Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Մի տեղ կարդացի՜

«Գեղեցիկները դժբախտ են լինում…»

(Գոնե գրեին ապրում են երկա՜ր)

«Դժբախտ»  բառի վրա ծիծաղս եկավ,

Արագ վազեցի, նայեցի՜ հայելուն

Ու…լա՜ցս եկավ…

«Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Անխուսափելի՜ն աչքերիդ խորքում

Ո՛չ մի կերպ սրտիս հանգիստ չի՛ տալիս,

Աղոթք չգիտե՜մ,

Բա՜յց աղոթում եմ

Անճարությունից:

Տարօրինա՜կ են բառերն աղոթքիս,

Բառե՜րն աղոթքիս – նոտաներ,

Աղոթքս դառնում է մեղեդի՜,

Որը ո՛չ մի տեղ

Ո՛չ ոք չի լսել…

«Գիշերային մենախոսություն» շարքից

* * *

Ինձ մո՜տ մնացի՝

այսինքն քեզ հետ

և մենակություն բնավ չզգացի:

Հետո հասկացա-

Ինչքա՜ն լավն եմ ես, երբ դու կողքս ես

…կամ էլ հոգուս մեջ:

Քայլվա՜ծքդ..

քայլվածք չէր մի սովորական՝

սլա՜ցք էր դեպի վեր,

սլա՜ցք էր հախուռն

և չդիմացավ հողը ոտքիդ տակ՝

այրվեց - ինչպես որ արյո՜ւնն է այրվում

գարնան երակում:

Ո՜ւշ էր, հեռացա՜ր,

մենակ մնացի ամբողջ աշխարհին անտարբեր:

Ես ինձ հե՜տ էի, ես մենա՜կ չէի՝

Ե՜ս էի … և զո՜ւյգ տենչանքի թևեր:

… Դե՛ն նետիր թավշյա ձեռնոցնե՜րդ

Բարությամբ շռա՜յլ դարավոր իմ ա՜զգ,

Ի՞նչու ես ամուր  աչքերդ փակել,

Ի՞նչու ես անձայն երկա՜ր ժամանակ,

Չէ՞ որ կարող ես ուրիշ կերպ ապրել…

Կարո՛ղ ես ապրել քո հողում քարոտ,

Քարերով կոտրել գլուխը նենգի,

Չէ՞ որ հայ մարդը ծալած ձեռքերով

Անհույս չի՛ նայել քանդվող տանիքին…

Մեկ մի քոռ բո՜ւ նստեց գահիդ,

Մեկ՝ այլանդակ անասուն,

Մեկ՝ աննամո՜ւս, հիմար հիբրիդ-

Օտարածին մի լամուկ:

Լո՜ւռ մնացիր քարերիդ պես,

Կոկորդումդ վի՜շտ ու ցավ,

Լույսի փոքրիկ մի շո՜ղ բացվեց,

Բայց Լուսաբաց չդարձավ:

«Քա՜յլ արա»  այս «Լուսավոր …»

Քո հողում «Երկիր ծիրանի»

Օրե՜ր են մռա՜յլ,  անձրևո՜տ

Քոնն արեգա՛կն է՝ Վաղը կբացվի:

Դե՛ն նետիր թավշյա ձեռնոցնե՜րդ,

Մատներո՛վ խեղդիր այլանդակներին,

Վաղո՜ւց են սրբացած նախնինե՜րդ

Սպասում համահունչ քայլերի…

ՆԱԽԱՆՁԸ

ՆԱԽԱՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

*

Ոչ ոք չգիտի՜ թե ի՞նչ կլիներ

այս մոլորակում պատահարածին,

եթե նախանձը հանկարծ չլիներ,

եթե չմորթեր Կայենն Աբելին:

*

Նախանձն իրոք վաղո՜ւց է եղել-

դեռ նախնադարից նախահայրերի,

երբ նախամարդիկ սոված են եղել

իրար են կերել երևի:

*

Մեկին սի՜րտ է բաժին հասել,

մեկին՝ ցավի՜ց չռված աչքեր,

ուժեղը մի՛շտ կո՜ւշտ է եղել,

թույլը՝ նայե՜լ, նախա՜նձել…

*

Նախանձել է կինը այրին,

այրը կնոջն է ծեծել,

երբ բերանով իրենց վայրի՜

մարդու միս են հոշոտել…

*

Նախամարդիկ սի՜րտ են  լափել,  

իրենց զգացե՜լ են  սրտոտ,           

մարդու հոգին մարմնից հանե՜լ                                              

շպրտե՜լ են մի կողմ:

*

Ուշացողին բան չի՛ հասել…

ու կիսաքունն աչքերին

գիշերով ինչ հոգի տեսել-

Կո՜ւլ է տվել՝  անուղեղն այդ անոթի:         

* * *

Ահա և ողջ առեղծվածը-

նախանձն ինչպես է ծնվել, 

ասել կուզի թե նախա՜նձը

Դե՜ռ քարայրից է սկսվել:   

ՎԵՐՋԱԲԱՆ

Ասո՜ւմ են

Նախանձը ահավո՜ր զենք է՝

Տրոհված միջուկից ահարկո՛ւ,

Ցավո՜ք, նախանձը մի՛շտ էլ եղել է,

Միջուկի մասին նո՜ր ենք իմանում:

*

Նախանձի բարին ո՞րն է, չգիտե՜մ,

Երբ ինքը տեղով չար է, բանսարկու,

Միա՜յն չա՛ր մարդիկ նախանձ սիրտ ունեն

Ասե՜նք դա սիրտ չէ՝ այլ մի ջղագունդ:

*

Եվ ջղագունդն այդ կանգնո՜ւմ, ասո՜ւմ է-

Հա՜յր, Մա՜յր, Դո՜ւստր,

Որդի՜, Հայրենի՜ք,

Հետո ինքն իրեն նախանձից ուտո՜ւմ է-

Մահվան սեղանը կարծում հարսանիք:

*

Նախանձը նման է մի ստրիպտիզի՜,

Որտեղ հոգի՛ն է շորերը հանում,

Ներկայանում է՝  դեսպան անցյալի,

Որ միաժամանակ գալի՜քն է հսկում…

*

Մերկ հոգին առանց խղճի՜ ու խայթի

Դառնում է մի զենք ահարկո՛ւ,

Դո՜ւրս է գալիս - նախանձող մարդիկ

Մե՜րկ հոգիներ են՝  թշնամի բարուն: