«Խենթ Կին»

«Խենթ աղջի՞կ» 

Գիտե՜մ,  լսել եմ,  որ կա,

Խենթ ու խելառ սի՞րտ – ինչքա՜ն որ ասես,

Էլ խե՜նթ հոգիներ,

Էլ խե՜նթ խոստումներ,

Խե՜նթ բառեր ասված,

Ու խե՜նթ ձեռքերով սարքված անուրջներ-

Ինչքա՜ն ասես կան:

Իսկ ա՜յ, որ ասեն «Խե՜նթ կին»

Խոստովանեմ -  լսում եմ

Առաջին անգամ:

Խե՜նթ կին,

Որ ամբողջ գիշեր

Նստած է մնում պատուհանիդ տակ,

Ի՜նչ է թե լույսդ (հաստատ պատահմամբ)

Քնելուց առաջ մոռացե՜լ

Ու թողել ես վա՜ռ…

Ու մտածում է.

« Աստվա՜ծ պահապան… »,

« Տեսնես թե ի՞նչ է կատարվում ներսում…»

« Տեսնես ինչո՞ւ է լույսը թողել վառ »,

« Տեսնես ճնշո՞ւմն է »,

« Տեսնես սի՞րտն է վատ »,

« Տեսնես թե այսօր կերե՞լ է մի բան…»

… Ու տրոփո՜ւմ է

Խենթ կնոջ խե՛նթ սիրտը,

… Ու տրոփո՛ւմ է հենց քո սրտի մեջ՝

Ասես թե լացկա՜ն ու գորշ երկինքը

Իր արցունքներն է թափում քո գիրկը…

Թրջված աչքերի գինը «Խենթ Կի՛նն» է.

Մա՜յր է հոգատար,

Եվ սրբազան քո՜ւյր,

Ու  նրա ամեն շարժումից մի նո՜ւրբ

Քո մեջ արյո՜ւնը

Դառնում է  Գարո՜ւն …

Ա՜խ, այս Կյա՜նք կոչված

Ա՜խ, այս Կյա՜նք կոչված

Դաժան սրիկան,

Որ և Հո՜ւյս ունի, թե լե՛ռ կշարժի,

Եվ Հավա՜տ ունի, որ հարություն կտա,

Եվ միաժամանա՜կ նաև Սե՜ր ունի,

Որ  Ոչի՜նչ  չի տա….

Հո՜ւյսը՝ կարճատես,

Հավա՜տը՝ դիմակ,

Սե՜րը՝ կարճափեշ -

Այդ սրիկային անվանելով Կյանք

Փարված ենք մնում տառապանքներին…

Ապրո՜ւմ ենք այսպե՜ս…

Երանի՜ տալով գնացածներին…

Անհանգիստ Լուսաբաց

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի անսիրտ ինչ-որ Մե՜կը,

Թե արցունք տեսնի աչքերիս խորքում,-

- Հետո ի՞նչ, չէ՞ որ արցունքոտ աչքեր

Շա՜տ կան աշխարհում:

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի անհոգի Մեկը,

Թե տեսնի առանց հոգու եմ ապրում, -

- Անհոգի մա՜րդը դեռ անխի՜ղճը չէ,

Անհոգի մարդիկ շա՜տ կան աշխարհում:

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի այն ինչ-որ Մեկը,-

- Որ շուրթերիդ հպվող այլ շուրթեր չկան,

Աշխարհում շա՜տ են նման շուրթերը,

Որոնք քարացել են աղոթքի նման…

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի այն ինչ-որ Մե՜կը,-

- Ծառդ չի՞ ծաղկում է, արև չե՞ս տեսնում,

Քամին չի՞ փչում, անձրև չե՞ս ըմպում,

Ձմեռից հետո չի՞  գալիս  գարո՜ւն…

Էլ ի՞նչ ես ուզում…..

Կասե՜մ.

