անանուն

Կարմիր գինի՜ է կարծես արյունս,
Հրա՜շք է թվում ամե՜ն, ամե՜ն բան,
Երբ վերադառնում եմ ու լի՜քն է տունս
Հիշողությունով վաղո՜ւց մոռացված:

Բանտավանդա՜կ է ասես պատուհանս,
Լուսի՜նն է բանտված ետևում,
Խոսում է ինձ հետ հիշողությունս.
- Ձեռք բեր ինձ,
կունենաս երկրո՜րդ մանկություն:

Երկրի արգանդից նորելո՜ւկ կլինես՝
Պորտալարով միացած ամպերին,
Չե՛ս նեղվի, որ խոսե՜լ չգիտես,
Բայց կարդա՜լ գիտես աստղերին:

Արյունս կարծես գինի՜ է կարմիր,
Հրա՜շք է թվում ամե՜ն, ամե՜ն բան,
Աստղեր են թափվում երկնի փեշերից,
Իսկ ես կարդո՜ւմ եմ,
Կարդո՜ւմ անդադար…

ԱՆՔՆՈւԹՅՈւՆ

Չե՜մ պատկերացնում,
Թե ինչքա՜ն,
Ինչքա՜ն բան կա ապրելու…
Ինչե՜ր են անցել,
Ի՞նչ է մնացել,
Բայց պատկերացնո՜ւմ եմ
Թե ինչքա՜ն,
Ինչքան բան կա կորցնելու
Ո՜ւ… Սարսափելի է քնելը դարձել:

Դաժա՜ն է պահը,
Բայց թանկ վայրկյանը,
Ուզում ես կյանքի չափ քեզ սիրեն,
Նման բան մինչ այժմ չի՛ տեսել աշխարհը,
Որ բան ու գործ թողա՜ծ
Քեզանով զբաղվեն…

Եվ դու փակված
Մի սենյակո՜ւմ
Գովերգո՜ւմ ես հողմ ու մրրիկ,
Կամ էլ ծովից
Հեռո՜ւ-հեռո՜ւ
Գովաբանում փոթորիկը ալի՜ք-ալիք…

Դուրս ես գալիս դո՜ւրս-
Արևն արդեն կա,
Ուզում ես արտասվե՜լ
Անձրև է թափվում,
Սարսափելի է քնելը անգամ,
Երբ պատկերացնում եմ
Թե ինչքա՜ն,
Ինչքա՜ն բան կա ապրելու:

Ոչ մահախոսակա՛ն է գրածս,
Ո՛չ բաժակաճառ,
Ոչ ներբո՜ղ է կամ
Մի վերջին պատգա՜մ…

Ե՜ս, կյանքի կախարդ գրկից պոկվածս-
Չե՛մ կարողանում քնե՜լ
Երկա՜ր ժամանակ:

Դատը

Բարի Լույս
----------------
Աշխարհում արդար մեկ դատ է լինում,
Դատը կոչվում է «Տիրոջ դատաստան»
Դատավորը հենց Տե՜րն է լինում՝
Ազնի՜վ, մաքո՜ւր ու արդար:
*
Դատի ժամանակ Տերը չի՛ հարցնի
Թե ի՞նչ չափսեր է տունդ ունեցել,
Այլ կհարցնի թե քանի՞ աղքատ ես
Քո տուն ընդունել:
*
Նա քեզ չի՛ հարցնի
Թե ի՞նչ մեքենա ես արդյոք ունեցել,
Այլ կհարցնի թե քանի՞ մարդ ես
Ձմռանն անվճար դու տե՜ղ հասցրել…
*
Ոչ քո պաշտո՜նը Նա կհարցնի
Եվ ո՛չ էլ չափն աշխատավարձիդ,
Այլ կհարցնի՜ թե քանի՞ որբ ես
Հոգատարությամբ սեղմել քո կրծքին:
*
Տիրոջը երբեք չի՛ հետաքրքրի
Աչքերի՜դ կամ մաշկիդ գույնը,
Կհարցնի թե մթության պահին
Քանի՞ հոգու ես տվել քո լույսը:
*
Կհիշեցնի թե քանի՜ անգամ է
Եղել նա քո մեջ, քո սրտում,
Եվ քանի՜ անգամ է քեզանից լսել.
- Չէ, իրոք չեմ հավատում:
*
Նրան ո՛չ փող է պետք, ո՛չ էլ
Խնամի՜դ կամ հարուստ բարեկամդ,
Նա վաղո՜ւց է արդեն պատրաստել
Երկնքում հավերժ բնակարանդ:

Անհայտ հեղինակ
Թարգմ. Ինտերնետից Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Ոսկի սիրտ...ոսկի մատներ

Բոլորս կյանքում ոսկի՜ ենք փնտրում՝
Ոսկի բնավորություն ունեցող,
Ոսկի սի՜րտ…
Մատնե՜ր…

Ոսկին հենց այնպես ընկած չի՛ լինում,
Որ մտքիդ դնե՜ս ու
Գտնես…

Ստիպված դառնում ես անհույս բանաստեղծ
հնարում ոսկի սեր,
ոսկի համբույրներ,
ու սրտեր ոսկի,
Սիրտդ հարբում է երգից նորաստեղծ
Ամե՜ն, ամե՜ն ինչ թվում է ոսկի:

Հետո անցնում է դա՝
Կյանքն է անցողիկ,
Մենակ ես մնում- գրիչդ բռնած,
Երգեր ես գրում գուցե և ոսկի…

Բոլորն ասում են ոսկի սի՜րտ ունես
Մտքերդ ոսկի՜
Սերերդ հրկե՜զ,
Բայց դա խաբկա՜նք է
Ճախրա՜նք է անտես,
Քանի որ լավ գիտես՝

Ոսկին հենց այնպե՜ս ընկած չի՛ լինում,
Որ մտքիդ դնես ու
Գտնե՜ս…

Անանուն պոետը

Աշունը երկնեց մի Գարո՜ւն
Ու չհասկացվե՜ց
Ձմեռն ո՞ւր կորավ-

Ասացին մի ցնդած պոետ «անանուն»
Ջնջե՜լ է Ձմեռը
Սխալ բառի նման…

Փայլեցին պոետի աչքերը անփայլ,
Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,
Վե՜ր ճախրեց
Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,
Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:

Գարունը եկա՜վ հալոցքը սրտում,
Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,
Հազար ձևերից անմահանալու
Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…

Ջնջե՜լ էր կյանքի բոլոր ձմեռները,
Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…

Այդպես են խենթանում պոետները՝
Գարունը սրտո՜ւմ-
Իրենք անանուն…