Ատո՜ւմ եմ, ատո՜ւմ...

Վաղո՜ւց, շա՜տ  վաղուց է,

Որ ես Ատո՜ւմ եմ քեզ

Քո համբերության,

Քո լռության համար,

Ատո՛ւմ եմ, որ փորձեր եմ անում-

Չե՛մ կարողանում

մտքերդ կարդալ…

Ատո՜ւմ եմ որ կո՛ղքս ես,

Բայց չե՛մ տեսնում քեզ,

Ատո՜ւմ եմ

Որ ուզում ես ինչ-որ բան ասել-

Չի՜ ստացվում ոչինչ,

Ատո՜ւմ եմ,

Որ ուզում եմ պատասխանել՝

Չգիտեմ թե ի՞նչ:

Եվ ի՞նչ է ստացվում-

Կարո՞ղ ենք ապրել այսքա՜ն անկարող՝

Ես իմ ատելով,

Դու  համբերությամբ

ու լռությամբ քո…

Ատո՜ւմ եմ,

Որ դեռ չգիտե՜ս աչքերի լեզուն

Ու թարթիչների քերականությունը,

Բայց արդար լինեմ ու ասեմ թաքուն -

Ի՛նքս էլ չգիտեմ օտար այդ լեզուն…

Չգիտեմ ի՞նչպես են աչքերի լեզվով

«Ես սիրո՜ւմ եմ քեզ…»

Շշնջո՜ւմ մեղմիկ՝

Աչքերը

Փակո՞ւմ են,

Բացո՞ւմ,

Կկոցո՞ւմ,

Ծածկո՞ւմ,

Թե՞ չռված նայում անշարժ մի կետի…

Խոսե՛լ չգիտե՜ս,

Լսե՛լ  չգիտե՜ս,

Տեսնե՜լ չգիտես,

Ի՞նչ է, խիղճ չունե՞ս -

Մի Հասարակ բա՜ն՝

Ատե՜լ չգիտես…

Գոնե սիրեիր

Ու ցավ չէր լինի

Ոչ համբերությունդ

Ոչ լռությունդ

Չէ՜,

Ավելի լավ է մնանք ինչպես կա՝

Ես իմ ատելով

Դու համբերությամբ

Ու լռությամբ քո

Թող շարունակեմ ատել քեզ ավելի

Ավելի խոր…

Այն աստիճանի,

Ինչ աստիճանի որ

Ատում եմ այսօր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.07.16 Երևան-Գիշեր

Ես կգա՜մ

Ես գալիս եմ…

Կյա՜նք,

Կգա՛ ժամանակ

(Ես կասկած չունեմ)

Որ «մնաս բարով» կասենք իրարու,

Ես կհեռանամ, Կյա՜նք,

Քեզ մոտ թողնելով որպես հիշատակ

Սիրտը իմ Գարուն:

Դու մի՜ նեղացիր,

Նա ոչ ահե՜լ է և ո՛չ էլ անսարք,

Ուղղակի շատ անգամներ է

տարել

Ցա՜վ, կսկի՜ծ

Տանջա՜նք…

Շա՜տ անգամներ է նեղվել փուչ բանից…

Ես «փուչ» եմ ասում

Դու «լուրջ»  հասկացիր…

Նեղվել է, այո՜ և շա՜տ անգամներ,  

Քանի որ նրան ինչ որ ժամանակ

Չեն բավականացրել

Գարնան ծաղիկներ…

Սիրող սրտերում

Չի՛ լինում ձմեռ,

Չի՛ լինում աշուն

Եվ նույնիսկ ամառ,

Սիրող սրտերում

Մի՛շտ էլ գարուն է՝

Գարուններ ծաղկած…

Սիրող սրտերը ապրո՜ւմ, տրոփո՜ւմ են

Ո՛չ  թե

Ներսուդուրս անող խելառ արյունից՝

Այլ բալենու կամ կեռասենու

Ծաղկաթերթերից…

Կյա՜նք,

Կգա՜ ժամանակ

Որ «մնաս բարով» կասենք իրարու,

Ունեմ մի խնդրանք.

Դի՛ր սիրտս բարձր՝ մի այնպիսի տեղ,

որ պարզ երևա…

Թո՛ղ որ տրոփի իր աչքերով գարուն

Թո՜ղ անցորդները տեսնելով նրան -

Համոզվեն, որ սիրող սիրտը

Երբե՛ք չի մարում….

Թո՜ղ որ մոտենան ձեռքով շոշափեն,

Հավերժական շարժիչ են փնտրո՞ւմ,

Թո՛ղ որ համոզվեն-

Կա՛,  դա Գարունն է՝

Շարժիչը հավերժ,

Դա սի՛րտն է գարուն,

Որին ինչ էլ որ անես

Կանգ չի՛ առնելու….

…Կյա՜նք,

Դե արդեն գիտե՜ս

Երբ  ժամանակը գա

Ինչ ես անելու

Եվ ինչպես ենք մենք

«Մնաս բարով»  իրար ասելու…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Լռության լեզուն

Մի լեզու կա աշխարհում՝

Լռության լեզուն -

Տանջվա՜ծ, քրքրված քերականությամբ,

Ոչ հոլով ունի,  ո՛չ էլ ժամանա՛կ -

Միշտ սեղմված է ատամներիդ տակ…

Ամե՛ն չասված բառ մի ամբողջ գի՜րք է,

Սիրած աղջկա խենթությո՛ւն է վառ,

Ամե՛ն չասված բառ նաև

Արհավիրք է - 

Կարդալ իմացող էակի համար,

Ամեն չասված բառ անեծքի նման

Այրո՛ւմ է,

Պայթյունի ուժով լցվում է հոգիդ

Ու քեզ թվում է -  աշխարհը քանդվում է -

Թափվում է գլխիդ:

Թիկունքին նայող հայացքի նման,

Լռության լեզուն

Եվ պա՛րզ է և բարդ,

Դողդոջ շուրթերի նման հարուստ է…

Աղոթքի նման մաշված ու աղքատ…

Լռության լեզուն և լույս է և մութ -

Այրվող գրքերը լափող հրդեհի նման,

Մեկ ջերմություն ես նրանից ստանում,

Մե՛կ էլ ցանկանում նզովել նրան:

…

Եվ կգա մի օր – ե՜րգս կկարդաս…

Եվ իմ լռության լեզուն կըմբռնես,

Գուցե հարազատ ինչ-որ բա՞ն կզգաս…

Գուցե թե ժպտա՜ս…

Գուցե թե տխրես…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.07.16   Երևա ն

Elle n'est pas lourde...

Ծա՜նր չէ, 
երբ տանում ես ցավն ուրիշի՝
Գիտե՛ս, որ կեսն ես տանում մի ամբո՜ղջ ցավի…
Ծա՜նր չէ ցավդ, երբ կիսող չունե՛ս,
Ու գիտես, որ ցավդ կիսո՛ղն էլ 
Տանում է ցա՜վն ուրիշի:

Ծա՜նր է, երբ քեզ համարում են
Ցավի ցուցարա՜ր՝
Առանց տեսնելու, որ քարշարկում ես 
ցա՜վն ուրիշների,
Թեթևանո՜ւմ ես, երբ մի հեռավոր
Քո՜ւյր կամ էլ եղբա՜յր
Փորձեր է անում թեկուզ ապարդյուն,
Թեթևացնելո՜ւ
Բե՜ռը վշտերիդ…

Այսպե՛ս է ապրում ՄԱ՛ՐԴԸ աշխարհում՝
Կիսո՜ւմ է, տանո՜ւմ վիշտը ուրիշի
Միշտ էլ այսպես է մա՜րդը ՄԱ՛ՐԴ մնում
Երբ, որ ապրում է ցավով ուրիշի…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Elle n'est pas lourde,
La peine que tu portes de l'autre,
Car d'une peine entière 
Tu ne portes que la moitié...
Ta peine n'est pas lourde 
Si personne n'est là pour la partager,
Et tu sais qui partage ta peine 
Porte la peine d'un autre.
C'est dur quand on te dit 
Montreur de douleur,
Sans voir que tu coltines
La peine des autres,
Tu te sens soulagé quand un lointain
Soeur ou frère 
Se démène en tentatives vaines,
Pour alléger
Le poids de tes peines...
C'est ainsi que l'Homme vit sur terre,
Partageant, portant la peine de l'autre,
C'est toujours ainsi que l'homme se fait Homme,
Quand de l'autre il vit la douleur...

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան