ` մերթ` հաճելի, մերթ` տհաճ, մերթ` ուրախ,
մերթ` տխուր, ու չէի հասկանում, ինչ է կատարվում և ուր եմ գնում:
Հետո կարծես հեռվից լսեցի.
<Անցնում ենք քո կյանքի
բոլոր օրերով, ամիսներով, տարիներով..>
<Ինչու՞, ես չեմ
ցանկանում, վերադարձրո´ւ ինձ իմ մարմինը , ես ետ եմ ուզում..>
Ես չէի լսում իմ ձայնը, ձայն
չկար, բայց պատասխանը լսեցի.
<Երբ երկու ձեռքերով գրկես
գլուխդ, կանգ կառնեմ>:
Ե՞րբ պետք է բռնեի գլուխս, ես
չգիտեի, իսկ այդ ընթացքում անցնում ու անցնում էինք ժամանակի մեջ` մերթ` հաճելի,
մերթ` տհաճ, մերթ` ուրախ, մերթ` տխուր, ու չէի հասկանում…
Ընթացքն այդ ինչ-որ բութ
երևույթի հետ, որը հետո չպատասխանեց իմ ոչ մի հարցի, դանդաղեց, թե՞ արդեն սկսեցի
հարմարվել, երբ տեսա Սուրբ Հովհաննես եկեղեցու գմբեթը:
Գլուխս բռնեցի ձեռքերով:
Երևույթն ինձ գցեց գմբեթի
վրա ու ասես անհայտացավ:
Բավականին թեք գմբեթի վրա
նստած եմ ու չեմ ընկնում:
Փորձ արեցի իջնելու, ու
կարծես ստացվեց:
Թռչում եմ ցանկացած
առարկայի վրայով` մոտ 2-3 մետր հավասար հեռավորության վրա:
Հետո նորից բարձրացա,
նստեցի գմբեթին, որի քարերի արանքներից խոտեր են աճել:
Փորձեցի
պոկել խոտերից, ստացվեց, ու ասես մի
էլեկտրական հոսանք անցավ իմ միջով:
<Ա´յ, դա
չպետք է անես, ո´չ մի առարկայան գործողություն, հակառակ
դեպքում կկորչես անհայտության մեջ` հավիտյան հրաժեշտ տալով մարմնիդ: Ժամանակդ
սահմանափակ է:
Ընդամենը`
այսքանը: Դե´, քեզ հաջողությո´ւն:>
Լավ երևում է դիմացի
շենքը, բայց ես
տեսնում եմ միայն մեկ պատուհանի
ներսը:
Հասկացա, որ
իմ օրերից մեկն է այդտեղ:
Բայց ո՞ր:
Մեջքով դեպի պատուհանը,
համակարգչի մոտ մի աղջիկ է նստած:
Երկար մազերը գցված են աջ
ուսին:
Պարզ երևում է համակարգչի
էկրանին գրված տողը.
<Դու էլ ինձ ես դուր
գալիս>
<Հանդիպե՞նք>
<Հաստատ չեմ կարող
ասել, մաման գա, կիմանամ >:
<Թումանյան-Խանջյան
խաչմերուկ, հարմա՞ր է, միևնույն է սպասելո~ւ
եմ>:
<Դե, հաստատ չեմ կարող
ասել>:
<Գրիր համարս` 091329198>
Իմ հայացքն
այդքան հիմար չի եղել երբեք. իմ բջջային հեռախոսի համարն էր:
Աղջիկը շրջվեց`
վերցնելու իր հեռախոսը, ու տեսա նրա դեմքը:
Աստվա´ծ իմ, մի՞թե
լինում է այդպես:
Ասես ինչ-որ զվաճասեր կախարդ իմ դեմքը վերցրել, գեղեցկացրել, նրբացրել, սարքել
էր
աղջկա դեմք ու հրամցնում էր…
Համակարգչին մոտեցավ մի
կին, երևի` մայրը:
Արդեն ամեն ինչ պարզ էր:
Դանիելյան Հասմիկն էր` իմ
առաջին սերը:
Տարիները վատ դիմահարդարի
ձեռքերով իրենց գործն արել էին նրա դեմքին:
* * *
Տարիները:
…Չեմ հասցնում պատասխանել նամակներին:
Միաժամանակ <խոսում
>
եմ երկու աղջկա հետ:
Մի կողմից հեշտ է, քանի
որ բոլորին նույն բանն եմ գրում, մյուս
կողմից էլ` դժվար, քանի որ
կարող է երկուսն էլ համաձայնեն հանդիպման:
Մեկին ես կմոտենամ, երկրորդի
մոտ Թորոսյան Արմենին կուղարկեմ, պարզ թվաբանություն է:
Կարևորը ճիշտ ընտրեմ, որ
լինի ամենագեղեցիկը ու չափերը` պաշտպանված` 24-60-165:
Իմ ու Արմենի հնարած
չափերն են`տարիք, քաշ, հասակ`90-60-90-ի փոխարեն:
Ծալված կայքը թրթռաց:
<Բարև, ես էլ
Հասմիկն եմ>
Սա արդեն երրորդն է, բարդացավ
գործս…
Անցավ մեկ շաբաթ:
…<Դու էլ ինձ ես դուր
գալիս, ժամանակակից մտքերով, Պոլիտեխնիկի՞ց
ես, չէ՞, ես էլ`
Համալսարանից>…
…<Կարելի՞ է քեզ Հաս
ջան ասել: Հանդիպե՞նք, Հա´ս ջան
>:
<Հաստատ չեմ կարող
ասել, մաման գա, կիմանամ,լա՞վ >:
<Թումանյան-Խանջյան
խաչմերուկ, հարմա՞ր է, միևնույն է , սպասելու
եմ>:
<Դե,
հաստատ չեմ կարող ասել>:
<Գրիր համարս` 091329198>…
* * *
Տարիները:
… - Հա´ս ջան,
ինձ ճիշտ հասկացիր, դու` ուսանող, ես` ուսանող, մեր ինչի՞ն է
պետք երեխան, ազատվի´ր նրանից:
- Դու ինչ ստոր մարդ ես, թե՞
կատակում ես:
- Ի՞նչ
կատակ, ուզո՞ւմ ես խայտառակվել, համ
էլ ինձ մի´ մեղադրիր, մեղավորը դու ես…ես հարբած էի ու ոչինչ չեմ
հիշում:
- Քեզ սիրում էի ու
տրվեցի, ես չեմ ափսոսում իմ…
- Չգիտեմ, մոռացի´ր ինձ ,եթե
այդպես ես մտածում, ինձնից ի՞նչ հայր, ես
շարունակելու եմ ուսումս ինստիտուտից հետո:
- Դա քո վերջի՞ն խոսքն է:
- Հա´ս ջան, ազատվի´ր երեխայից , ու
մնա´նք
առաջվա պես, էլ ի՞նչ է քեզ պետք: Մենք սիրում ենք իրար, չէ՞: Հակառակ դեպքում…
- Քեզ տեսնել չե´մ
ուզում, զզվա´նք:
* * *
Հասմիկն ու աղջիկը կարծես
վիճում են, ես չեմ լսում:
Աղջիկն ինչ-որ բան է
համոզում, մայրն էլ կարծես չի համաձայնում:
Միգուցե կոտրե՞մ պատուհանի
ապակին, կոտրե՞մ համակարգիչն ու թույլ չտամ աղջկաս գնալու այդ
հանդիպմանը: Ինչպե՞ս թույլ չտամ:
Ես լավ եմ ճանաչում
Հասմիկին,նա թույլ չի տա ,մի բան կմտածի հաստատ, բայց չեմ ճանաչում աղջկաս, եթե իմ
աղջիկն է, ուրեմն …
Մյուս պատուհանում լույս վառվեց:
Երևի ննջարանն է:
Աղջիկը, Ի´մ
աղջիկը սկսեց փոխել շորերը:
Դեմքս շրջեցի: Մյուս
սենյակում Հասմիկը դեմքով
դեպի պատուհանը լալիս էր:
Ուրեմն չստացվեց:
Դեմքս մոտեցրի պատուհանին ու նայում եմ նրա ձեռքի
ժամացույցին:
18.30 րոպե:
Դեռ ունեմ 30 րոպե
ժամանակ: Ես միշտ ժամադրվում էի 19.00-ին:
Վստահ գիտեմ, որ
տղան , ում հետ աղջիկս պետք է հանդիպի, երկու
հոգու է ժամադրելու, կսպասի մինչև առաջին եկողն ու կհեռանա նրա հետ:
Վերադարձա,
տեղավորվեցի գմբեթին:
Սկսեց ձյուն գալ:
Եթե որևէ մեկը
գմբեթի բարձրությունից չի տեսել, թե
ինչպես է հարսնաքողի նման ձյունն իջնում քաղաքի վրա, ապա ասեմ, որ
բոլոր հրաշալիքները անգույն նկարներ են այս
տեսարանի համեմատությամբ:
Երևանն է, ու
փաթիլ-փաթիլ իջնող սպիտակ գեղեցկությունը:
Զգույշ սողոսկեցի շենքի
մուտք ու բարձրացա Հասմիկենց հարկն այն ժամանակ, երբ դուռը բացվեց ու Նա դուրս
եկավ բնակարանից:
Ու՞մ հայրական աչքերը չեն
փայլել հպարտությունից իր գեղեցկուհուն տեսնելիս:
Հայրական ո՞ր սիրտը չի
բաբախել րոպեում 150 անգամից ավել, երբ տեսել է իր աղջկան տղայի հետ թևանցուկ:
Հայրական ո՞ր սիրտը չի
կծկվել խանդից դեպի հարազատ աղջիկը:
Ես ինձ երբեք նրա հայրը
չեմ համարել, չեմ իմացել նրա գոյության մասին, քանի
որ իմ ու Հասմիկի վերջին խոսակցությունից հետո նրանք ընտանիքով հեռացել էին
քաղաքից:
Իսկ հիմա~:
Ես զգում եմ, որ իմ
աղջիկն է: Գիտեմ, որ ի´մն է, ի~մը:
Ես չունեմ մարմին, բայց
սիրտս բաբախում է րոպեում 1500 անգամից ավել:
Ես զգում եմ, որ աչքերս
փայլում են հպարտությունից:
Ես զգում եմ, որ աղջիկս
կրկնում է իր մոր տարիներ առաջ թույլ տված սխալը ու չգիտեմ ինչպես օգնել:
Ես զգում եմ, թե Հասմիկի
սիրտն իմ սրտին ինչքան
համաչափ է զարկվում :
Ես եկա ուշացումով,
բայց եկա : Այստեղ եմ, և այդ փաստը ոչ ոք չի կարող հերքել:
Աղջիկը նստեց երթուղային
տաքսի ու անհետացավ:
Բարձրացա նորից պատուհանի
մոտ , որտեղ դեռ լալիս էր Հասմիկը:
Ես այստեղ եմ, ինչու՞
ես լալիս:
Հետո՞ ինչ, որ
այստեղ եմ:
Ափոս չեմ կարող ծնկել քո
առաջ ու ոչ մեկին պետք չեկող ներողությամբ գրկել քեզ, համբուրել այն շրթունքները, որոնք
տարիներ առաջ արտաբերեցին. <Քեզ տեսնել չե´մ
ուզում, զզվա´նք>:
Կներե՞ս արդյոք իմ`
քեզ այսքան ժամանակ տանջելը, ես
չգիտեմ, բայց թույլ չեմ տա, որ
դու լաց լինես, ինչպես ժամանակին քո
մայրն է թաքուն լաց եղել:
Քեզ հաջողություն,
սիրելի~ս, մնաս
բարո~վ, աղջկաս լավ կնայե~ս:
Սլացա Թումանյան-Խանջյան
խաչմերուկ:
Անկյունի շենքի մոտ հիմա
մի ապակեպատ խանութ է:
Ներսում մի մանեկեն է
կանգնած: Կնոջ մանեկեն:
Նայում է ինձ, ժպտում:
Դեռ ոչ ոք չկա:
Ես կտարբերեմ
հազարավորների մեջ ինձ նմանին:
18.45 րոպե:
Իմ աղջիկը չի ուշանա, նա Ի´մ աղջիկն
է, ճշտապա´հ, վստահ եմ:
Իսկ ի՞նչ եմ անելու ես:
Պտտվում եմ խանութի
շուրջբոլորն ու հետազոտում, ոչ մի բան մտքովս չի անցնում:
18.50 րոպե:
Երևաց տղան :Ծաղիկները` գլուխները
ներքև պահած մոտենում է:
Ես միանգամից ճանաչեցի տղային` ինձ
երիտասարդ ժամանակ:
Նրան երկու տարբեր
կողմերից մոտենում էին եկու աղջիկ:
18.57 րոպե:
Ժամանակ չկա, ո՞ր
մեկը առաջինը կմոտենա:
Մոտեցա խանութի ապակուն ու
ձեռքով հարվածեցի:
Ապակին հաստ էր ու տեղի
չտվեց:
18.58 րոպե:
Հավասարաչափ հեռավորությամբ` տարբեր կողմերից տղային մոտենում էին երկու
աղջիկ` հետագայում դժբախտանալու համար:
Մեկն իմ աղջիկն էր,մյուսն
իմ կինը` երիտասարդ ժամանակ:
Երկուսից ո՞ր
աղջկան փրկել ինձանից, քանի որ տղային չկարողացա մեկուսացնել:
Մնում էր մոտ 20 մետր`
տղային հասնելու:
Որոշումը կայացված էր:
Խանութի օդանցքից սահեցի
ներս, անցա ամբողջ սրահով, թափով ետ եկա ու հարվածեցի մանեկենի մեջքին, որը,
ընկնելով ապակուն, փշրեց:
18.59 րոպե:
Փշրված ապակիները թափվեցին
աղջկաս ոտքերի մոտ:
Ետ քաշվեց վախեցած:
Սկսեցին հավաքվել
հետաքրքրասերները` փակելով աղջկաս ճանապարհը:
19.00
Կինս մոտեցավ տղային:
Մի քանի բառ փոխանակելուց
հետո միասին հեռացան:
* * *
Նայում էի հեռվում կանգնած
միայնակ աղջկաս:
Հանգիստ էի:
Լսվեց Երևույթի
բամբ ձայնը.
<Ես քեզ զգուշացրել էի` ոչ
մի առարկայական շփում:
Դու այլևս մարմին չես
վերադառնա:
Դու հիմա մի անզոր թափառական հոգի ես ու դեռ
երկար կթափառես, այդպես էլ հանգրվանդ չգտնելու պայմանով: Գնացի~նք>:
Արդեն ծանոթ Երևույթը
փաթաթվեց ինձ ու տարավ:
