Աչքը…

Թա՜ց է,

Բայց օձի խայթոցի նման

Կարող է այրե՜լ,

Կարող է ժպտա՜լ,  արտասվե՜լ,

Կարող է ուշաթափ հիշողությանը

Ոտքի՛ կանգնեցնել,

Կարող է խանդե՜լ,

Կարող է քանդե՛լ,

Կարող է սաստե՛լ,

Կարող է իր մեջ ձևե՜լ ու չափել…

Չի՛ լինում անգույն -

Սև՜,  կանա՜չ,  կապո՜ւյտ…

Ո՛չ կրոն ունի, ո՛չ էլ ազգություն,

Ունի իր գիրկն առնելու

Մի սովորություն -

Երբ քեզ գրկում է,

Էլ բաց չի՛ թողնում:

Մայրական սրտի նման ունի ջերմություն,

Նախանձի նման ունի սառնություն,

Ոչ տա՛ռ ունի,

Ո՛չ էլ բառ,

Ո՛չ սեռ ունի,

Ո՛չ հոլով,

Բայց կարողանում է հանգիստ զրուցել

Քեզ հետ՝ քո լեզվով:

Մե՛կ ցնծո՛ւմ է մանկան նման,

Մե՛կ արտասվում կնոջ պես,

Մե՛կ էլ փակված կոպերի տակ

Հեռուներն է տանում քեզ …

Մութ չի՛ սիրում

Սրտում Լույս է՝

Պա՜րզ, թափանցիկ հատակով

…Հին հուշերից մեկ ամպում է

Մե՛կ էլ փայլում ժպտալով…

Եվ ինչպիսի՜ բերկրանքներ է հաճախ բերում

Թե փա՜կ, թե բաց վիճակում,

Ասես Աստծո հետ ես խոսում

Կամ էլ անխոս աղոթում:                        

Ասես քո մեջ բնակվում է

Լո՜ւռ  ու խոնարհ մի էակ,                 

Կոպերի տակ թաքցնելով

Մի ողջ աշխարհ բովանդակ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

17.03.16   Երևան