ՊԱՀԸ - ՆՈՐԻՆ ՄԵԾՈւԹՅՈւՆ

Ամե՜ն օր մեր մեջ

Կյա՜նք է արարվում,

Մեր մեջ ամե՜ն օր սպանվո՜ւմ է մահը,

Ինչ-որ մի բա՜ն կա մեր մեջ անանուն՝

… Նորին մեծություն Գոյության Պահը…

*

Ու գումարվո՜ւմ են

պահերը իրար

Միլիոն ու միլիոն թվերի շարքով,

Եվ կյանքը դառնում է պահերի գումա՜ր

… Գոյություն չունի՜ մեկ այլ կենսոլորտ:

*

Պահով ուրիշին

Փարո՜ս ենք դառնում

Իսկ մե՜նք մեզ համար մխում ենք երկա՜ր,

Ու ընդամենը մե՜կ ակնթարթում

Մխի մեջ այրում իղձե՜րն անկատար…

*

Պահերով սիրո՜ւմ ենք,

Բայց… պահո՜վ  ատում,

Պահով բարձրանո՜ւմ ենք,

Բա՜յց… պահերով ընկնում,

Սակայն ո՛չ թե պահերով այլ

Տարիներո՜վ ենք չափում

Կյանքն ապրա՜ծ, անցա՜ծ,

Պատկերացնո՞ւմ եք -  շիրմաքարերին

Ի՞նչպիսի մե՜ծ թիվ կլիներ դաջված…

*

Պահով մեծանո՜ւմ ենք,

Պահո՜վ ծերանում,

Պահո՛վ ենք չափում ճնշումը արյան…

Պահո՜վ խավարից մենք տո՜ւն ենք դառնում…

Պահո՜վ էլ տանից գնո՜ւմ ենք խավար…

Ես և Նա

Կենսագրությունը՝

Կասկածելի՜ -

Ծնվել է սրտումս դեռ անցյալ տարի,

Մանկությունը

Մի անամոք կարո՜տ,

Որ ինքս էլ էի կրել անկարող,

Աչքերը կոպերիս տակ՝

Լո՜ւյս պատուհաններ,

Տեսնես նա՞ էր ինձ,

Թե՞ ես էի նրան խավարից հանել:

Հայացքը՝

Հայացքիցս ներում էր հայցում,

Որ մեր կարճ կյանքում

Ինձ շա՜տ է տանջել,

Արցունքի պես ջի՜նջ Ծնո՜ւնդն եմ հիշում

Եվ խոնարհվո՜ւմ այդ ծնունդի առջև…

Իսկ մեզ ի՞նչ էր պետք ապրելու համար՝

Մի քիչ  ջերմությո՜ւն,

Մի քիչ  ա՜ղ,

Ժպի՜տ…

(Մենք դա ունեինք)

Սիրո թև՜ առանք

Իրարից հեռո՜ւ

Եվ այսքա՜ն մոտիկ…

101-րդ էջում

Ձայնս հիշո՞ւմ եք,  վստահ չգիտե՜մ,

բայց գրվածներիս

ծանո՛թ եք հարկավ,

ա՜խ, Տիկին ի՜նչ մոռացկո՜տն եք,

ինչպե՞ս այսքան շո՜ւտ

ու հեշտ մոռացաք:

Անմոռաց լինե՞լ, ես չէի կարող,

մաքուր է՜ջ  չէի  Ձեր գրքի համար,

… ո՛չ անձրև դարձա

անկանոն թափվող,

… ո՛չ էլ բաբախող Ձեր քունքը հիմա:

Մի պոկված տերև՜ դարձա Ձեր գրքում -

թեկուզ խնամքո՜վ  չորացրած,

պատահմամբ նման բան

լինո՞ւմ է կյանքում՝

մեկ էջում երկո՜ւ տերև մոռացված:

Մեկ մտածո՜ւմ եմ թե մխիթարա՜նք է,

մե՛կ էլ մտածում թե

երկո՜ւ լքված սիրտ,

չէ՜, ամե՜ն դեպքում իրար ախոյան ենք,

իրար նկատմամբ-

անտա՜շ ու կոպիտ:

Գրքի այդ էջից հանե՛ք ինձ,  Տիկին,

մե՜կ ուրիշ էջում տեղադրեք,

զույգ արու տերև մեկ էջում գրքի՞,

դա չափազա՜նց է,

Տիկի՜ն, ինձ ներեք…

Չորացած տերևը սրտի՜ է նման,

լքվա՜ծ, մոռացվա՜ծ, գլխահա՜կ,

շա՜նս տվեք հնոց ոճով

պատվարժան՝

սրտիս լինելու Ձեր ոտքերի տակ:

