ԿԵՍԳԻՇԵՐ

Մահին ասեմ «Բարի՜»

Կյանքին ասեմ «Դաժա՛ն»

Լինեմ ո՜ղբը դարի

Արցունքներով թավշյա:

Սիրտս կշե՜ռք սարքեմ

Խավարի մեջ անծայր,

Բույրդ ինձ հե՜տ տանեմ

Ու աչքե՜րդ պայծառ…

Հեռացող հույսին

Խոնարհվե՜մ դանդաղ,

Մինչ նժարը հոգսի՜

Մի տառապա՜նք դառնա:

Ու՜ժը փորձեմ խավարի,

Խո՜ւլ ու համր ձևանամ,

Կասկածներից վիհերի՜

Տեսիլքներին մոտենամ:

Գիշերներո՜վ հրդեհվի

Երակներո՜ւմ արյունս,

Եվ բաժինը տառապանքի՜

Մոխի՜ր սարքի քունս:

Հիշեմ օվկիա՜նն անսահման,

Բայց շատ փոքր քո սրտից…

Կյանքին ասեմ դաժա՜ն,

Բայց թաքնվեմ մահից…

10.06.18  Երևան

… Չի՛ նկատում քեզ Աստված

Ամբողջ մի ցա՜վ ուսիդ բարձած

Քայլում ես ծանր քայլվածքով,

… Չի՛ նկատում քեզ Աստված

Կամ նայո՜ւմ է կասկածով:

Գիտե՛ս, կյանքը մի դպրոց է՝

Դասերը բա՜րդ ու խճճված,

Բախտ կոչվածն էլ մի քաոս է,

… Չի՛ նկատում դա Աստված:

Լինես բարի՜ թե չարակամ՝

Մեղավոր ես անկասկած,

Եվ քանի դեռ դատավո՜ր չես

… Չի՛ նկատի քեզ  Աստված:

Բեռդ շա՜տ է ծանր թվում,

Քայլո՜ւմ ես մեջքդ կռացած,

Ո՞ւմ կամ ի՞նչ ես փնտրում կյանքում

Երբ … չի՛ տեսնում քեզ Աստված:

Ցանում ես բարի՜ն - հավաքում չա՜րը,

Չա՛ր բան ես անում առ Աստված,

Արդյունքը մե՜կն է՝ այս աշխարհը

Անտեսե՜լ է տեր Աստված:

Մնաց հոգի՜դ՝ պայծա՜ռ ու ջինջ,

Որ կախված չէ ո՛չ մեկից,

Մե՜կ էլ սիրտդ, որ զայրույթից

Դո՜ւրս է գալիս իր հունից:

Թե չե՜ս տեսնում ինքդ քեզ

Կամ նայո՜ւմ ես կասկածով,

Ինչո՞ւ պետք է ման գա՜ս գտնես

Ինչ-որ մեկին մեղավոր:

Տա՜ր քո բեռը, Մա՜րդ արարած՝

Հոգիդ մաքո՜ւր, սի՜րտդ պարզ,

Ի՜նքդ ես Աստված,

Աստվածների՜

Պաշտամունքի առարկա…

Լուսաբա՜ց է…

Լուսաբա՜ց է…

ու շողերի արանքում

Ստվերները հո՜ւյս են քամում տերևից,

…Հրաշագեղ մի աղմո՜ւկ է աշխարհում,

Սի՛րտս էլ ասե՜ս դուրս է թռել իր տեղից:

Սրտիս տեղը

մի մեծ կարո՜տ է լցվում,

Որ եկել է բարձունքներից երկնային,

Սրտիս տեղում երազնե՜ր են գոյանում՝

Անիրակա՜ն խոստումներով բերկրալի:

Ո՜վ Տիրանայր,

քո անունը չե՛մ հիշում,

Գիտե՞ս, ունեմ քո փախարեն ես մեկի՜ն,

Ու աչքերիս մի պատկե՜ր է գոյանում

Ու ծխո՜ւմ է սիրտս մի երգ ցավագին:

Ո՞վ կսրբի

արցունքները աչքերիս,

Ե՞րբ կարթնանամ լուսաբացին անարցունք,

Ո՜վ  Տիրամայր, մոռացել ես դու էլ ի՜նձ

Ու սրտիս մեջ  ցավի հուր է բռնկվում:

Ես վաթսո՜ւնս

դեռ երեկ եմ բոլորել,

Սակայն դա՛ չէ պատրվա՜կն իմ տխրության,

Սուրբ Տիրամոր փոխարեն ուրիշ կի՜ն եմ նախընտրել

Ու հմայվել նրա խաղաղ պարզությամբ:

Տե՜ր խնդրում եմ,

տո՛ւր համբերություն

Մինչև մեղավոր պա՜հը հանդիպման,

Թո՛ղ որ թաթախվեմ մեղսոտ աշխարհում,

Թո՛ղ որ ես ինքս ի՛մ մեջ մարդանամ:

Լուսաբա՜ց է…

ստվերների արանքում

Լույս շողերը ողջունո՜ւմ են տերևին,

…Հրաշագեղ մի աղմո՜ւկ է աշխարհում,

Սիրտս էլ ասե՜ս լուռ սպասում է պարգևի:

Ես գտա ինձ

Կորցրե՜լ էի ինձ:
Կորել էի իմ մտորումների մեջ ու ո՛չ մի կերպ, ո՛չ մի ճանապարհ չէի գտնում վերադառնալու…ո՞ւր վերադառնալու չգիտեի:

Իրականությունը մի ավտոբուս էր, շատ սիմվոլիկ 22 համարով, որտեղ կար ամե՜ն ինչ, սկսած սկսած տհաճ հոտերից, վերջացրած քրտինքի ու ֆրանսիական թվացող օծանելիքի բուրմունքներով:

Կանգնած եմ գնում, կանգնել եմ մի նստարանի մոտ, որտեղ նստած է մի կին:
Նայում եմ վերևից:
Մազերը շագանակագույն են, հաստատ ինքն իր ձեռքով է ներկել, մազարմատների մոտ սպիտակին են տալիս ներկից թաքնված բազմաթիվ մազեր:
Կլինի մոտ 57-58 տարեկան:
Պարանոցից դեպի ուսն ընկած հատվածում մի քանի հնադարյա ծալքեր կան, որոնք ապացուցում են նրա տարիքի հետ ունեցած իմ կանխորոշումները:
Մտածում եմ.
Աղջիկ չունի, քանի որ նման մազերի հետ վառ կարմիր շրթներկ չեն օգտագործում, կանաչ գույնի շոր չեն հագնում, սև պայուսակ չեն բռնում:
Դուստր ունենար ճիշ խորհուրդ կտար:
Ամուսին չունի, անցավ մտքովս երբ ուշադիր նայեցի պայուսակի կաշեփոկերի միացման տեղում անտանելի վատ հագցրած երկաթյա կիսաօղերին:

Մի ինչ-որ կանացի բնազդով երևի հասկացավ, որ իր մասին եմ մտածում ու վեր կենալով իր տեղից շատ տարօրինակ բարձր ձայնով ասաց.
- Նստի՛ր հայրիկ ջան, - գրավելով առավոտյան տխուր դեմքերով աշխատանքի գնացող ավտոբուսի մարդկանց ժպիտը:
Հասկացա, որ ուզում էր շատ երիտասարդ երևալ, մի ակնթարթ մեղքս եկավ ճիշտն ասած:
Ծիծաղս մի կերպ զսպելով, որ չվիրավորեմ, անկախ ինձնից ավելի բարձր ձայնով պատասխանեցի.
- Ոչինչ ես կկանգնեմ աղջիկ ջան, դու նստիր:
Ավտոբուսում պայթեց ծիծաղը…

Պայթյունից ես վերջնականապես գտա ինձ, բայց ինչ-որ մեկը կորցրեց իրեն:
Բոլորը ծիծաղում էին, բացի ինձնից ու ինձ նայող կնոջից, որ կանգնած շարունակում էինք ընթանալ…ո՞ւր, չգիտեինք:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Երկու խոսքով հարյուրի մասին

Ես գարուններից ծաղիկ չունեցա,
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Մեղվախայթոցներ բառերս դարձա՜ն,
Խոհերս՝ խռովքնե՜ր իմ հոգու:

Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Հիմա գարո՜ւնն է վխտում մայթերին,
Այրող մի հո՜ւշ է ասես մակարդվում
Իմ արցունքոտ այտերին:

Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Արժանի՛ դարձա լույսին երկնքի,
Ծաղկեցին վառած մոմերս վանքո՜ւմ
Ու լույսը մաղվեց իմ խեղճ ուղեղին:

Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Լռի՜ն խորհեցի լռությունս թանկ,
Տիրոջ հետ վիճեցի անհույս խավարում-
Քանզի գիտեի ցավից մղկտալ:

Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Բայց արդեն ծե՜ր եմ՝ ընկուզենու պես
Եվ փորփորո՜ւմ է սրտիս մեջ տրտում
Տարիներ հաշվող կկո՜ւն աղեկեզ:

Ես գարուններից ծաղիկ չունեցա՜
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Կե՜ղծ էր գարունն այդ, ինչպես այն ընծա՜ն,
Որ նվիրում են վերքն ամոքելու…

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան