Պարտված են
եղել իմ բոլոր վեճերը
Լռության
հարուստ բառապաշարի հետ,
Նույնիսկ
ահել տարիներս
Զորու չեն
եղել մարտնչել
և տկա՜ր
և հզո՜ր,
խո՜ւլ,
հա՜մր, անխի՜ղճ
Լռություն
կոչվող երևույթի հետ:
Երկխոսությունը
լռության հետ
Դարեր է ապրել՝
Ծա՜նր
Ցավալի՜
Մի վեճ անհեթեթ,
Ասես վիճո՛ւմ
ես այլ մոլորակային
օտար մարդու
հետ,
Ասես չի՛ լսում,
Քեզ չի՛
հասկանում,
Ասես բառերդ
օտա՛ր են ու բարդ,
Ասես նա էլ
է քեզ նման տանջվում
Ու ամեն
դեպքում - պատասխան չկա…
Քեզ
պահպանող գամփռի նման ծերացած,
Դունչը դրած
թաթերին,
Լռությունը
մեկնվում է
Վաղուց
հետքեր չտեսած
Դռանդ կամ
պատուհանիդ…
Ո՛չ թույնն
է ազդում,
Ու ո՛չ էլ
մաղձը,
Ո՛չ
արհամարանքը,
ո՛չ էլ
ծիծաղը,
Մնում է բա՜հը…
Վերցնո՜ւմ
ու թաղո՛ւմ ես լռությանը…
Համրությո՛ւնն
ես թաղում լռության,
Շուրթերը
կապում քարկապով,
Փորձո՜ւմ ես
ամեն ինչ մոռանալ,
Փորձո՜ւմ ես
ապրել աղմուկով:
Աղմո՛ւկն է
մնում - սիրտդ քրքրող
Ճռինչով
փակվող ձա՜յնը կոպերիդ,
Մատներիդ
կաթացող արցունքդ այրող
Ու
ատամներիցդ քրքրվող ձայնը շուրթերիդ:
Թվում է ամեն
ինչ վերջացավ - դարձավ հող,
Ու «ոչինչը»
ուղարկվեց գրողի ծոցը,
Բայց չի
ընդհատվում նախանձդ շարժող
Անձրևի
տանիքին համբուրող փսփսոցը…
Լռության
հետ երկխոսություն՝
Ծա՜նր,
Ցավալի՜ ու
համր
Մի վեճ…
Լռությունից
չկա պրծում
Միևնույն է
ինչ էլ որ անես…
Լռությունից
վատթար թշնամի չկա՛,
Լռությո՜ւն,
որ դարեր շարունակ եղել է ոսկի,
… Մարդ կա
ոսկի է փնտրում անընդհատ,
Մարդ էլ կա
թաղո՛ւմ է ունեցած ոսկին…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
25.01.2016
Комментариев нет:
Отправить комментарий