Իմ կշեռքը մի հրա՛շք է-

Իմ կշեռքը մի հրա՛շք  է-

Կշռաքարերն արցունքից                 

Ինչ կշռում եմ ծա՜նր է  գալիս…

* * *

Ծա՜նր են, ծա՜նր են հողին չընկած        

Արցունքները տղամարդու,

Նույնիսկ վերջին փոսը գցած

Մի բուռ հողից անարցունք:

Ծա՜նր է վերջին անգամ տեսնել

Լույսի մեռնող ստվերը,

Ծա՜նր է վերջին անգամ ըզգալ

Քեզ զգույշ շոյող ձեռքերը:

Ծա՜նրէ անխոս բառից ծնված

Ակամա չոր հոգո՜ցը,

Ու քեզ համար նախատեսված

Այրվող մոմի բոցը…

Ծա՜նր է, երբ որ համոզվում ես,

Որ դու երկու հայր ունես-

Մեկը լեզո՛ւդ, մյուսը խի՛ղճդ է

Մեկն ըմբո՜ստ է մեկը՝ հե՜զ:

Ծա՜նր է, երբ որ կառչած օդից

մեկին հենակ ես լինում,

Իսկ երբ արդեն պետք չես գալիս

կոտրվում ես, շպրտվո՜ւմ…

* * *

Գուցե մի օր ես էլ նետեմ

Կշռաքարերն  իմ  արցունք,

Միևնույն  է ի՞նչ էլ չափեմ-

Միայն ծանր է դուրս գալու….

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Առաջին գիրքս՝ Կարմիր երեքնուկներ

Տղամարդն այդ դյուցազուն…

Ոտաբոբի՜կ էր,

անխնա հագնված,

Կիսակոտրված

Աստիճաններին կանգնած,

Նայում էր հեռուն, այնքան սևեռո՜ւն,

Որ ինձ՝ փոստատարիս

Կարծես չէր տեսնում…

- Տղա՜ս, մեծերից մարդ կա՞,

Հեռագիր ունեք:

- Միգուցե ի՞նձ տաք,

Բայց ասեմ սկզբից, որ ես չգիտեմ

Ստորագրել, կարդալ:

- Քանի՞ տարեկան ես:

- Տասնմեկ չկամ:

- Դպրոց չե՞ս գնում:

- Ո՜չ, հեռո՜ւ է շատ,

Մայրս էլ հիվա՜նդ,

Խնամո՛ղ է պետք, իսկ ես

Տղամարդ…իսկ ի՞նչ է գրված

Հեռագրում այդ:

- Ռուսաստանի՛ց է, մահացել է

Երևի ձեզ ինչ-որ բարեկամ՝

Անդրանիկ  Քառյան:

- Հա՜յրս է,- բղավեց տղան,

Ձեռքով շոշափեց,

Գտավ շուռ տված մի դույլ

Ու նստեց վրան:

Ո՜չ, չէր արտասվում,

Իր բաժին արցունքը

Ես էի թափում, իսկ նա

Նայում էր հեռուն, այնքա՜ն սևեռուն,

Որ ինձ՝ փոստատարիս

Կարծես չէր տեսնում…

- Վաղո՞ւց չես տեսնում…

- Չե՜մ հիշում, մանկո՜ւց,

Բայց լավ հիշում եմ դեմքը հայրիկիս՝

Բարի ու կարծես արդար,

Ձեռքը մայրիկիս,

Որ կերակրում էր ինձ…

… Իսկ չի՞ լինի որ քեռի փոստատար,

Հեռագիրն այդ պատռես,

Մայրս չիմանա՜…

- Կլինի տղա՜ս, ինչպես կամենաս:

Ներսից մի կնոջ ցածր ձայն լսվեց.

- Որտե՞ղ ես Վարդան,

Ո՞ւմ հետ ես խոսում:

- Գալի՜ս եմ, մամ ջան,

Բան են հարցնում…

Պատռեցի դատարկ

մի թուղթ սևագիր,

Կտորտանքը դրեցի

տղայի ափում,

Մատները փակեց,

Ու սեղմեց կրծքին -

Տղամարդն այդ դյուցազուն…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Անտարբերությո՜ւն

* * *

Արի՛ Անտարբերությո՜ւն խաղանք,

Կյա՜նք,

Ես լինեմ մանո՜ւկ,

Դու՝ փորձված վհո՛ւկ, կամ մի պառավ կին,

Միայն խնդրո՜ւմ եմ եղիր մի քիչ զգո՜ւյշ,

Որ չարյունոտես նորից իմ հոգին…

Անտարբե՜ր եղիր, ու մի՛ կերակրիր

Խաղերով քո սին,

Մի՛ փորձիր կրկին իմ հին ցավերը

Դնել իմ ուսին,

Ճակատիս խարանված մերժումդ ջնջիր,

Ես էլ կլինեմ անտարբեր մի քիչ՝

Չե՛մ տա անունդ,

Էլ քեզ չե՛մ ծաղրի…

Արի՜ Անտարբերությո՛ւն խաղանք,

Կյա՜նք,

Զբաղվենք մի բանով ու գուցե այդպես

Իրար  մոռանանք…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կապույտ երեկո

Այսօր երեկոն կապո՜ւյտ է հագել,

Գուցե յասամանն է լուծվել երկնքում,

Ո՜վ մարդ արարած, կարո՞ղ ես գտնել

Կապույտ երազդ

կապույտի գրկում:

Մի՞գուցե բնությունը խառնել է

Գույներն ու հույզերը իրար,

Միգուցե մանկացե՞լ է ու խաղում է

Խաղերն իր դաժա՜ն ու հիմար…

Փնտրի՛ր կապույտում քո կապույտ վարդը,

Կապույտ շուրթերին կապույտ մի ժպիտ,

Չէ՞ որ բնությունն էլ ինչպես մարդը

Հաճախ է խառնում կապույտը սևին:

Այսօր երեկոն կապո՜ւյտ է հագել,

Միգուցե վաղը լինի սպիտակով,

Միգուցե վաղը կարող ես գտնել

Կապույտ երազդ

սպիտակ թերթերով…

Ս.Ումառ-Հարությունյան