Հողդ....

Երբ Հող ունես

Այ՜ն էլ մի բուռ-

Բռանդ մե՜ջ պահիր ամուր,

Սեղմի՛ր թող ո՜ւժն իր հավաքի,

Որ բաց թողնես

Ընդարձակվի…

Բայց զգո՜ւյշ,՝ հանկարծ շա՜տ չսեղմես,

Չցավեցնե՜ս,

Հո՜ղն էլ ունի ցավի զգացում,

Հատկապես երբ գտնվ՜ւմ է

Անգո՜ւթ, փնթի՜ մարդու ձեռքում…

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել

Հանդիպման պես ջերմագի՜ն,

Հրաժեշտի պես դաժա՜ն

Կարո՜տը ինչպես քմահաճ մի կի՜ն

Մեկ հարազա՜տ է ձևանում,

Մեկ ձևանում է օտար…

*

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել-

Մեկ ծաղկո՜ւմ է, փթթո՜ւմ,

Մե՜կ էլ անձրևում,

Մեկ ձյան փաթի՜լն է ափերով բռնում,

Մեկ արեգակի պե՜ս, սի՜րտս

Ջերմացնում…

*

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել-

Մեկ վազվզո՜ւմ է երակներիս մեջ

Սի՜րտս է լցվո՜ւմ-գրավում,

Մե՜կ էլ լքո՜ւմ է՝ հեռանում,

Գարնան գիշերվա սա՜ռն աչքերի պես

Ցավի՜ց բղավում…

*

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել,

Ասես թե լինի երկա՜ր հյուսքերով

Փոքրի՜կ աղջնակ,

Որ նո՜ւրբ թաթիկով մի ծաղիկ բռնել

Մեկ մոտեցնո՜ւմ է, մեկ

Պահո՜ւմ փեշի տակ…

(Ա՜յ քեզ երեխա՜)

*

Դե ե՛կ գլուխ դի՜ր այս երեխայի հետ,

Մի բա՜ն բացատրիր կա՜մ

Մի խորհո՜ւրդ տուր,

Որ մեծերի հե՜տ այդպես չե՛ն վարվում,

Որ գարնան նմա՛ն խե՜նթ կատակներից

Մեծերը հաճախ հիվանդանո՜ւմ են կա՜մ

Խելագարվում…

Կառամատույցո՜ւմ անորոշության

*

Տե՜ղն իմ ես չունե՜մ կյանքի գնացքում,

Դո՛ւրս է շպրտել արագությունն այդ,

Գնացքը շարժվե՜լ է, ես մնացե՜լ եմ

Կառամատույցո՜ւմ

Անորոշության:

*

Խոսելը դժվա՜ր է, լռել չե՛մ կարող,

Ճշմարտությո՜ւնն եմ սիրել շուրթերի,

Արածս ընդամենը մի կաթիլն է լո՜կ

Մինչ այժմ եղած

Արարումների:

*

Եվ կանգնած մենակ - առանց տարիներ,

Չե՛մ ուզում քայլել գլխիկոր,

Ինձ երբե՜ք ոչինչ այսպես չէր ծալել,

Ինչպես գնա՜ցքն այս

Ինձնից հեռացող:

*

Ճչո՜ւմ է փախչող գնացքը հեռվում,

Ասես թե սի՜րտս է տանում փորձության,

Անձրև՜ է թունոտ՝ թախիծի խոստում -

Կառամատույցո՜ւմ

Անորոշության:

Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Եվ գիշերը կո՜ւյր

Ինձ ընկեր դարձավ,

Տեսողությունը կորցրած ա՜յն կնոջ նման,

Որը տեսնում է ամե՜ն, ամե՜ն ինչ,

Բայց չի՛ տեսնում ինձ

Ասե՜ս ես չկամ…

Եվ գիշերը կո՜ւյր մխիթարեց ինձ՝

Պատմեց ա՜յն մասին

Թե քանի՜ միլիոն կո՜յր կին է տեսել…

Եվ նրանց միջից գեղեցիկները՝

Կո՜ւյր աչքով սպասող կանայք են եղել:

Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Երբ որ պոետը կրկնո՛ւմ է մի Բա՜ն

Դրանից ավել էլ ի՞նչ նորություն,

Դա նշանակո՜ւմ է, որ ապրում է նա

Նշանակո՛ւմ է դե՜ռ

Տանջվո՜ւմ է, տանջվո՜ւմ…