понедельник, 21 апреля 2014 г.

Կյանք... բանաստեղծություն



* * *
Դու լսո՞ւմ ես…
Քեզ սիրեցի, որ դու տխուր չմնաս,
Արդյոք զգո՞ւմ ես,
Շրջում եմ քո մեջ մոլորված…

Ես խաղաղվելու տեղ եմ ման գալիս,
Թեկուզ մի անկյուն, թա՜ց, խոնա՜վ ու մութ,
Որտեղ թաքնվեմ իմ երազներից -
Դաժան ու անգութ…

Քեզ հետ դժվար է մենամարտելը,
տարիները իրենցն են անում,
անհնա՛ր է քեզ…  չսիրելը
թե այս և թե ա՜յն աշխարհում:

Դաժան չես, գիտե՜մ,
Ուղղակի դժվա՜ր է,
Քեզ հասկանալը մարդկանց հասարակ,
Իսկ դո՞ւ, շտապում ես, կանգառդ մա՛հն է,
Փախչո՜ւմ, հեռանում ես հողմի պես արագ:

Դու լսո՞ւմ ես…
Կյա՜նք,
Չտխրե՛ս հանկարծ,
Երբ վայրի մեղրը չորանա շրթիս,
Երբ էլ չե՛ն խոսի աչքերս փակված,
Երբ ժամանակը կհոգնի ինձնից…

Ս.Ումառ

воскресенье, 20 апреля 2014 г.

Վերադարձ … հեռանալով




 Տարօրինակ զգացողություն եմ ունենում, երբ փորձում եմ հիշել իմ երազները:
Ինձ թվում է թե իրական կյանքից իմ երազները բաժանված են մի բարակ շղարշով ու շղարշից այն կողմ քաոսային ձևով թափառում են տարբեր երազներ՝ հույսով, որ կարող է ձեռքս պարզեմ ու բռնեմ որևէ մի երազի օձիքից, քարշ տամ իրական կյանք…
Նրանց մեջ կան թույլ ու ուժեղ երազներ:
Ուժեղները շատ մոտ են բաժանող շղարշին ու միշտ պատրաստ են անցնելու այս կողմ:
Թույլ երազները ավելի հեռու են, կծկված, քաշված մի կողմ:
Այդ բոլորի ետևում երևում է մի դուռ, դա՞ էլ է երազ թե ոչ՝ չեմ հասկանում:
Մի՞գուցե փորձեմ ինքս անցնել շզարշն ու մոտենալ դռանը:
Պետք չէ բերել իրական կյանք, ի՞նչ իմանաս ինչ դուռ է:
Քայլ եմ անում դեպի շղարշն ու փորձում անցնել սահմանը:
Չորս կողմից վրա են տալիս երազները, հատկապես չարաճճիները:
Մեկն ականջս է քաշում, մյուս երազը օձիքիցս սողում է ներս, երրորդը փորձում է շորերս հանել, չորորդը կպել է շուրթերս ու չի ուզում պոկվել…
Մի կերպ հասա դռանը:
Դռան վրա թղթի մի կտորի վրա գրված է «Խնդրում եմ թույլ տալ հանգիստ ապրել»:
Զգույշ թակեցի:
- Մտե՛ք, բա՛ց է:
Ներսում գրասեղանի ետևը մի մարդ է նստած, ծանոթ դեմքով, հարազատ աչքերով:
Ում եմ նմանեցնում չեմ կարողանում հիշել:
Ձեռքին մի մատիտ է, որով կտկտացնում է սեղանին, այնպես ինչպես ես եմ անում:
- Լսում եմ, եղբայր, մո՛տ արի, քո տունն է, ինչո՞ւ կանգնած մնացիր:
- Ուղղակի ցանկանում էի իմանալ ի՞նչ դուռ է, համ էլ կծանոթանանք, իմ անունը …, - չի թողնում ավարտել:
- Գիտեմ, չե՞ս կարողանում հիշել, նմանեցնել, գոնե մոտավոր, - ժպտում է:
- Իսկ դուք, կներեք…
- Ես այս բոլոր երազների Տերն եմ, ինձ այդպես էլ ասում են, Տե՛ր:
- Եվ ինչ, դա ի՞նչ է նշանակում:
- Դե քո գաղափարը, երազանքները, անցյալը, ապագան… դրանք բոլորն էլ իմ ձեռքում են, եթե իհարկե հավատում ես երազներին:
- Եթե չեմ հավատո՞ւմ:
Բերանը բաց ծիծաղում է, տեսնում եմ թե, որ և քանի ատամներ են պակասում, ճիշտ այնպես ինչպես ինձ մոտ:
Ես հասկացա, որ դա ես եմ, ուղղակի երազում:
Կարծես թե ինքնատիրապետումս հասավ իր գագաթնակետին ու անցա իմ սովորական տոնին:
- Ապա մի վեր կաց, ու դուրս այստեղից, սա ի՛մ սեղանն է, ի՛մ սենյակը ու դու ավելորդ ես քանի ես այստեղ եմ:
Մարդը կարծես կորցրեց վստահությունը կամ գոնե հասկացավ թե ում հետ գործ ունի:
- Լավ, լավ, ես կարող եմ հեռանալ, բայց դու գլուխ չես հանի ոչ մի բանից: Դե ասենք թեկուզ թղթապանակներից, որոնց վրա քո երազային կենսագրությունն է:
- Լավ, համոզեցիր, խելոք նստիր այ այնտեղ,- ցույց տվեցի քիչ հեռու դրված առանց թիկնակ աթոռը:
- Թղթապանակներն ինչո՞ւ են տարբեր գույնի:
- Դե որ տարբերվեն, այ օրինակ այս վարդագույն  թղթապանակում էրոտիկ երազներն են, կապույտում ՝ ռոմանտիկ երազները,  սպիտակում, դե այսպես ասած իրական, կանաչում՝ միստիկական և այլն:
- Իսկ սև գույնի թղթապանակում, իմ դժբա՞խտ երազներն են:
- Ոչ, այդտեղ քո մահվան երազն է, քո մահը երազի տեսքով: Դա չի կարելի նայել: Այդպես ընդունված չէ:
- Դու ինքդ նայել ես, այդպե՞ս չէ:
- Այդպես է, բայց ես ուրիշ, - ձեռքերը տարածում է:
- Դու՝ դա ես եմ, իսկ ես չեմ նայել, ուրեմն կնայեմ:
- Գիտեմ, որ չեմ համոզի, անիմաստ է…
Զգույշ բացելու փոխարեն բարկացած միանգամից բացեցի թղթապանակն ու ամբողջ սենյակը միանգամից լցվեց սև թափանցիկ գույնով:
Երազի տարբեր կտորներ խառնվեցին իրար խառնելով ամբողջ սենյակը:
Սենյակում պարում էին սեփական մահվանս տարբեր կտորները:
Պատուհանից երևում էր լուսինը՝ սև գույնի, կարծես մարտինիի բաժակի մեջ գցած ձիթապտղի մի հատիկ:
Սենյակի աջ անկյունում երկու հոգի փորձում են մեխել դագաղի կափարիչը:
Մեկին չճանաչեցի, իսկ մյուսը Ռաֆիկն է, հարևանս:
(Ասա թե դու որ օրվա մեխողն ես, քո տանն ամեն ինչ ես եմ արել, կամ այս որ դարն է՝ մեխովի դագաղ):
Հոգեհացի սեղանի մոտ քաոսային վիճակ է, չորորդ բաժակից հետո ում մտքով ինչ անցնում է վեր է կենում կենաց ասում:
Սեղանի մոտ տարբեր  փոքրիկ խմբերից լսվում են.
«Ինչ գեղեցիկ թաղում է…»
«Անուղղելի կորուստ…»
«Հանգուցյալը բարոյական մարդ էր…»
«Այս լոբուց փորձիր, լավ է սարքած…»
«Ապրեն երեխեքը, բա ի՞նչ, թաղումը կյանքում մեկ անգամ է լինում…»

Տղայիս շփոթված դեմքը, աղջկաս լացակումած աչքերը թափառում են սենյակով մեկ:
Ամեն ինչ շարժվում է, խառնված իրար հետ տարբեր պատկերներ հասցնում են խելագարության:
Այսքան շարժում, այսքան տխուր երաժշտություն, այսքան ծանոթ ու անծանոթ դեմքերի կարծես հավաքել են մի տեղ, լցրել պտտվող մի թափանցիկ անիվի մեջ ու մի անտեսանելի ձեռքով պտտում են գլուխ պտտող արագությամբ:
Սենյակի հատակի մակերեսով մեկ փռվել է բանակականության հետ գրկախառնված, ոտնատակ ընկած խիղճս,:
Առաստաղից կախվել է երկար ու սուր լեզուս, անընդհատ փորձում է մի բան ասել, բայց կարծես չի ստացվում, ես չեմ լսում նրան:
Հարցականներ դարձած բազմաթիվ մտքեր այս քաոսում պահմտոցի են խաղում իրար հետ:
«Քեզ միս դնե՞մ…»
«Կարտոֆիլը լավ չէ եփված…»
«Տեսնես ինչքա՞ն փող ծախսվեց…»
«Թթվաշ խնձորից շատ լավ մուրաբա է լինում, ո՞ւմ մտքով կանցնի, չէ՞…»
Հոգեհացի սեղանից դուրս, սրահի դռանը հենված է մի կին:
Ինչպես միշտ գեղեցիկ է, նույնիսկ սև շորերով:
Իր ամբողջ էությամբ իմ ճաշակն է թե՞…
Առաջին անգամ եմ տեսնում թե ինչպես է արտասվում սերը, երբ մերժված չէ:
Լաց է լինում:
Ինչո՞ւ:
Արդեն մեկ ժամ կլինի ոչ ոք էլ լաց չի լինում:

- Մոտեցիր, ես վստահ եմ, որ միայն իմ արցունքները քեզ կօգնեն, մի շփոթվիր, ամեն ինչ հենց այնպես է ինչպես որ պետք է լիներ, դե մոտեցիր, այստեղ վախենալն արդեն անիմաստ է, իմ արցունքները…
Փորձում եմ մոտենալ, հանկարծ Տիրոջ ձեռքը բռնում է իմ ձեռքից:
- Մի՛ արա, այդպես ճիշտ չէ, թող ամեն ինչ ընթանա իր հունով, պետք չէ խառնվել ոչ մի բանի, միայն նայիր:
Հրում եմ ինքս ինձ: Իմ երազ-կեսը ընկնում է հատակին ու վախեցած աչքերով նայում ինձ, որ փորձում եմ խառնվել իր՝ Տիրոջ գործերին:
Ճիշտ է, ճիշտ չէ, նշանակություն չունի, ինձ կանչում են, պետք է մոտենամ, անպայման:
Ես երբ կանչել եմ նա եկել է, հիմա ինչո՞ւ պետք է նրա կանչին չարձագանքեմ:
Մոտենում եմ, ծնկում:
Երկու ափերս դարձնում եմ շերեփ, արցունքները լցվում են ափիս մեջ:
Տա՜ք են, թա՜ց, վախենում եմ հանկարծ գոլորշիանան ու ափերս մնան չոր:
Գլուխս բարձրացնում եմ ու նայում դեմքին:
Արցունքների միջից տեսնում եմ մի շողացող թույլ լույս, վախ, որ կարող է նորից հեռանամ:
Ափերիս մեջ եռում են արցունքները:
Բարձրացնում եմ կենդանի այդ շերեփը դեպի շրթունքներս:
- Չանե՛ս,- ծղրտում է իմ երկրորդ կեսը,- այդպես ճի՛շտ չէ:
Ըմպում եմ ափիս մեջ հավաքված արցունքներից մի կում, ու զգում որ երակներումս սկսեց մի տաք գետ հոսել, անցավ ամբողջ  մարմնովս մեկ ու լցվեց գլուխս:
Կանգնեցի: Գլուխս պտտվում է:
Բոլոր պատկերները կարծես կիզակետները կորցրած նկարներ, սկսում են կամաց կամաց լողալ օդում, պտտվել ու բարձրանալով հպվել առաստաղին:
Պտույտ…
Պտույտ…
Պտույտ…

Սենյակի մի հատվածն է միայն, որ չի մասնակցում այդ պտույտին, այդ վայրենի արագությանը, մի փոքրիկ հատված, որտեղ այս ամենից կարծես վախեցած,անակնկալի եկած, կամ այս ամենին անտարբեր ու մտքերով հեռու, կանգնած է մեծ թոռս՝ իմ մեծացրած նկարը կրծքին սեղմած::

Անպայման պետք է մոտենալ:
Մոտենում եմ, բայց չգիտես ինչու՝ հայտնվում պատուհանի մոտ:
Բակում երեք խաչեր են ու սև լուսին…
Աշխարհում միայն մեկը չէ, որ խաչվել է:
Միայն մեկին են հիշում:
Բալենու բարակ ճյուղերից պատրաստված խաչի վրա ես եմ:
Կողքս մի այլ խաչ է, հին տախտակներից պատրաստված՝ վրան մի  կին, մաշված շորերով:
Կրծքին մի տախտակ է վրան շրթներկով գրված «Դրամաշորթ»:
Քիչ այն կողմ`դիմացս, երկու ջրի մեջ փտած գերաններից պատրաստված խաչի վրա, կարմիր սպորտային համազգեստով մի մարդ է խաչված:
Գլխավերևում ամրացված տախտակը դատարկ է:
Իմ տախտակը, երևի վատ մեխելուց,  ընկած է գետնին, հակառակ կողմով, չի երևում ինչ է գրված վրան:
- Մայրիկ, ո՞ւմից ես դրամ շորթել…
- Էհ, տղա ջան, ինձ համար Սևանի լողափերից մեկում ավազների մեջ փնտրում ու հավաքում էի ապակու կտորներ, որ երեխաների ոտքերը չվնասվեն, հեռվում կանգնած «Շտապօգնության»  մեքենայից զանգահարել էին ոստիկանություն, բողոքել, որ դրամ եմ հավաքում հանգստացողներից:
Եկան, բռնեցին տարան, ասում էին ինչու եմ ուրիշի գործին խփում, այդպես էլ չհասկացա թե ի՞նչ եղավ ու ինչպես հայտնվեցի այստեղ:
Դեմքս շրջեցի դիմացս մարդուն: Սպասում էր:
- Քո ի՞նչ գործն է թե ինչի համար, ավելի լավ է ուշադիր եղիր, խաչդ ընկնում է:

Ձեռքերիցս մեխված տեղերից արյուն է կաթում, լավ չեն մեխել, երևի էլի Ռաֆոն է մեխողը եղել:

Իմ տեսքով մարդը տեղից վեր կացավ, մի շարժումով բռան մեջ հավաքեց երազի բոլոր կտորները, խնամքով սեղմեց ու տեղավորեց թղթապանակի մեջ:
- Ասացի չէ՞, որ դա նայել չի կարելի: Բայց պետք է ասեմ, որ բախտդ բերել է:  Ավելի ճիշտ երկուսիս բախտն է բերել:
- Ձե՞ռք ես առնում:
- Ոչ, այն մարդկանց բախտն է բերում, ովքեր կարողանում են հեռանալ կյանքից կենդանի մնալով:
- Ես չեմ վախենում մահից, ուղղակի չեմ ցանկանում ներկա գտնվել իմ մահվան ներկայացմանը:
- Մահը դա կյանքի ճանապարհի ավարտը չէ, հավատա՛, դա սխալների վրա աշխատելու ամենահավանական սկիզբն է: Հասկացա՞ր:
Ես կարծես կորցրեցի իմ նրա հանդեպ ունեցած առավելությունը ու աչքերս կիսափակ ցածր ձայնով ասացի.
- Կգա ժամանակը, ե՞րբ, չգիտեմ: Կգա մահը  ու այն հաստատ կունենա իմ աչքերը:
Ցավալին դա է:
- Մի բան հարցնե՞մ, կպատասխանե՞ս անկեղծ:
- Կաշխատեմ, հարցրո՛ւ, հիմա կարծես թե ոչ մի բան նշանակություն չունի ինձ համար:
- Այս ամբողջ քաոսում, որ դու տեսար, հատկապես ի՞նչը դուր չեկավ, անկեղծ եղիր, ես ամեն բան կկազմակերպեմ:
Առանց երկար մտածելու պատասխանեցի:
- Ռաֆոյի դագաղի կափարիչ մեխելը, բա այդպես մեխ են խփո՞ւմ:
Դեղին ատամների արանքից դուրս ժայթքեց ժպիտի նման մի բան:
- Լավ, հասկացա: Հիմա գնա քեզ կանչում են: Հիշիր, մեկ մարդու մահը մահ է, բայց դու մենակ չես այլ միլիոնավորվորների հետ, իսկ դա արդեն վիճակագրություն է:

* * *
Լսում եմ ինչ որ տղամարդու ձայն:
- Դե ինչ կարող եմ ասել, ըստ վիճակագրության…այ քեզ բան, աչքերը բացեց… ներս եկեք:
Դեմքիս վրա կռացան հարազատներիս դեմքերը:
- Փառք Աստծո, ինչպե՞ս ես:
Հիվանդասենյակի օդը խեղդող է, տարօրինակ ծանր:
- Պատուհանը բացեք, - ձայնս մի քիչ խռպոտ է, բայց հաստատուն:
- Ուրեմն ուշադիր լսեք, մահվան ոչ մի շոու, ես չեմ ուզում այդպես մահանալ, պա՞րզ է:
Նայում եմ տղայիս:
- Անպայման տերտեր կկանչես, ես ճիշտ է հավատացյալ չեմ, բայց քեզ շատ կօգնի, կենացների հերթականություն, ավելի զսպվածություն, հնարավորություն կտա քեզ ավելի վստահ զգալու, պա՞րզ է:

Իմ մահճակալի վրա կռացած դեմքերի մեջ կարծես մի դեմք է պակասում, չեմ կարողանում հասկանալ թե ում:
Մի քիչ գլուխս բարձրացրեցի ու քիչ հեռվում տեսա բոլորից առանձին, միայնակ կանգնած մեծ թոռանս՝ կրծքին ամուր սեղմած վերջին անգամ նրա համար գնածս խաղալիքը:

пятница, 18 апреля 2014 г.

Երկու դոլարի սեր



 - Բարև´:
- Բարև´, դու ո՞վ ես:
- Ե՞ս, ես Խիղճն եմ:
- Խի՞ղճը: Իսկ ինչո՞ւ ես այդքան կեղտոտ:
- Որովհետև ես քո Խիղճն եմ: Եկել եմ մաքրվելու…
- Ինձ մո՞տ, մի՞թե հնարավոր է:
- Չգիտեմ, փորձի´ր…

* * *
Գարունը շնչում է ուղիղ թիկունքին, տաքացնում…
Կարծես մի տաք ափ շոյում է բետոնե սառը մեջքը, ու անասելի հաճելի է:
Նա իր հետ է քայլ առ քայլ: Ու զգում է, որ պրծում չկա: Բայց վախենում է` գիտակցելով, որ իր վերջին գարունն է:
Վերջի՞ն:
Միգուցե:
Ագահորեն կլանելով ծխախոտի ծուխը և ձմռան վերջին մահացող սառը օդը` ցանկանում է նորից սիրահարվել, նորից զգալ ուրիշ ջերմ մատների հպում` ապրելու վերջին ճիգերն անող մարմնին…
Ցանկանում է բղավել, որ չի վախենում, չի  ընդդիմանա, բայց կդիմանա՞:

