* * *
Երբ դու քնում ես
ամբողջ աշխարհը դադարում է շարժվել,
բոլոր ձայները սսկվում են ու քնքշանքով նայում քեզ…
Դու անկախ քեզնից սպանում ես բոլորին…
Հիմա քնած ես
ու փորձում ես տաքացնել քեզ հույսերով – չի ստացվում:
Ձեռքերիդ մատները ցավում են՝
դաշնամուրի ուսուցչուհու կողմից քանոնով այդքան հարված
ստանալուց հետո.
(քանի տարի է անցել, բայց ցավը չի անցնում)
- Ոչ մի մինոր չի ստացվում քո մոտ…դու պետք է տաքանաս Բախով,
Բեթհովենով,
Մոցարտով…
Բայց դու մրսում ես,
բարձրանում ես անկողնուց ու
կացնի մի քանի հարվածով կոտրում ես դաշնամուրիդ կափարիչը…
Այսօր կտաքանաս այսպես, ի՞սկ վաղը…
Վաղը կկոտրես ամբողջը ու քեզ էլ ոչ ոք չի հիշի…
Մարդիկ զբաղված են փող փնտրելով ու հաշվելով:
Դու մրսում ես
ու նորից փորձում տաքանալ հույսերով:
Չի ստացվում…
Նորից բարձրանում ես անկողնուց
ու նորից սպանում…
Քեզ տաքացնում է գիշերային արևը…
թույլ, անօգնական:
