ՄԵՆ ՄԻ ԱԿՆԹԱՐԹ

Ա՜յ քեզ առեղծվա՜ծ,

Երբ, որ ասում ես. «Կա՛նգ առ ժամանակ»

Ժամանա՜կը լուռ  հնազանդվում  է

Ու կանգնում հանկարծ:

Ժամանակի հետ սի՜րտդ էլ է կանգնում

ու բաբախումը չե՛ս լսում նրա,

Մեկ ա՜յլ տրոփ ես լսում քո ներսում՝

Ա՜յն կնոջ սրտի,

Որին ձուլվել է զա՛րկը քո արյան:

Գուցե հենց դա՞ է այդ ՍԵՐ կոչվածը-

Ուրիշ սրտի դո՜ղ,

Խե՜նթ,

Լուսաթրթի՜ռ,

Քո կյանքից տարբեր ներսդ ողողո՜ղ

Մեկ ուրի՝շ արյան հոսքը

Խենթացնող…

Ու հոսքն այդ արյա՜ն սի՛րտդ է պատռո՛ւմ,

Բացում է հոգիդ աշխարհի առաջ…

Եվ ո՜ղջ աշխարհն է քո մեջ թափանցում-

Այնքա՜ն մերձավոր,

Այնքա՜ն հարազատ…

Մեկ ա՜յլ առեղծված - այն էլ արտառո՛ց՝

Ինձ նման կյա՜նքը սիրող մարդ չկա՛

Քանի որ իմ մեջ սի՜րտն է այն կնոջ,

Որ զրուցում է սրտիս հետ անձայն:

Գրա՜ծս ընդամենը մե՜կ ակնթարթն է

Որը, որ Մարդուն սարքո՛ւմ է Գերմա՜րդ,

… Կյանքն ակնթարթների մի շտեմարան է՝

Ծննդի՜ց մինչ մահ…