* * *
Սուրբ Սարգիս եկեղեցու պատը համեմատաբար տաք է:
Իր տեղն է: Այստեղ ուրիշ փող մուրացող չի գալիս: Դեռ երեսուն չկա, բայց որ աշխատանք չունի, ի՞նչ կարող է անել:
Այսօր էլ իմացավ Տեր հորից, որ հարսանիք կա, սովորականից ավելի շուտ է եկել:
Տեսնողին կթվա, թե 50-60 տարեկան է` չսափրված, անխնամ, կեղտոտ  մազերով, քրքրված շորերով…
Ծանոթներից շատերը չեն կարողանում ճանաչել, բայց ինքը ճանաչում է ու գլուխը կախ` բռան մեջ հավաքում տված լումաները:
Անիծյա´լ կյանք…չէ´, ինքն է անիծված…և կարծես թե` տեղին:

Լումաներով լիքը բուռը դատարկեց գրպանում ու նորից մեկնեց ձեռքը…
Խոնարհած աչքերի առջև կանգնեցին կանացի զույգ ոտքեր, ափի մեջ իջավ հազար դրամանոց թղթադրամ:
Նայի՞ վերև, թե՞ ոչ…
Տատանման մի քանի վայրկյան, ու աչքերը հառեց վեր:
Կինն ուշադիր նայեց: Հետո, կարծես, աչքերը լցվեցին:
Նորից բացեց պայուսակն ու երկու  դոլարանոց թղադրամ դրեց ափի մեջ…
- Սա երջանկություն է բերում, հավատա´…

* * *
Տեր Հովհաննեսն սպասում էր հյուրի:
Անհամբեր հետ ու առաջ էր քայլում  եկեղեցու հարևանությամբ գտնվող իր տան հյուրասենյակում:
- Մարիա´մ, իմ քաշած օղո´ւց դիր, թթո´ւն էլ ավելացրու, մայրդ ո՞ւր է:
- Կգա: Իջել է նկուղ` գինի հանելու: Ես վախենում եմ մկներից:
- Մեծ աղջիկ ես: Դեռ ուզում ես գնալ Երևան` սովորելու: Դու մենակ ապրել չես կարող:
Մինչև հիմա շանն էլ ճաշ չես կարողանում մոտեցնել:
- Պա´պ, դու էլ լավ  գիտես, որ շուն չէ, այլ գայլ, իզուր…-, չշարունակեց` հիշելով գայլի ժանիքները:
Գայլը միայն Տեր հորն էր իրեն մոտ թողնում:

* * *
Ձագ էր, երբ հայրը բերեց տուն:
Մեծացավ աննկատ ու դարձավ, ինչ պետք է դառնար` գազան…
Սկզբից գայլն ամեն օր սպասում էր իրեն դպրոցի մոտ: Երբ ավարտական դասարանում էր, գայլի ձագը կծեց համադասարանցիներից մեկին, որը փորձ էր արել քաշել իր թևը:
Սկսեցին կապել շան բնում: Կատաղեց ու մինչև օրս ոչ մեկին չի ընդունում:

* * *
Հյուրը, որին սպասում էր Տեր Հովհաննեսը, տան  հարևանությամբ գտնվող զինվորական զորամասի  հրամանատար մայոր Ավագյանն էր:
Երբ նստեցին սեղանի մոտ, Տեր հայրը չդիմացավ ու հարցրեց.
- Հը´, Հրա´չ, նորակոչիկներից մի բան կա՞: Գիտեմ, որ հենց այնպես չէիր գա:
- Մի հատ խմե´նք, կխոսենք: Ես քո քաշած մորու օղին պաշտում եմ, գիտե´ս, չէ՞:
Նրանց միացավ նաև երեցկինը` Վերան:
Երբ բավականին խմեցին, Վերան գնաց սուրճ պատրաստելու, մայորը սկսեց խոսել:
- Նորակոչիկների մեջ մի զինվոր կա, շուն պահող է եղել, Գել Գևոր են ասում, Երևանի` 3-րդ մասի տղա է: Ծնողներ չունի, տատի, պապի  հետ է ապրում: Չեմ հասկանում ինչպե՞ս է ընկել Ղարաբաղ: Ուղարկե՞մ մոտդ:
- Փորձենք, փա~ռք շատ, Աստվա´ծ: Այդ գայլի ձագը Աստծո տված նվեր է, պետք է վարժեցնել:

