Չե՛մ սիրում վաղը

Իր ներկայությունն  է տարիքն ընդգծել

Իմ մեջ ինչ-որ տեղ

(չգիտեմ որտեղ)

Իրոք որ, զգո՜ւմ եմ,

Զգո՜ւմ եմ թե իմ մեջ

Ինչպես է արյունս  թանձրացել…

Եվ ապրումնե՜րս են  մի  քիչ  ծանրացել,

Եվ երազնե՜րս են  դարձել  ծակծկող,

Ապրելու ծարա՜վն էլ կարծես  հագեցել

Ու խռովքներս

Դարձրել է  Կարոտ…

Անգո կենցաղի սուր ճիրաններից

Օրորոցի է կյանքը վերածվել,

Ինձ ճիշտ հասկացեք – չե՛մ կառչել կյանքից,

Հեռվից լսվում են ինձ կանչող ձայներ…

Մի՞գուցե ես էլ Հարություն կառնեմ

Ի՜նչ-որ ժամանակ,

Ի՜նչ-որ սրտի մեջ,

Բայց հիմա՛ եմ ես ուզում բարբառել -

Այլ ոչ թե հետո՜-

Ինչ-որ մեկի մեջ…

Է՜հ, ինչ լինելու է, թող լինի՛ այսօր-

Մինչ մթնշաղը՝

Գեղեցիկ  մի օր ծնված արևից,

Վա՞ղը,

Վաղը այնքան էլ հարազատ չէ ինձ…

Չե՜մ սիրում վաղը…

Այսօր արդա՜ր եմ

Քան թե երբևէ,

Կարո՛տն է հոսում երակներով իմ,

… Եվ բարբառում եմ ինչպես մարգարե

Կյանքի ու մահվան սահմանագծին…

Այսօ՛ր կարող եմ խոսել թղթի հետ,

Վիճել գրիչիս ծայրով անողոք,

Այսօ՛ր կարող եմ ինքս ինձ մասնատել՝

Մաս-մաս ուղարկել եդեմ ու դժոխք…

Քիչ չափազանց են տողերս գրված

(Երևակայության պայծառ պատկերներ)

Մեկ անգա՛մ է մեզ կյանքը տրված,

Իսկ մահը՝

Հազա՜ր ու մի անգամներ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

15.07.16 Երևան

Ատո՜ւմ եմ, ատո՜ւմ...

Վաղո՜ւց, շա՜տ  վաղուց է,

Որ ես Ատո՜ւմ եմ քեզ

Քո համբերության,

Քո լռության համար,

Ատո՛ւմ եմ, որ փորձեր եմ անում-

Չե՛մ կարողանում

մտքերդ կարդալ…

Ատո՜ւմ եմ որ կո՛ղքս ես,

Բայց չե՛մ տեսնում քեզ,

Ատո՜ւմ եմ

Որ ուզում ես ինչ-որ բան ասել-

Չի՜ ստացվում ոչինչ,

Ատո՜ւմ եմ,

Որ ուզում եմ պատասխանել՝

Չգիտեմ թե ի՞նչ:

Եվ ի՞նչ է ստացվում-

Կարո՞ղ ենք ապրել այսքա՜ն անկարող՝

Ես իմ ատելով,

Դու  համբերությամբ

ու լռությամբ քո…

Ատո՜ւմ եմ,

Որ դեռ չգիտե՜ս աչքերի լեզուն

Ու թարթիչների քերականությունը,

Բայց արդար լինեմ ու ասեմ թաքուն -

Ի՛նքս էլ չգիտեմ օտար այդ լեզուն…

Չգիտեմ ի՞նչպես են աչքերի լեզվով

«Ես սիրո՜ւմ եմ քեզ…»

Շշնջո՜ւմ մեղմիկ՝

Աչքերը

Փակո՞ւմ են,

Բացո՞ւմ,

Կկոցո՞ւմ,

Ծածկո՞ւմ,

Թե՞ չռված նայում անշարժ մի կետի…

Խոսե՛լ չգիտե՜ս,

Լսե՛լ  չգիտե՜ս,

Տեսնե՜լ չգիտես,

Ի՞նչ է, խիղճ չունե՞ս -

Մի Հասարակ բա՜ն՝

Ատե՜լ չգիտես…

Գոնե սիրեիր

Ու ցավ չէր լինի

Ոչ համբերությունդ

Ոչ լռությունդ

Չէ՜,

Ավելի լավ է մնանք ինչպես կա՝

Ես իմ ատելով

Դու համբերությամբ

Ու լռությամբ քո

Թող շարունակեմ ատել քեզ ավելի

Ավելի խոր…

Այն աստիճանի,

Ինչ աստիճանի որ

Ատում եմ այսօր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.07.16 Երևան-Գիշեր

Ես կգա՜մ

Ես գալիս եմ…

Կյա՜նք,

Կգա՛ ժամանակ

(Ես կասկած չունեմ)

Որ «մնաս բարով» կասենք իրարու,

Ես կհեռանամ, Կյա՜նք,

Քեզ մոտ թողնելով որպես հիշատակ

Սիրտը իմ Գարուն:

Դու մի՜ նեղացիր,

Նա ոչ ահե՜լ է և ո՛չ էլ անսարք,

Ուղղակի շատ անգամներ է

տարել

Ցա՜վ, կսկի՜ծ

Տանջա՜նք…

Շա՜տ անգամներ է նեղվել փուչ բանից…

Ես «փուչ» եմ ասում

Դու «լուրջ»  հասկացիր…

Նեղվել է, այո՜ և շա՜տ անգամներ,  

Քանի որ նրան ինչ որ ժամանակ

Չեն բավականացրել

Գարնան ծաղիկներ…

Սիրող սրտերում

Չի՛ լինում ձմեռ,

Չի՛ լինում աշուն

Եվ նույնիսկ ամառ,

Սիրող սրտերում

Մի՛շտ էլ գարուն է՝

Գարուններ ծաղկած…

Սիրող սրտերը ապրո՜ւմ, տրոփո՜ւմ են

Ո՛չ  թե

Ներսուդուրս անող խելառ արյունից՝

Այլ բալենու կամ կեռասենու

Ծաղկաթերթերից…

Կյա՜նք,

Կգա՜ ժամանակ

Որ «մնաս բարով» կասենք իրարու,

Ունեմ մի խնդրանք.

Դի՛ր սիրտս բարձր՝ մի այնպիսի տեղ,

որ պարզ երևա…

Թո՛ղ որ տրոփի իր աչքերով գարուն

Թո՜ղ անցորդները տեսնելով նրան -

Համոզվեն, որ սիրող սիրտը

Երբե՛ք չի մարում….

Թո՜ղ որ մոտենան ձեռքով շոշափեն,

Հավերժական շարժիչ են փնտրո՞ւմ,

Թո՛ղ որ համոզվեն-

Կա՛,  դա Գարունն է՝

Շարժիչը հավերժ,

Դա սի՛րտն է գարուն,

Որին ինչ էլ որ անես

Կանգ չի՛ առնելու….

…Կյա՜նք,

Դե արդեն գիտե՜ս

Երբ  ժամանակը գա

Ինչ ես անելու

Եվ ինչպես ենք մենք

«Մնաս բարով»  իրար ասելու…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Լռության լեզուն

Մի լեզու կա աշխարհում՝

Լռության լեզուն -

Տանջվա՜ծ, քրքրված քերականությամբ,

Ոչ հոլով ունի,  ո՛չ էլ ժամանա՛կ -

Միշտ սեղմված է ատամներիդ տակ…

Ամե՛ն չասված բառ մի ամբողջ գի՜րք է,

Սիրած աղջկա խենթությո՛ւն է վառ,

Ամե՛ն չասված բառ նաև

Արհավիրք է - 

Կարդալ իմացող էակի համար,

Ամեն չասված բառ անեծքի նման

Այրո՛ւմ է,

Պայթյունի ուժով լցվում է հոգիդ

Ու քեզ թվում է -  աշխարհը քանդվում է -

Թափվում է գլխիդ:

Թիկունքին նայող հայացքի նման,

Լռության լեզուն

Եվ պա՛րզ է և բարդ,

Դողդոջ շուրթերի նման հարուստ է…

Աղոթքի նման մաշված ու աղքատ…

Լռության լեզուն և լույս է և մութ -

Այրվող գրքերը լափող հրդեհի նման,

Մեկ ջերմություն ես նրանից ստանում,

Մե՛կ էլ ցանկանում նզովել նրան:

…

Եվ կգա մի օր – ե՜րգս կկարդաս…

Եվ իմ լռության լեզուն կըմբռնես,

Գուցե հարազատ ինչ-որ բա՞ն կզգաս…

Գուցե թե ժպտա՜ս…

Գուցե թե տխրես…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.07.16   Երևա ն