ՍԵՄ ԳՈՐՅԱՆԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻՆ

Թո՜ւյլ տուր մի վերջի՜ն տողով
Սգա՛մ հավերժիդ ճանապարհը,
Անիծեմ մա՜հը, որն իր ձեռքերով
Կոտրե՛ց պոետիկ ու նուրբ քնարդ:

… Եվ սևե՜ր հագան տանդ հայելիները,
Պատուհաններդ՝ աչքերի կարոտ,
Անտո՜ղ մնացին սառած մատներդ
Ու անշարժացա՜ն կանգնած սրտիդ մոտ:

… Պատուհանիդ տակ ծղրի՜դը երգեց-
Տխո՜ւր, անսովո՜ր մեղեդի,
Կյանքի փոխարեն ծղրի՛դն ամաչեց,
Որ կյանքը պարտվեց անամոթ մահին:

Քեզ բարի՜ ճամփա դեպի աստղերը-
Կապո՜ւյտ երկնքի կապույտնե՜րն անվերջ,
Մեզ հետ կմնան քո խե՜նթ տողերը
Եվ քո բանաստեղծ անունը հավերժ…

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Բարև՜, ի՛մ Գարուն

Բարև՜ Երջանկություն,

Վերջապես քեզ գտա՜,

Եկել եմ քե՜զ մոտ՝

քո սեփական տուն,

Հուսով եմ  քեզ մոտ երկա՜ր կմնամ…

Վերադառնալու չունե՜մ ցանկություն

Շա՜տ անգամներ եմ երթուղուց շեղվել,

Արահետնե՜ր եմ խառնել բազմաթիվ,

Ինչպես տեսնում

ես չե՛մ մոլորվել,

Բա՜յց … տարիներ եմ կորցրել անհաշիվ:

Տեսնո՜ւմ եմ ուրախ չե՜ս, քեզ ի՞նչ է եղել,

Նայում ես անթա՜րթ ու ձայն չես հանում,

Միթե՞ երջանկությունը կարող է հոգնե՜լ,

Կարող է լինել անկարո՜ղ կամ թույլ…

Թե սրտո՜վդ չեմ, այդպես էլ ասա՜,

Խոսքերով չընկնես սա՜ր ու ձոր,

Ես նպատակիս վերջապես հասա՜,

Չե՛մ ուզում ետ դառնալ գլխիկոր:

Լո՜ւռ է իմ տեսած երջանկությունը,

Կրկնօրինակը ափ նետված ձկան,

Ու թփրտո՜ւմ է նորելուկ Գարունը-

Փորձում է խոսել ինձ նման:

Հասկացա՜, խոսել դեռ չի՛ սովորել,

Մարդկանց ճանաչե՜լ – չգիտի՜…

Աստվա՜ծ իմ, միթե՞ նորի՛ց եմ սխալվել

Եվ օրիորդ Գարնան հյո՜ւրն եմ առաջին:

Բարև՜, ի՛մ Գարուն,

դու չե՛ս ուշանում,

Դա ե՛ս եմ շտապում իմ բնավորությամբ,

Երջանկությո՜ւն էի փնտրում շատ հեռվում

… Իսկ նա լցվում է իմ մեջ ժամ առ ժամ:

ՀՈՒՆՎԱՐՅԱՆ ՄԻ ԿԵՍԳԻՇԵՐ

Իսկ ձյունն իջնո՜ւմ է երգով

Իմ թափառող ուսերին,

Տրորվում է ոտքերով

Հունվարյան ցուրտ մեղեդին:

Կեսգիշեր է ցո՜ւրտ ու մութ,

Ինձ հետ քայլում է քամին

… Տունս թվո՜ւմ է հեռու -

Ասես ծայրո՜ւմ աշխարհի:

Ցրտից սիրտս քիչ կաղո՜ւմ է՝

Մի կերպ շնչում դողալով,

Երբ մտրակի պես դաղո՜ւմ է

Հունվարը իր մատներով:

Հանդա՜րտ, սպիտա՜կ քող է իջել

Եկեղեցու գմբեթին,

Տեսնես արդյոք մի վառվող մոմ

Մնացե՞լ  է այս ժամին:

Փաթիլները օրերի պե՜ս

Երկնից թափվում են հողին,

…Ե՞ս եմ և այս հունվարը ծե՜ր

Գիշերվա ուշ այս պահին…

Երբ Եվա չկա՜ և… Ադա՜մն է անդեմ…

Գիտե՜մ, լա՜վ գիտեմ, որ ո՜ւր էլ գնաս

Վերադառնալո՜ւ ես իմ գրկում բացվես,

Ի՛նձ ես ժպտալու,  երբ հեռո՜ւ-հեռվում

Ցավերից ամպե՜ս

կարոտից խոցվե՜ս…

Իմ երակներում թո՜ւնդ գինու նման

Հիմա հոսո՜ւմ է գետը կարոտի,

Եվ երազների լույսի հուրհրա՜ն

Սարսուռ կրակը աշնանամուտի:

Իսկ դու քո հեռվում ձեռքերդ պարզե՜լ

Ասե՜ս գլուխս ես սեղմել քո կրծքին,

ես դարձել եմ «դո՛ւ», դու «ես» ես դարձել

Հրդեհների մեջ իրիկնամուտի…

Մենք հնարեցինք սիրո տիեզերք՝

Դարձանք  հրեշտակ անո՜տք ու անթև,

Նման դրա՜խտը տեսնես ո՞ւմ է պետք,

Երբ Եվա չկա՜  և…

Ադա՜մն է անդեմ…

Մենք՝ Արևորդիներս

Լո՜ւյս ստեղծել,  արարե՜լ

Միայն մե՛նք գիտենք,

Միայն մե՛նք գիտենք

Ձմեռ սրտերով վարդեր հորինել…

Մենք ժպտա՜լ գիտենք

Մենք սիրե՜լ գիտենք

Մեր հորինածով

մենք ապրե՜լ գիտենք:

Ձմռան մուժի մեջ

մենք համբերությամբ

մեր երազները օրորե՜լ գիտենք,

Հույսի դանակով

խավարի կապը մենք կտրե՛լ գիտենք,

Գարնան ավարով

աշուն սրտերին տաքացնել գիտենք,

Ստեղծել պատրանքնե՜ր,

պատրանքով ապրե՜լ,

Տառապանքները հավուր պատշաճի

Հուղակավորել:

Հարկե՜ր, տուգանքնե՜ր

վճարե՜լ գիտենք,

Հարկ եղած դեպքում նաև՜

արևի՜,անձրևի՜ քամո՜ւ

ստվերի՜ համար…

Մեզ նման ո՛չ ոք  մեռնե՜լ չգիտի հավատի համար:

Ծերանո՜ւմ ենք -

մեր աչքերը չե՛ն ծերանում,

Թափում են մեր ատամները-

լույսի համը չե՛նք մոռանում

Խլանո՜ւմ ենք -

հողի կանչը շատ պա՜րզ լսում՝

հող-հայրենիք աստվածացնում:

Ուրվագծել գիտենք հոգսը,

Դառը պահին

կարգավորել  մեր սրտերի

թփթփոցը,

Բուժե՜լ գիտենք

սառած ծառի ճյուղին մեռնող

ծիլ-բողբոջը,

Ուղղե՜լ գիտենք

մենք թշնամու ձեռքով շրջած օրորոցը:

Օրեր ունենք կարկաչաձա՜յն,

Օրեր ունենք ածուխի՛ պես,

Ձայներ ունենք հնչե՜ղ, ոսկյա՜,

Պատարագներ աստվածահեզ…

Չսպիացած վերքե՜ր ունենք,

Նորելուկի մաքուր ձեռքեր,

Չե՛նք հանդուրժի, որ մեր վերքին

Բի՜րտ ու կեղտոտ

ձեռքեր դիպչեն:

Մի բռո՜ւնցք ենք

դեռ կորցնել չե՛նք սովորել,

Բայց հանո՜ւն արդար խոսքի՜ ու մտքի՜

Չե՛մ կարող չասել,

որ ցավո՜ք սրտի և

…խաբվե՜լ գիտենք:

Դուրս է գալիս ո՜ր,

ամե՜ն ինչ ունենք,

Բայց ա՜յ Ժամանա՜կ-

Ապրելու համա՜ր Ժամանակ չունենք …