* * *
Գևորգն ու Մարիամը շատ շուտ ընկերացան:
Գայլն էլ մեկ ամսվա ընթացքում դարձավ կառավարելի ու հանգիստ:
Ման էր գալիս առանց պարանի ու հստակ կատարում Գևորգի հրամանները:
Գևորգը ոչ միայն գայլին վարժեցրեց, այլ նաև գրավեց Մարիամի սիրտը: Աչքաբաց տղա էր, մարդամոտ, շուտ ընտելացավ Տեր հոր ընտանիքին:
Զորամաս չէր գնում, միայն անհրաժեշտության դեպքում: Ամբողջ ցերեկը գայլի հետ թափառում էր մոտակա անտառում:
Շաբաթը մեկ ներկայանում էր զորամաս ու նորից` Տեր Հովհաննեսի տուն:
Օգնում էր բոլոր հարցերում:
Ե´վ Տեր հայրը, և´ նրա կինը նկատել էին դստեր ու Գևորգի մտերմությունը, ու թեև դեմ չէին, բայց աչալուրջ էին:
Գևորգը քնում էր նրանց տան առաջին հարկում:
Ծառայող ընկերներ  ուներ` Երևանից` Անդրանիկն ու Հրազդանից` Սարգիսը, որոնք հաճախ էին լինում Տեր հոր տանը:
Ճաշում էին միասին: Գիշերները լոտո խաղում…
Հաճախ էին ծնողները տեսնում  Մարիամին Գևորգի հետ այս կամ այն գործն անելիս կամ շշուկով խոսելիս:
Ծառայությունն անցնում էր արագ ու ոչ զինվորական կարգով, ինչը գոհացնում էր գալիս բոլորին:
Մի անգամ էլ  Գևորգը ցուցադրեց գայլի՞, թե՞ իր շնորքը:
Ծխախոտը դրեց բերանն ու կողքը նստած գայլին հրամայեց.
- Կգնաս խոհանոց: Ձախ կողմի դարակին`գազօջախի մոտ,  լուցկի կա դրած, կվերցնես ու կբերես ինձ, հասկացա՞ր: Արա´գ:
Գայլն արագ սլացավ դեպի խոհանոց ու վերադարձավ, բերանում սեղմած լուցկու տուփը բերեց, դրեց Գևորգի ոտքերի մոտ:
Բոլորը հիացած էին:
Հետո, երբ Մարիամի հետ մենակ էին, բացատրեց, որ բացարձակ կապ չունի, թե ինչ լեզվով  և ինչ է ասում գայլին: Գայլը, երբ տեսնում է բերանում ծխախոտ, գիտի, թե ինչ պետք է անի. ահա ամբողջ գաղտնիքը:
Մի քանի անգամ մայոր Ավագյանը Տեր հորը զգուշացրել էր.
- Հարկավոր է զգույշ մնալ: Ի՞նչ իմանաս, ի՞նչ ընտանիքի տղա է, ի՞նչ կա մտքում: Այսպես ես էլ կծառայեի:
- Նորմալ տղա է, Հրա´չ, մի´ մտածիր: Շուտով մեկ տարի կլինի, որ մեր ընտանիքում է, ոչ մի ավելորդ բան չենք նկատել` ո´չ ես, ո´չ էլ Վերան: Լա´վ կլինի:
Մեկ ամիս էր մնացել, որ զորացրվեր, երբ մի օր Գևորգը մտավ Տեր Հովհաննեսի սենյակ:
- Ես ու Մարիամը որոշել ենք միասին գնալ: Ես նրան ինձ հետ տանում եմ Երևան: 
- Ինչպե՞ս, առանց մե՞զ…
- Մենք կգնանք ու հետո ձեզ կկանչենք: Դե, արդեն երկուսով որոշել ենք: Մի բան պետք է խնդրեմ: Մեկ օրից Մարիամի ծնունդն է, բայց ես նվեր չունեմ, չգիտեմ ինչ անեմ:
Երկար նայեց Տեր Հովհանեսը նրան:
Դարակից հանեց ու մի փոքրիկ աղոթագիրք մեկնեց Գևորգին:
- Սա կնվիրես, սա լավ նվեր է:
Հետո մոտեցավ Տիրամոր սրբապատկերին, ձեռքը երկարեց ու  նկարի հետևից հանեց երկու դոլարանոց մի թղթադրամ:
- Սա երջանկություն է բերում: Սա դրամ չէ, խորհրդանիշ է` բախտի նշանակ: Հասկանո՞ւմ ես ինձ:
Սրա վրա փոխվել է երեք մարդու դիմանկար: Հասկանո՞ւմ ես, թե  երեքն ինչ է խորհրդանշում: Առաջինը Ալեքսանդր Համիլտոնի դիմանկարն էր: Երկորդը` Թոմաս Ջեֆերսոնինը, որը 33 տարեկան էր անկախության դեկլարացիան ընդունելիս և Ամերիկայի երրորդ նախագահը: Նկարի հետևում նաև երկրորդ նախագահ Ադամսն է, որի ոտքը կարծես տրորում է Ջեֆերսոնը:
Ամեն ամերիկացի չէ, որ ձեռքում պահել է  երկու դոլարանոց թղթադրամ:
Գիտե՞ս ետևում ինչ է գրված, < Մենք հավատում ենք Աստծուն >:
- Երկու դոլարանոց թղթադրամը նաև…
Ուշադիր լսում էր Տեր Հովհաննեսի բացատրությունները:
Շատ երկար եմ պահել: Ուզում էի որդի ունենալուց նվիրել նրան, բայց…նվիրում եմ քեզ` գնալուցդ առաջ:

Վերջին օրվա գիշերը գայլն անհանգիստ էր: Ոռնում էր:
Ժամը երեքն էր, երբ տիկին Վերան  իջավ առաջին հարկ, որտեղ Գևորգն էր քնում: Մթան մեջ տեսավ ծխախոտի կրակը:
- Անկողնում մի´ ծխիր: Ինչո՞ւ է ոռնում, քնել չի լինում: Դո՞ւ ինչու չես քնում:
- Երևի զգում է, որ գնալու եմ: Հիմա կհանգստացնեմ:
Դուրս եկավ տանից: Մոտեցավ գայլին: Նստեց բնի մոտ, գրկեց գլուխը:
Գայլը ձայնը կտրեց, դունչը դրեց ոտքերին ու նայում էր տղայի աչքերի մեջ:

* * *
Տեր Հովհաննեսի խնդրանքով միաժամանակ` նույն օրը զորացրվեցին և Գևորգի ընկերները` Անդրանիկն ու Սարգիսը:
Ավտոբուսը դեռ Գորիս քաղաքին չհասած` խաթարվեց:
- Ոչի´նչ, մինչև Գորիս մի կերպ կհասնենք, առավոտյան կշարունակենք,- ասաց վարորդը:
- Բոլորիդ էլ կտեղավորենք հյուրանոցում, մի երեք ժամվա պատմություն է սարքելը:
Հյուրանոցում նրանց առաջարկեցին մեկ` երկու և մեկ` մեկ տեղանոց համարներ:
- Երկու տեղանոցում մի ծալովի մահճակալ կդնենք,- ասաց աշխատողը,- մի գիշեր է, էլի:
Մեկ տեղանոցում տեղավորվեց Մարիամը:
Տղաները երկու տեղանոցում իրերը դասավորելուց հետո իջան բար:
Գիշեր էր, երբ նրանց սենյակի ձայներից Մարիամն արթնացավ:
- Դու էլ պետք է ասես, որ ծառայել ես, հա՞: Երկու տարի այդ տերտերի քամակը մտած ապրեցիր, կնկան, աղջկան,  ինչ ասես արեցիր…,- Անդրանիկի ձայնն էր:
- Արա´, քո տեղը մենք հա´մ հատակ ենք լվացել, հա´մ գործ ենք արել, հիմա մե՞ր վրա ես մուննաթ գալիս…հլա սրան նայիր, ծալովի մահճակալի վրա էլ չի ուզում մի օր քնի…
- Ձեզ ի՞նչ, ով ոնց կարողանում է, այնպես էլ…- Գևորգի ձայնն ավելի ցածր էր լսվում:
Հետո ձայներից հասկացավ, որ կռվում են, հարվածում իրար: Վեր կացավ ու վազեց դեպի սենյակը:
Երբ բացեց դուռն ու ներս մտավ, Գևորգը հատակին էր` գլուխը բռնած, իսկ ընկերները ոտքերով հարվածում էին:
Ամբողջ երեսն արյունոտ էր…
Փորձեց մոտենալ, բայց զարմացած նայեց հարվածող տղաներին ու չհասկացավ, նրանց  վայրի ժպիտի պատճառը:
Երբ հասկացավ, որ ժպտում են իր կիսամերկ մարմնին նայելով, ուշ էր արդեն:
Անդրանիկը մոտեցավ ու մազերից քաշելով` գցեց հատակին:
Սարգիսը ձեռքով բերանը փակեց:
Կծկվեց, փորձեց կծել բերանը փակող ձեռքը, բայց մի ուժեղ հարված ստացավ գլխին:
Զգաց, որ պատռելով հանում են իր գիշերանոցը…
Երկար չկարողացավ դիմադրել ու երևի անզորությունից կորցրեց գիտակցությունը …
… Երբ աչքերը բացեց, լուսացել էր:
Հիշեց ու նայեց կողքերը: Հյուրանոցի` իր համարում էր` պատառոտված ու արյունոտ գիշերանոցով:
Գլխի մոտ` բարձի վրա  ընկած էր երկու դոլարանոց մի թղթադրամ..   

* * *
- Ավտոբուսը մի երկու ժամ առաջ է գնացել: Տղաներն ասացին, որ դու մնում ես, քեզ չարթնացնենք,- հյուրանոցի աշխատող կինը հետաքրքրությամբ նայում էր ամբողջովին իրեն կարգի չբերած Մարիամին:
- Աղջի´կ ջան, բա այդ տարիքում խմո՞ւմ են այդքան, չգիտե՞ս, որ չարիք է…
- Կարո՞ղ եմ զանգել: Խնդրում եմ, ընդամենը մի քանի րոպե:
Կինը դեպի Մարիամը հրեց հեռախոսը:
- Երկար չխոսես:
- Մա´մ, բարև´,  պապան ո՞ւր է:
- Հասե՞լ եք, Մարիա´մ ջան, ամեն ինչ լա՞վ է: Պապան տարավ գայլին թաղելու անտառում: Գիշերը գյուղացիները կրակել, սատկեցրել էին: Կատաղել էր, երեկ ցերեկը մի հարևանի շանն էր գզել, մյուսի` հորթին…
- Մա´մ, պապային ասա` գա հետևիցս: Ես Գորիսում եմ, հյուրանոցում…

* * *
- Սա երջանկություն է բերում, հավատա´…
Մարիամի ոտքերը դանդաղ հեռանում էին աչքերից, իսկ ականջներում Տեր Հովհաննեսի խոսքերն էին.
 < Ամեն ամերիկացի չէ, որ ձեռքում պահել է  երկու դոլարանոց թղթադրամ: Երկու դոլարանոց թղթադրամը նաև…
…Վիետնամի պատերազմի ժամանակ վիետնամուհիների` ամերիկացի զինվորներին մատուցած սեքս ծառայություններն արժեին երկու դոլար և դա պատահական չէր քանի որ հինգ դոլարանոց թղթադրամիներին, որոնցով սովորաբար վճարվում էին վարձու զինվորները, վիետնամուհիները երբեք մանրադրամ չէին ունենում վերադարձնելու:
Երկու դոլարանոց թղթադրամը դարձավ նաև սիրո վաճառքի խորհրդանիշը…
Ուշադիր կլինես, զգույշ կվերաբերվես…>:

* * *
Գևորգը նայեց ձեռքի ափին, ու կարծես թղթադրամը խոսում էր իր հետ.
-Ես քո Խիղճն եմ:
Եկել եմ մաքրվելու…







Յասամանի բույրը



Քամին փոքրիկ կատվի նման խաղում է փողոցի տերևների հետ:
Բարձրացնում,պտտում ,իջեցնում,տանու~մ…
Շուրջն ամեն ինչ փաստում է աշնան դառը ներկայությունը:
<Օձիքդ կոճկիր,գալիս եմ> ու աշունն իր հավատարիմ գործընկերոջ՝քամու հետ մտավ օձիքիցս ներս, ժամանակ չտալով կոճկելու օձիքս:
Ցուրտ է:
Սառը տրամադրություն:
Միգուցե հիվանդանոցի բակում տիրող միջավայրի տրամադրությունը շենքի մուտքին փակցված <Հոգեբուժական դիսպանսեր> ցուցանակի ներկայությու՞նն է:

Մոտենում եմ պատուհանին:
- Բարև Ձեզ,ինձ ավտոմեքենա վարելու համար…,-  չհասցրեցի ավարտել:
- Մոտեցեք կես ժամից:Աշխատողը դեռ չկա:
Թողեք Ձեր անձնագրերը ես կկանչեմ:
Ինձանից հետո հերթի մեջ կանգնած աղջիկն էլ դուրս եկավ իմ հետևից:
Նույն հարցով է,հասկացա ես:
Բակում ազատ է մի նստարան,մնացած նստարանները զբաղեցված են  այստեղի “բնակիչներին” այցելության եկած հերազատները,մթերքներով,տոպրակներով,սպասող հայացքներով:
Ես ավելի շուտ հասա նստարանին,համոզված, որ աղջիկը կնստի հենց այդտեղ:
Հաճելի դիմագծերով է,բայց մի տեսակ ինչ-որ չի ձգում,ինչու՞:
Եթե այստեղ է գտնվում ուրեմն մեքենա ունի:Դատելով հագուստից՝լավ մեքենա:
Իմը հին է,դժվար թե մեր ծանոթությունից մի բան ստացվի:
Հիմար մտքեր,անկապ…
Ավելի լավ է ծխեմ:Գրպանիցս հանում եմ տուփը:
- Կարելի՞ է:
Երևի միանման ենք մտածում:
Ծխախոտը շուրթերին ձգվեց իմ կողմը:
Վառում եմ նրա սիգարետը ու նայում աչքերին:
Գեղեցիկն է,խոսք չկա:Բայց դե ես իմ սկզբունքներին չեմ դավաճանի:
Հարուստների հետ ի՞նչ գործ ունեմ:
- Ձե՞զ էլ է վարորդական իրավունքի համար անհրաժեշտ այդ փաստաթուղթը:
- Այո,ես փոխում եմ իմ հին վկայականը նորով,-ասացի ես անտարբեր:
- Ես էլ իմը կորցրել եմ,- կարծես թե տխրեց, - այստեղ գեղեցիկ կլինի գարնանը, չէ՞,ես շատ եմ սիրում յասամանի բույրը:
Նայում է ցանկապատի երկարությամբ յասամանների կիսաչոր թփերին:
Ես էլ եմ ծաղիկներ սիրում,բայց երբեք չեմ մտածել թե որ ծաղկի բույրն է ինձ ավելի դուր գալիս:
- Իմ անունը  Գոռ  է:
Կարծես ուշադրության չարժանացրեց:
Ծանոթության առաջին փորձն ավարտվեց անհաջողությամբ:
Շարունակում է խոսել:
<Նա միշտ ինձ հետ գալիս էր զբոսնելու Ֆրանսիայի դեսպանատան մոտ,այնտեղ յասամանի ծաղիկները կախվում են ցանկապատից դուրս,ու խենթացնող  բույր ունեն:Մի անգամ էլ պոկեց մի ճյուղ ու մոտեցրեց դեմքիս:Բարկացա,սիրում էի,բայց…
Պոկված ծաղիկները մի քանի  օրից հետո էլ չեն բուրում,ասես կտրում ես սնուցող երակները մայրական հողից:
Նրանք դիմադրում են,դիմանում,պայքարում ու վերջ ի վերջո հանձնվում աղբամանում հայտնվելու ճակատագրին:
Մարդն էլ է այդպես,կտրում ես իր հողից ու…
Գնա~ց,նա էլ հեռացավ Հայաստանից,Ֆրանսիա:
Սկզբից գրում էր,ամեն անգամ հիշեցնելով  յասամանի կոտրված ճյուղը>:
- Իսկ հիմա՞:
- Վաղուց չկա~,չգիտեմ,այն կոտրված ճյուղի նման չորացավ ու անհայտացավ:
Երբ առաջին ծանրոցը ստացա նրանից,դեռ դռան մոտ ուրախությունից համբուրեցի փոստատարին, միայն տեսնեիր նրա զարմացած դեմքը,այնքան շփոթվեց, որ մոռացավ ստորագրել տալու ստացականը ու վազեց աստիճաններով ներքև:
Շա~տ էի ուրախացել:Բացեցի ծանրոցը,անտեղ յասամանի ճյուղ էր,արդեն չորացած:
Ատեցի:
Ատում եմ:

