Սիրերգ

Ես լուսնի նման մի մո՜ւթ էակ եմ,

(Մութ բառի վրա գուցե ծիծաղես)

Իմ արծաթ լույսը քո արտացոլա՜նքն է-

Խնդրո՜ւմ եմ հանկարծ

Չարտասվես:

Թե որ արտասվես ու անձրև տեղա

Լուսինը թրջվի արցունքից,

Ես լուսնի նման մի մութ էա՛կս

Կանհետանա՜մ, կչքանամ

Աշխարհից:

Ի՜նչ խոսք, թո՜ւյլ եմ, կո՜ւյր եմ, տկա՜ր

Առանց արև-աչքերիդ,  

Թույլ տուր գոնե վերջի՜ն անգամ

Փարվեմ գիշեր-վարսերիդ:

Գոնե դառնամ ամպի՜կ մի մութ     

Արցունքահամ մարմնով,  

Կամ էլ շքե՜ղ մի մայրամուտ-

Լուսավորեմ գիշերով:

Իմն ու քոնը Լուսի՜նն է  ծեր,

Որը միշտ կա՝  ցերեկո՜վ թե գիշերով,

Ա՜խ,  Լուսինը թե  չլիներ՝

Կարտաասվեի, միայն ա՜չքդ լիներ չոր:

Ս.Ումառ-Հարությունյան