Հոգո՜ցս… բանաստեղծություն

Քեզ հիշելիս խոր հոգոցս

մի տարերք է ինձ թվում,

ու ջրախեղդ պատրանքներս

ինձ լքո՜ւմ են, հեռանում…

Մնում է լոկ հույսի մի շող

անդունդի մութ երախում,

ու այդ շողի շուրջը կարծես

այդ հոգոցն է  թափառում:

Բողոքում եմ, ո՞ւմ և ինչո՞ւ,

ո՞վ է ձայնս լսելու,

ու սեղան եմ նստում տխուր

հոգոցիս հետ հարբելու:

Իմ սեղանին կարծես մահն է՝

մշտապատրաստ թամադան,

ու զարկվում են  բաժակները

իմ, հոգոցի և մահվան:

Բողոքում եմ կյանքից դառը,

հոգոցիս լուռ  խոսքերով,

քմծիծաղ է տալիս մահը

կիսահարբած աչքերով:

Դեղին, կարմիր բաժակների

մաղձն եմ ըմպում կում առ կում,

աչքս ուղղված հույսի շողին -               

կյանքը դժոխք է թվում:

…Քեզ հիշելը  խոր հոգոց է՝

միտքս լքող պատրանքներ,

ինքս ինձնից նեղանում եմ՝

համբուրվում եմ մահվան հետ…

Ս.Ումառ