Աչքերն արցունքոտվել էին ու աչքերին քսած սև ստվերաներկը  ծորում էր այտերով:
Բացեց պայուսակը,հանեց թաշկինակը,մի փոքրիկ հայելի ու սկսեց մաքրել երեսը:
- Մի նայիր,անհարմար եմ զգում:

Դիսպանսերի մուտքից մի կին դուրս եկավ սպիտակ խալաթով:
- Սարգսյան Էլինա,Ձեր փաստաթուղթը պատրաստ է.
Ուրեմն անունն Էլինա է:
- Պայուսակս թողնում եմ,հիմա կվերադառնամ:
Քայլում է համաչափ ճոճվելով:Անթեր կառուցվածք,նկարչի երազանք:
Պայուսակը բերանը բաց ինձ է նայում:
Ինձ են նայում նաև պայուսակից երևացող այցեքարտերի ծայրերը:
Նայեցի շուրջս:
Ինձ տեսնող չկար:
Պայուսակից հանեցի մի այցեքարտ:
< Էլինա Աշոտի  Սարգսյան
սոցիոլոգ
Հեռախոս…. Էլ. Հասցե … >:
Զգույշ դրեցի ծացագրպանս:
Վերադարձավ նույն գեղեցիկ քայլվածքով,ձեռքում  ծալած մի թուղթ:
- Ես վերջացրեցի,դե Ձեզ հաջողություն:Մենք կհանդիպենք չէ՞:
- Ինչպե՞ս,-ցույց եմ տալիս թե զարմացա:
- Դե դու բարի կախարդի նման ես,վստահ եմ որ կզանգես,- ծիծաղեց:
Դասավորեց պայուսակն ու նայելով աչքերիս, որ մինչ այդ իջեցրել էի,հեռացավ:. Հիվանդանոցի տարածքից դուրս գալով կորավ աչքիցս,ինձ թողնելով յասամանի բույր ունեցող օծանելիքի հաճելի բույրը:
…Պատահական մտավ իմ կյանք,կիսաբաց օձիքիս արանքից ու հեռացավ  անսպասելի ինչպես քամու բերանն ընկած աշնան անօգնական մի տերև…

Դիսպանսերի մուտքից դուրս եկավ նույն՝ սպիտակ խալաթով կինը:
- Հունանյան Գոռ:
Վեր կացա նստարանից: Նստարանի ճաղերից գետնին ընկած էր մի ծրար:
Բարձրացրեցի,վրան գրված էր <Սարգսյան  Էլինային,մամայից>:

Գրպանս այրվում էր անհամբերությունից:
Ծակում էր կողս,մի սուր ցավով:
Ուրիշի նամակները չեն կարդում,բայց սա ուրիշի չէր,սա իմ տարիներով փնտրած մարդուն ուղարկված նամակ էր, որ ասես մի ցանկապատ էր դարձել մարմնիս ու գիտակցությանս միջև:

Ստացա անհրաժեշտ փաստաթուղթն ու ակամա վերադարձա նստարանին:
<Կարդա՞լ,չկարդա՞լ,զանգե՞լ ասել որ կորցրել է,չզանգե՞լ>:
Չգիտեմ ինչ անել:
Վառեցի մի ծխախոտ ու հանեցի նամակը:
Գեղեցիկ ձեռագրով, վանդակավոր տետրի  մի ճմրթած թուղթ էր:
<Բարև աղջիկ ջան,ինչու՞,ո՞ր մեղքիս համար դու ինձ այստեղ բերեցիր:
Բզկատվա՞ծ է խիղճդ:
Այստեղ ինձ համար շատ վատ է, ես, որ քառասուն տարի ուսուցչուհի եմ եղել և բազմաթիվ աշակերտների ինձ նայող աչքերի հեղինակությունը,այժմ նվաստացած եմ:
Ինձ հետ դու-ով են խոսում,սրսկում են ինչ որ հիմար դեղեր, որոնցից հետո գլուխս պտտվում է, քնում եմ սրտխառնոցով  ու կամաց կամաց կորցնում հիշողությունս:
Ամեն առավոտ աչքերիս առջև բարեխղճորեն գզված բամբակի տեսքով մառախուղ է:
Ամեն ինչ արգելում են,գրիչ,թուղթ,հեռախոս,հեռուստացույց.սա դժոխք է…
Աստված իմ,ո՞ր մեղքիս համար:
Միթե՞ իմ՝քո հարազատ մոր ներկայությունը այդքան անտանելի էր…
Հիմա քեզ գրում եմ նկուղից,մի կիսատ մատիտով,հնոցապանից եմ վերցրել,իմ հին աշակերտներից է,ինքը ճանաչեց ինձ:
 Երեկ էլ զուգարանից դուրս գալիս լսեցի գլխավոր բժշկի իմ հասցեին ասված խոսքերը.
<Երկար չի ապրի…>
Խնդրում եմ քեզ,հանուն ինձ,հանուն քո հոր հիշատակի ինձ տուն տա~ր…
Ես տանն եմ ուզում մահանալ..>

Չհասկացա թե ինչպես նամակը ծալեցի ու առանց ծրարի դրեցի գրպանս:
Մատներս գրպանումս շոշափեցին այցեքարտը:
Գրպանիցս հանեցի ու նայում եմ այցեքարտին:

Այցեքարտը կարծես խոսում էր ինձ հետ
… յասամանի ծաղիկները  խենթացնող բույր ունեն:
… Պոկված ծաղիկները… դիմադրում են,դիմանում,պայքարում ու վերջ ի վերջո հանձնվում աղբամանում հայտնվելու ճակատագրին:
Նայում եմ նստարանի կողքի աղբամանին,որտեղ հայտնվեցին իմ մատներով պատռված այցեքարտի կտորներն ու ծրարը, որի վրա նույնպես նրա անունն էր:
Աղբամանից լսվեց արձագանք.
… որ մեղքիս համար
… Ես տանն եմ ուզում մահանալ..

* * *
Փականը տեղի չէր տալիս,բնակարանիս դուռը չէր բացվում:
Ձեռքերս դողում էին:
Գլխիցս դուրս չէր գալիս այն կինը,որի անունն էլ չգիտեի:
Ես ատում եմ քեզ  բանալի,դուռ,նամակ,յասամանի բույր ունեցող օծանելիք,յասամանի կոտրված ճյուղ չսիրող աղջիկ,սպիտակ խալաթով այն կնոջը,իմ կիսաբաց օձիքը,աշնան քամի…
Ես ատում եմ ուրիշի նամակ կարդացողներին:
Ես ատում եմ ինձ:
Վերջապես դուռը բացվեց:
Նստած բազկաթոռի մեջ,տեղս չեմ գտնում:
Կարծես ինչ որ բան խանգարում է:
Չեմ հասկանում ի՞նչ է կատարվում:
Չէ,պետք է մի անգամ էլ կարդալ,չեմ դիմանա:
Իզուր տեղը տաքացա ու պատռեցի այցեքարտը:
Կզանգեի ու աշխարհի ամենավերջին խոսքերով կասեի այն ինչ մտածում եմ,ինչպես կմտածեր ցանկացած ՄԱՐԴ արարած:
…<Աղջիկ ջան,ինչու՞,ո՞ր մեղքիս համար դու ինձ այստեղ բերեցիր…>
Կատաղությունից վեր կացա, շպրտեցի նամակը, մոտեցա պատուհանի գոգին դրված խոլորձի ծաղիկներին,որոնց խնամում եմ մեծ սիրով:
Պոկեցի ծաղկի թուփն ու ամբողջ ուժով հարվածեցի պատին:
Արմատներից գետնին թափված հողը ծածկեց նաև գետնին ընկած նամակը:
Ինչ զզվելի է կյանքը:
Ես ինչ գնով էլ լինի գտնելու եմ նրան:Բայց ինչպե՞ս:
Մոտեցա բարձրացրեցի նամակը ու երբ թափ էի տալիս հողից մաքրելու համար,տեսա թղթի հակառակ կողմում նույն ձեռագրով գրված թերևս շարունակությունը:

<Նամակ N 73
Նախապես ներողություն եմ խնդրում բոլոր կարդացողներից:
Նամակի հակառակ կողմում գրվածը,իրական չէ:
Սա մի հորինված պատմություն է,որի արձագանքը ինձ կօգնի գրելու իմ գիտական թեզը:
Խնդրում եմ նամակից ստացված առաջին տպավորությունները ուղարկել elina@ymail.com էլեկտրոնային հասցեին:
Իսկ յասամանի բույրը, ես իրոք սիրում եմ:
Յասամանի ճյուղերը կոտրողներին՝ ատում:
Կանխավ Շնորհակալ եմ:
Էլինա>

* * *
Հոգեբուժարանի ցանկապատի դռան մոտ վիճում են երկու հոգի:
- Հայրիկ ջան,հասկանում եմ որ պահակն ես,բայց ես չեմ մտնում հիվանդանոց,միայն տարածք,երեկ մի թուղթ եմ գցել աղբարկղ,շտապ վերցնեմ ու դուրս գամ:
- Տղա ջան առավոտյան ժամը 7-ն է,տասին է բացվում,ի՞նչ թուղթ:
- Խնդրու~մ եմ հայրիկ ջան,ամբողջ գիշեր չեմ քնել:
- Աղբամաններն ամեն երեկո մաքրում, տանում են,տղա ջան,գնա տուն քնիր,մի խանգարիր:

* * *
Ես ինչ գնով էլ լինի գտնելու եմ նրան:
Նորից շնչելու եմ, սիրելու եմ  նրա բույրը՝յասամանի բույրը:
Ես էլ նրա նման ատելու եմ յասամանի ճյուղ կոտրողներին:
Ես նրան գտնելու~ եմ:
Աշուն է:
Քամին սվսվացնելով պտտվում է փողոցում,բախվում իր ճանապարհին հանդիպած ամեն ինչին,շրջանցում ամեն արգելք ու կրկնում.
<Գտնելու~ եմ>:

среда, 16 апреля 2014 г.

Վերջաբան... բանաստեղծություն

* * *
Իմ մեջ
կարող եմ տեսնել ուրիշի՝
մի անգամ քեզ ներելով,
Սիրտս է լալիս մեկուսի,
Հազիվ ոտքը քարշ տալով:

ճաք է տվել գավը սիրո,
Իմ անըզգույշ ձեռքերում,
ու թախիծին նենգաբարո
Տեղավորել իմ սրտում:

Սիրտս կարծես մի վիրավոր
թռչուն է նեղ վանդակում,
թպրտում է ու հեռավոր,
Իր անցյալը կարոտում:

Մոռացել եմ «Դրախտ» բառը,
չարչարում եմ խենթ սրտիս,
վազող տողով անցավ դառը,
Կյանքս բախտի ձեռքերից:

Սիրտս զգում է իր վախճանը,
թախիծն իր ողբն է ոռնում,                                    
կարծես սիրո վերջաբանը
այդքան հեշտ է մոռացվում:

Ես դնում իմ սցենարի
վերջաբանը՝
բազմակետ…
գիտեմ չկա վերադարձի,
նույնիսկ շատ նեղ արահետ:


Ս.Ումառ