Թե անձրևը նեղանա՜ր…

Ո՞ւմ հետ կխոսեր,

Ո՞ւմ կբողոքեր մարդկային  Սիրտը

Խելագա՜ր-մոլո՜ր,

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

Այդ ո՞նց պետք է թեթևացներ

Մարդն իր Աչքը

Ծանրության բեռից տխրամած  ու չո՜ր,

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

… Մարդու հոգին Կհամրանա՜ր.

Կմոխրանար անդարձ

Բուռն կարոտից տոչո՜ր,

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

Ո՛չ ծիածան  կլիներ-

Ո’չ հույզերի լավաներ,

Ո՛չ  Հմայքի քող…

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

Կլիներ մութ մի մոլորակ,

Կամ էլ միայն Արեգակ-

Արհավիրքի սովոր,

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

Ի պահ չէ՛ր տա երկինքը

Հո՜ւյսն իր, հո՜ւյզն իր

Երկրագնդին՝

Եվ անմեղ և մեղավոր…

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

Մարդը արձան կդառնար՝

կանգնած

Հողին դարավոր,

… Թե անձրևը նեղանա՜ր

Ու հեռանար մի օր….

(աենապոեմ)

Չե՛մ պատկերացնում 

Ի՞նչպես կապրեի,

Թե որ չլիներ

Գյուղը այն փոքրիկ -

Լեռան ստորոտին,

Լեռան կատարից իջնող

Գետի այն ափին,

Որտե՜ղ որ ձմռան ցրտաշունչ մի օր

Աղաղակ լսվեց՝

Ճի՜չ էր ծնունդի…

(Գիտեմ սիրելի՜ս, դու ինձ կներե՜ս՝

Առանց աղաղակ չե՛մ պատկերացնում քեզ)

… Չե՛մ պատկերացնում

թե ի՞նչ կլիներ,

Որ երկրագնդի ահռելի ծոցում

Այդ փոքրիկ գյուղը

…Հանկա՜րծ չլիներ:

Վերջին անգամ

Սսկվել ես բախտի իմ ժանգոտ անիվ,

Էլ չե՜ս պտտվում

Առաջվա նման,

Ես՝ միամիտս, ի՞նչ իմանայի,

Որ չեմ դիմանա կատակիդ դաժան…

Գուցե ընդամենը մե՞կն է մնացել՝

Մի պտույտ կյանքի

կամ էլ թե մահվան-

Մի աստղ է կարծես լեռան կատարին-

Ուր որ է ասես ընկնելու է ցած:

Թե չե՛ս կատակում, մի էլ պտտվիր,

Ես չեմ մեկնի քեզ

Ձե՛ռքն իմ օգնության,

Քա՛ր չեմ, հավատա՜, ի՜մ Ճակատագիր-

Մարդ-դերասան եմ,

Հպա՜րտ եմ սակայն:

Հիմա այնպիսի լռություն է, որ

Ապրելը դարձել է

Առավե՛լ դյուրին,

Ես էլ չեմ քայլում քո ոտնահետքով-

Ինձ իր հետ տանում է օտա՜ր մի քամի…

… Գիտե՜մ, որ մի օր վերջի՜ն ճռինչով,

Մի պտույտ կանես՝ շա՜տ երկար սպասված,

Կճանապարհես ինձ

Տանից դեպի Հո՜ղ,

Պտույտդ կանես

Մի վերջի՜ն անգամ…

«Խենթ Կին»

«Խենթ աղջի՞կ» 

Գիտե՜մ,  լսել եմ,  որ կա,

Խենթ ու խելառ սի՞րտ – ինչքա՜ն որ ասես,

Էլ խե՜նթ հոգիներ,

Էլ խե՜նթ խոստումներ,

Խե՜նթ բառեր ասված,

Ու խե՜նթ ձեռքերով սարքված անուրջներ-

Ինչքա՜ն ասես կան:

Իսկ ա՜յ, որ ասեն «Խե՜նթ կին»

Խոստովանեմ -  լսում եմ

Առաջին անգամ:

Խե՜նթ կին,

Որ ամբողջ գիշեր

Նստած է մնում պատուհանիդ տակ,

Ի՜նչ է թե լույսդ (հաստատ պատահմամբ)

Քնելուց առաջ մոռացե՜լ

Ու թողել ես վա՜ռ…

Ու մտածում է.

« Աստվա՜ծ պահապան… »,

« Տեսնես թե ի՞նչ է կատարվում ներսում…»

« Տեսնես ինչո՞ւ է լույսը թողել վառ »,

« Տեսնես ճնշո՞ւմն է »,

« Տեսնես սի՞րտն է վատ »,

« Տեսնես թե այսօր կերե՞լ է մի բան…»

… Ու տրոփո՜ւմ է

Խենթ կնոջ խե՛նթ սիրտը,

… Ու տրոփո՛ւմ է հենց քո սրտի մեջ՝

Ասես թե լացկա՜ն ու գորշ երկինքը

Իր արցունքներն է թափում քո գիրկը…

Թրջված աչքերի գինը «Խենթ Կի՛նն» է.

Մա՜յր է հոգատար,

Եվ սրբազան քո՜ւյր,

Ու  նրա ամեն շարժումից մի նո՜ւրբ

Քո մեջ արյո՜ւնը

Դառնում է  Գարո՜ւն …

Ա՜խ, այս Կյա՜նք կոչված

Ա՜խ, այս Կյա՜նք կոչված

Դաժան սրիկան,

Որ և Հո՜ւյս ունի, թե լե՛ռ կշարժի,

Եվ Հավա՜տ ունի, որ հարություն կտա,

Եվ միաժամանա՜կ նաև Սե՜ր ունի,

Որ  Ոչի՜նչ  չի տա….

Հո՜ւյսը՝ կարճատես,

Հավա՜տը՝ դիմակ,

Սե՜րը՝ կարճափեշ -

Այդ սրիկային անվանելով Կյանք

Փարված ենք մնում տառապանքներին…

Ապրո՜ւմ ենք այսպե՜ս…

Երանի՜ տալով գնացածներին…