Ոտքով քչփորե՛ք սի՜րտս նեղացած,

Տիկի՜ն խնդրում եմ մի քիչ զգույշ եղե՜ք,

Ձեր ոտքով հանկարծ չփշրեք նրան՝

101-րդ էջում մոռացվա՜ծ այն մյուս՝ երկրո՜րդ

Տերևի նման…

Տերևի դերը դրախտի այգո՞ւմ,

Տիկի՜ն, դա այլ թեմա է, լրի՜վ առանձին,

Խոսքը գնում է լքվա՜ծ, մոռացվա՜ծ,

Այլ ո՛չ թե փոխնորդ-տերևի մասին…

Ա՜խր ես ոչի՜նչ չունե՜մ քեզ տալու

Ա՜խր ես ոչի՜նչ չունե՜մ քեզ տալու,

Տրամադրությո՜ւնս էլ մի բա՜ն չի,

Որ նվիրեմ քեզ,

Արի ես քեզ տամ  հայա՜ցքս տխուր -

Միգուցե՞ այնտեղ ինչ-որ բան գտնես…

Գիտե՞ս ինչից է հայացքը տխուր,

Ասե՜մ, որ միայն աչքերի  թացից,

Այնպե՜ս, ինչպես որ աղբյո՜ւրն է մաքուր

Պղտորվում փոքրիկ մի հողաքարից:

Ա՜չքն էլ պղտորվում է մի դա՜ռը բառից,

Որ քարի՜ նման նստում է սրտում,

Ցավո՜ւմ է սիրտը վիրավորանքից

Ու բարձրանո՜ւմ է աչքերը լցվում:

Ու դուրս է գալիս – Տրամադրությո՜ւնս

Կա՛մ էլ  հայացքս քեզ նվիրելով,

Ես քեզ սիրելի՜ս տալիս եմ  սիրտս,

Որին ցավեցրիր մի անզգույշ բառով…

Ա՜խր,  չունեի քեզ ոչի՜նչ տալու

Որտեղի՞ց գտա, ոչ դո՛ւ գիտես, ոչ ե՜ս,

Ես քեզ տալիս եմ  հայա՜ցքս տխուր -

Իսկ մնացա՜ծը արդեն դու գիտես…

ՍՊԱՍՈՒՄ

Ասացի.

- Մի  պա՜հ, ո՛տքդ կա՜խ գցիր,

Ինչո՞ւ ես այդքան արագ սլանում,

Ու Կյանքը լսե՜ց, կա՜նգ առավ մի պահ

Ասա՛ց.

- Ես գիտե՜մ,  թե ո՜ւմ և ինչ ես սպասում…

* * *

Սրբազան մի դո՜ղ,

Մաշկիդ տակ շարժվող ի՜նչ-որ ջերմություն,

Բառ՝ լույսի նման մաքո՜ւր, լուսաշո՜ղ,

Կյանք՝  ուրիշի համար  ներշնչանք դառնող,

Անձև տխրությո՜ւն ներսից չտանջող…

Այնպիսի՜ զգացում-

Կարծես անձրև՜ է գալիս թողության,

Այնպիսի սպասո՜ւմ-

Ասե՜ս սպասում ես ի՜նչ-որ փորձության,

Այնպիսի՜ բերկրանք-

Ասե՜ս մի սուրբ է զրուցում անձայն…

Ու պարզ լսում ես.

- Սպասեցի՜ր, եկա՜…

Իսկ թե ի՞նչ գնով կանգնեցրիր Կյանքը՝

Դա ոչ մեկին պե՛տք չէ,

Պե՛տք չէ

Հավատա՜…

* * *

Ես ունեցա ա՜յն,  ինչ ո՛չ ոք չունի,

Եվ շատ թա՜նկ արժի՝ կյանքին հավասար,

… Ամե՜ն ինչ կյանքում իր տեղը ունի

… Եվ  ամե՜ն ինչն  է  կյանքում իրական…

Ասացի.

- Մի  պա՜հ, ո՛տքդ կախ գցիր,

Ինչո՞ւ ես այդքան արագ սլանում,

Ու Կյանքը լսե՜ց, նորից կա՜նգ առավ,

Ու հիմա կանգնա՜ծ

Սպասո՜ւմ եմ

Սպասո՜ւմ…