- Հետո ի՞նչ, թե ի՞նչ կա աշխարհում,

Ի՞նչ չկա,

(Ասե՜նք  Սինգապուրո՜ւմ,

Վիետնամո՜ւմ

Կա՛մ Արգենտինայում…)

Կասե՜մ.

- Չգիտեմ ո՞վ է բախտավոր՝

Խելացի՞ն, թե՞ անխելքը,

Գիտո՞ւնը, թե՞ տգետը…

Կասեմ.

- Ինձ անհանգստացնում է

Հո՜գս, կնճիռ հարթող ձե՜ռքը…

Ու մե՜կ էլ

Ինձ հետ զրուցող այն ինչ-որ Մե՜կը…

26.04. 17

ՍՊԱՍՈՒՄ

Քո «Բարի լո՜ւյսը»

Միայն ի՛նձ ասա,

Ուրիշին պե՛տք չէ լո՜ւյսը քո բարի,

Հարցրո՜ւ.

«Առանց քեզ, օրս ո՞նց անցավ»

Կպատասխանեմ.

- Ծա՜նր էր, ցավալի՜:

«Բարի գիշերդ»

Թո՛ղ ուրիշի մոտ ու ասա՜ հեռվից,

Բառերն այդ հոգնա՜ծ են

Ու լա՜վ չարչարված,

Բարի գիշերդ ասա ականջիս՝

Կո՜ղքս, գրկո՜ւմս քնելուց առաջ:

Երազներումդ անուններ մի՛ տուր,

Թող որ շուրթերիդ

Միայն ու միայն անո՜ւնս խաղա,

Թե չէ մինչև  լույս ցավի՜ց ու խանդից

Քեզ սիրող սիրտս

Պիտի դողդողա…

Միգուցե զո՜ւր է համբերելն այսքան,

Ոչ գիշե՛րն է գիշեր,

Ոչ էլ լո՜ւյսն է լույս,

Հուսալն էլ դարձել է ծերացած տանջա՜նք

Ու մնում է լոկ

Ցնդել սպասելուց…

ՆԱՅԵԼՈՎ ՁԵՐ ԴԻՄԱՆԿԱՐԻՆ

Չհասկացա – ի՞նչպես ստացվեց,

Որ իմ խենթ լեզուն այսպես սսկվեց…

Որ աչքերիս մեջ էլ չե՜ք երևում,

Որ տողերիս մեջ Ձեզ չե՜մ որոնում,

Ձեռքիս ինքնաբո՜ւխ, մի  անկախ շարժո՜ւմ

«Քեզ»-ի փոխարեն միշտ «Ձեզ»  է գրվում…

Դուք  Տիկին, ստիպեցիք ինձ սիրել կյանքը,

Համոզեցի՛ք, որ Ձեզնից բացի այլ կանայք չկան,

Իսկ Ճակատագիր կոչված տականքը

Ամեն ինչ վերցրեց ու խառնեց իրար:

Դուք  Տիկին, հոգիս դարձրեցիք ծո՜վ

(Կտցահարում են ճայերն անաստված)

Իսկ ես իմ մաքո՜ւր ու ազնիվ սիրով

Բռնեցի դեպի «Ցա՛վ» տանող ճամփան:

Ձեր սրտում Տիկին, հիմա ամա՜ռ է,

(Որտեղ որ ապրո՜ւմ եք, ձմեռ չի՛ լինում)

Իմ սրտում ձմե՜ռ է և այնքա՜ն համառն է,

Որ Ձեր նկարից աչքը չի կտրում:

Հիմա կծկվում եմ ինչ-որ ցավերից,

Փնտրո՜ւմ, չե՛մ գտնում թե ի՞նչից է դա,

Սիրտս էլ փորձեր է անում իր տեղից

Ձեզ նման  փախչե՜լ,  հեռանալ…

Կգա ժամանակ,  որ չե՛նք լինի էլ,

Տիկի՜ն, զարմացա՞ք, այո՜, նաև Դո՜ւք,

Քանզի, եթե ես որոշեմ մեռնե՜լ -

Դո՛ւք լինելու եք  իմ պոետ սրտում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

20.04.17  Երևան