*
Երեկ զրուցո՜ւմ
էի մի երևույթի հետ,
որի անունն
այդպե՜ս էլ չիմացա,
Չծանոթացա՜…
Երեկ
համոզվա՜ծ էի, որ դեռ ապրելու ունեմ
Երե՜ք-չորս
տարի-
այսօր տեսնո՛ւմ
եմ՝ ունեմ ավելին
և
պատկերացնո՞ւմ եք, որ այդ ավելին ավելի՜ է տանջում
քան քի՜չը երեկվա:
Դեռ կա՜մ…
Դեռ մի՜
կերպ հիշեցնում եմ ինձ՝
Մեկ-մեկ
դուրս եմ գալիս հուշերիս պատառիկներից,
որ զոհվում
են ու
Հարություն
առնում նորից:
*
Դեռ հիշեցնո՜ւմ
եմ ինձ…
Գրո՜ւմ եմ,
գրելով ապրո՜ւմ ու
կյանքը
թվում է թեթև՜,
բայց
թռչելու համար տված թևե՜րը
ձգո՛ւմ են
ներքև և
կյա՜նք-գիլյոտինի
բթացած շեղբն է իջնում թևերիս,
Հաղթո՞ւմ եմ
մահին
Թե՞ մա՛հն է
իր ներկայությամբ խեղճացնում հոգիս:
Կյանքի դեմ
խեղճանալն ա՜յլ է,
Ճո՛րտ
լինելը այլ
ու Աստվածնե՜ր
են դառնում խեղճացած մարդիկ
ճորտերի
համար:
Աստվա՜ծ իմ,
այսքան Աստվածնե՞ր,
Այսքան բախտավոր
դժբախտնե՞ր
և բոլորը
խեղճացա՜ծ,
բայց ո՛չ
ճորտացած:
*
Խաբո՜ւմ եմ
ինքս ինձ՝
Ի՜բր ամեն
ինչ լա՜վ է,
Ապրո՜ւմ եմ
անցյալով ու
Թվո՜ւմ է թե
ժամանակը շա՜տ է,
Տենչացող
արուի նման ձգվո՜ւմ եմ դեպի արեգակը,
Հո՜ւրը,
Մարմրո՜ղ
կրակը…
Ինձ հետ
այրվում է աշխա՜րհը,
Դա՜րը,
Հուշե՜րս,
որ հետո
Հարությո՛ւն
կառնեն
Իսկ ե՞ս…
*
Իսկ ես
արդյո՞ք կտեսնեմ վախճանս-
Դեպի երկինք
տանող ճանապարհը
Թե՞
Կգնամ քնա՜ծ՝
երազների հե՜տ,
Ինչպես ապրե՜լ
եմ,
Ինչպես ապրո՜ւմ
եմ՝
Սիրահարված
դարի՜ն,
Աշխարհի՜ն,
Ու ա՜յն
մանկամարդ կնոջը,
որն ամե՜ն
տարի
ուղիղ նույն
օրը
կմոտենա ի՛նձ
հիշեցնող քարին,
գուցե կշոյի՜
քարը (արդեն ուշացած)
գուցե
փոշմանա՞ծ, որ չի՜ շոյել գլուխս ժամանակին
և հիմա՛ է
քարին տալիս նրբությունը իր…
Դեռ կա՜մ…
Դեռ մի՜
կերպ հիշեցնում եմ ինձ
Ու նախանձո՜ւմ
այն ապագայի քարին:
Ստեփան
Ումառ-Հարությունյան
