Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Երբ որ պոետը կրկնո՛ւմ է մի Բա՜ն

Դրանից ավել էլ ի՞նչ նորություն,

Դա նշանակո՜ւմ է, որ ապրում է նա

Նշանակո՛ւմ է դե՜ռ

Տանջվո՜ւմ է, տանջվո՜ւմ…

Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Մի տեղ կարդացի՜

«Գեղեցիկները դժբախտ են լինում…»

(Գոնե գրեին ապրում են երկա՜ր)

«Դժբախտ»  բառի վրա ծիծաղս եկավ,

Արագ վազեցի, նայեցի՜ հայելուն

Ու…լա՜ցս եկավ…

«Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Անխուսափելի՜ն աչքերիդ խորքում

Ո՛չ մի կերպ սրտիս հանգիստ չի՛ տալիս,

Աղոթք չգիտե՜մ,

Բա՜յց աղոթում եմ

Անճարությունից:

Տարօրինա՜կ են բառերն աղոթքիս,

Բառե՜րն աղոթքիս – նոտաներ,

Աղոթքս դառնում է մեղեդի՜,

Որը ո՛չ մի տեղ

Ո՛չ ոք չի լսել…

«Գիշերային մենախոսություն» շարքից

* * *

Ինձ մո՜տ մնացի՝

այսինքն քեզ հետ

և մենակություն բնավ չզգացի:

Հետո հասկացա-

Ինչքա՜ն լավն եմ ես, երբ դու կողքս ես

…կամ էլ հոգուս մեջ:

Քայլվա՜ծքդ..

քայլվածք չէր մի սովորական՝

սլա՜ցք էր դեպի վեր,

սլա՜ցք էր հախուռն

և չդիմացավ հողը ոտքիդ տակ՝

այրվեց - ինչպես որ արյո՜ւնն է այրվում

գարնան երակում:

Ո՜ւշ էր, հեռացա՜ր,

մենակ մնացի ամբողջ աշխարհին անտարբեր:

Ես ինձ հե՜տ էի, ես մենա՜կ չէի՝

Ե՜ս էի … և զո՜ւյգ տենչանքի թևեր:

… Դե՛ն նետիր թավշյա ձեռնոցնե՜րդ

Բարությամբ շռա՜յլ դարավոր իմ ա՜զգ,

Ի՞նչու ես ամուր  աչքերդ փակել,

Ի՞նչու ես անձայն երկա՜ր ժամանակ,

Չէ՞ որ կարող ես ուրիշ կերպ ապրել…

Կարո՛ղ ես ապրել քո հողում քարոտ,

Քարերով կոտրել գլուխը նենգի,

Չէ՞ որ հայ մարդը ծալած ձեռքերով

Անհույս չի՛ նայել քանդվող տանիքին…

Մեկ մի քոռ բո՜ւ նստեց գահիդ,

Մեկ՝ այլանդակ անասուն,

Մեկ՝ աննամո՜ւս, հիմար հիբրիդ-

Օտարածին մի լամուկ:

Լո՜ւռ մնացիր քարերիդ պես,

Կոկորդումդ վի՜շտ ու ցավ,

Լույսի փոքրիկ մի շո՜ղ բացվեց,

Բայց Լուսաբաց չդարձավ:

«Քա՜յլ արա»  այս «Լուսավոր …»

Քո հողում «Երկիր ծիրանի»

Օրե՜ր են մռա՜յլ,  անձրևո՜տ

Քոնն արեգա՛կն է՝ Վաղը կբացվի:

Դե՛ն նետիր թավշյա ձեռնոցնե՜րդ,

Մատներո՛վ խեղդիր այլանդակներին,

Վաղո՜ւց են սրբացած նախնինե՜րդ

Սպասում համահունչ քայլերի…