Ոսկի սիրտ...ոսկի մատներ

Բոլորս կյանքում ոսկի՜ ենք փնտրում՝
Ոսկի բնավորություն ունեցող,
Ոսկի սի՜րտ…
Մատնե՜ր…

Ոսկին հենց այնպես ընկած չի՛ լինում,
Որ մտքիդ դնե՜ս ու
Գտնես…

Ստիպված դառնում ես անհույս բանաստեղծ
հնարում ոսկի սեր,
ոսկի համբույրներ,
ու սրտեր ոսկի,
Սիրտդ հարբում է երգից նորաստեղծ
Ամե՜ն, ամե՜ն ինչ թվում է ոսկի:

Հետո անցնում է դա՝
Կյանքն է անցողիկ,
Մենակ ես մնում- գրիչդ բռնած,
Երգեր ես գրում գուցե և ոսկի…

Բոլորն ասում են ոսկի սի՜րտ ունես
Մտքերդ ոսկի՜
Սերերդ հրկե՜զ,
Բայց դա խաբկա՜նք է
Ճախրա՜նք է անտես,
Քանի որ լավ գիտես՝

Ոսկին հենց այնպե՜ս ընկած չի՛ լինում,
Որ մտքիդ դնես ու
Գտնե՜ս…

Անանուն պոետը

Աշունը երկնեց մի Գարո՜ւն
Ու չհասկացվե՜ց
Ձմեռն ո՞ւր կորավ-

Ասացին մի ցնդած պոետ «անանուն»
Ջնջե՜լ է Ձմեռը
Սխալ բառի նման…

Փայլեցին պոետի աչքերը անփայլ,
Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,
Վե՜ր ճախրեց
Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,
Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:

Գարունը եկա՜վ հալոցքը սրտում,
Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,
Հազար ձևերից անմահանալու
Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…

Ջնջե՜լ էր կյանքի բոլոր ձմեռները,
Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…

Այդպես են խենթանում պոետները՝
Գարունը սրտո՜ւմ-
Իրենք անանուն…

Կինը բարձունքում

Ինձ թվաց թե հաղթե՜լ եմ
Մի կնոջ հետ
Եվ մարմնի՜ և հոգո՜ւ հետ պայքարում,
(Հուսամ, որ հե՜շտ հասկացաք
Ինչի մասին եմ խոսում)

Ո՜ւշ հասկացա-
Իրականում պարտվե՜լ էի
Բոլո՜ր-բոլո՜ր հարցերում…

Ասա՛ց. – ճի՛շտ ես, խոսքե՜ր չունեմ,
Առարկե՜լ էլ չեմ կարող,
Բայց ցա՜վ չկա ասածիդ մեջ,
Միա՜յն, միա՜յն
Նախատի՜նք է անողոք…

… Տղամարդուն հաղթեց կինը
Բոլոր կանանց անունից,

Հիմա գիտեմ՝ նախատինքը
Ցավն է բոլոր ցավերի…

ՎԱՐԴԱՍՏՎԵ՜ՐԸ

Վարդի ստվե՜րը

Վարդի հա՜մ ունի,

(Ստվերները հա՞մ)

Փորձի՜ր,

Թո՛ղ ստվերն ա՜յդ քեզ վրա ընկնի

Եվ անմիջապե՜ս կզգաս համը այդ:

Պառկած կլինես

Վարդաթփի տա՜կ

(Այլ կերպ ստվերը վրա՜դ

չի՛ ընկնի)

Իսկ վարդաթփի տակ ամե՜ն, ամեն բա՜ն

Ունի վարդի բո՜ւյր, վարդի հա՜մ ունի:

Բացառություն չէ՛  նաև ստվերը՝

Ստվերը վարդի  սպիտա՜կ կամ կարմի՜ր,

Սև՜, երբեք չի՛  եղել ստվերը վարդի,

Որը վարդի բո՜ւյր,

Վարդի հա՜մ ունի…

Դու…

Երբ Սերը սրտում մի կի՜ն է քայլում-
Դա հի՜ն տեսարան է՝ ծանոթ բոլորին,
… Իր փեշին կպած աշխարհն է տանում՝
Խելագարեցնում
Բանաստեղծներին:

*
Այդպես եղե՜լ է դարերում բոլոր,
Երբ ներսում տեղավորվո՜ւմ է Սերը,
Եվ այդ հնամայա առեղծվա՜ծը խոր
Մի՛շտ էլ դրսի՛ց է այրում ներսերը…

Քայլո՜ւմ ես հիմա օտար քաղաքում,
Որտեղ խենթացել են բոլո՜ր պոետները,
Գիտե՞ս, որ նրանց մի մի՜տք է տանջում-
Թե ո՞վ է վառել հոգուդ լույսերը:

Քայլո՜ւմ ես, գուցե՜ փնտրո՞ւմ ես դու ինձ,
Տխո՜ւր, անծանո՜թ դեմքերում,
Սակայն ինչո՞ւ ես դողում զայրույթից
Պատմելո՜վ ցավերդ քամուն…

Չե՜ս գտնում, չե՛ս գտնի ո՛չ մի տեղ-
Ես քո մե՜ջ եմ` քո ներսում,
Եվ արյո՜ւնս ինչպես խեժ
Մակարդվել է քո սրտում:

Քայլո՜ւմ ես հոգնա՜ծ հարբածի նման,
Քայլում ես՝ թախծո՜ւմ է հոգիդ,
Գուցե մի ե՜րգ ես երգում քթիդ տակ-
Սիրո մի տխո՜ւր մեղեդի:

*
… Եվ օտարալեզու հեռո՜ւ քաղաքում,
Քայլում է մի կի՜ն՝ վարդագույն մի մո՜ւժ,
Աչքերում թախի՜ծ, հոգում տխրությո՜ւն,
Սրտին պա՜հ տված
Անմոռաց մի հուշ: