ԿԻՍԱՐԹՈւՆ ԻՄ ԵՐԱԶ

Կարծես ներշնչա՜նք են ամռան
անձրևները,
(առավոտ կանուխ նման ներշնչանք)
կարծես մեղեդի՜ են նրանց ձայները,
… Ու չե՜ս ցանկանում քնից արթնանալ:

Կարծես երկնքում մի կի՜ն է լալիս
և ուրախության արցունքներ թափում,
կարծես անցյալդ ներկա՜ է գալիս,
…Ու ցանկությունդ մարմի՛ն է առնում:

Ամռան անձրևները գո՜լ ու հաճելի
թափվո՜ւմ են գետնին կատաղած,
կարծես քնա՜ծ ես խորքում դրախտի,
Կո՛ւյր կարոտախտի գլուխը գրկած:

Մարմիններ դարձած ցանկություննե՜րդ
տաճարի քրմուհու ստինքերի նման -
կրքոտ այրո՜ւմ են փակված կոպերդ,
Որոնց փորձո՜ւմ ես ինչ-որ կերպ բանալ:

Անձրևոտ օրը - անհուն հայացքներ
անձրևոտ օրը - երգեր անավարտ՝
անձրևոտ օրը - պարող թիթեռներ,
… Ու չե՜ս ցանկանում քնից արթնանալ:

Անձրևների տակ կարոտն անգո՜ւյն է,
սպասումը դառնո՛ւմ է թափանցիկ շղա՜րշ,
ամռան անձրևը հոգևոր գարո՜ւն է,

… Ու չե՜ս ցանկանում քնից արթնանալ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտն անիծված…

Փորձիր անընդհատ կարոտել
Ինչ-որ աչքե՜ր,
Ինչ-որ շուրթե՜ր,
Ինչ-որ պահե՜ր անցածից,
… Ոչ թե ապրի՜ր այլ ապրեցրո՜ւ
Այլ բան չկա՛ այս աշխարհից տանելու:

Փորձիր հեռվից փայփայել
Ինչ-որ աչքե՜ր
Ինչ-որ շուրթե՜ր
Ինչ-որ պահե՜ր անցածից,
… Բաց թողածը դա կորո՜ւստ չէ՝
Այլ փորձություն բարձրյալից:

Այնժամ հեռո՜ւն մոտի՜կ կգա-
Մոտիկ աչքե՜ր,
Մոտիկ շուրթե՜ր,
Ու խե՜նթ պահեր ներկայում,
Ու կպարես պա՜րդ խելառ
Հեռո՜ւ- մոտիկ անցյալում:

Փորձիր Սերը քո՜ մեջ տեսնել-
Կարոտի թաց աչքերով,
Օ՜ֆ, չգիտեմ էլ ի՞նչ գրեմ,
Թաքնվե՜լ ես, որ քեզ փնտրեմ կարոտով:

Փո՜րձ եմ անում իմ մեջ խեղդել
Ինչ-որ աչքե՜ր
Ինչ-որ շուրթե՜ր
Ինչ-որ պահեր անցածից,
Ու չի՜ ստացվում, դո՜ւրս է գալիս,
Որ սիրո՜ւմ եմ
Այդ սրիկա կարոտին:

Ուրվակա՜ն է իմ կարոտը
Ինչ-որ աչքերի՜,
Ինչ-որ շուրթերի՜,
Ինչ-որ պահերի՜ պահապան,
Չէ՜, չի՛ ապրում՝ ապրեցնո՜ւմ է
Զգացումով խելագար…

Կողքից նայողին ես թվում եմ խե՜նթ,
Գուցեև դատա՜րկ մի հեքիաթասաց,
… Ո՛չ ոք չգիտի, թե իմ սրտի հե՜տ
Ինչե՜ր է անում կարոտն անիծված:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Նոր Ճանապարհ

Երկիրս ասես
Մի հրե կաթսա՜
Հրաբխի պես ժայթքո՛ւմ է ներսից,
Տեսնես թե Աստված վերից ի՞նչ ասաց,
Ո՞ւմ ձեռքը դրեց մարխը իր այրիչ:

Ամբոխներն արդեն
Խելագարվա՜ծ չեն,
Խելագարվե՜լ են կրքերը վառված,
Մի ձե՛ռք է վառում ազգի ջահերը՝
Առաջնորդելով դեպի ապագա:

Երկիրը լի՜քն է ժպիտով անչար,
Նաև՜ հեգնանքով քմծիծաղներից,
Նույնի՛սկ հյուսիսի քամին է անճար
Կանգնե՜լ, մնացե՜լ սահմանագծին:

Ով Հա՜յ ժողովուրդ,
Բռո՛ւնցք ես նորից,
Իսկ ո՞վ չգիտի ուժը հարվածիդ,
Բայց սա ա՜յլ ուժ է, որ Հարությունից
Չգիտես հետո՜ թե ո՞ւր կտանի…

Խենթացած հրաբուխ
Հայաստա՜ն,
Բարի՜ ճանապարհ քո գործում,
Այսօր դարձել ես դժոխքի բերա՜ն,
Որ հանգի՜ստ ապրես գալիքում:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Հիշողությունս

Չե՜մ հիշում երեկ
Զո՞ւյգ օր էր թե՞ կենտ,
Ու կատաղե՜լ էր մայթերում քամին,
Հեռվից ականջս էր շոյում մերթ ընդ մերթ
Ծանո՜թ, մեղրածոր տխո՜ւր մեղեդին:

Քամին դեռ ոչի՜նչ,
Սի՜րտս էր տրոփում-
Ասես թախիծի մի խո՜ւլ արձագանք,
Ու պտտվո՜ւմ էր իմ մեջ քամու պես
Հոգի սառեցնող մի սա՜ռը հորձանք:

Քամին ասես թե
Հարսի շոր լիներ՝
Մաքո՜ւր, թափանցի՜կ ու սպիտակ,
Ու տարածվել էր տեսադաշտով մե՜կ
Շղարշո՜վ զատել անցյալ ու ներկա:

Ամպերը գոռո՜ւմ…
Սուլո՜ւմ էր քամին,
Հիշողությունս էր պայթել անկասկած…
Ու քեզ որոնող իմ խե՜նթ աչքերին
Ցերեկը գիշե՜ր էր դարձել մթագնած:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Սրտի լեզուն

Սերը ջե՜րմ է
Սերը խո՜րն է,
Ու շա՜տ ժլատ խոսքի մեջ,
Ասե՜նք ի՞նչ եմ գրում անկապ՝
Թե Սերը կա՛
Խոսքն ո՞ւմ է պետք:

Մինչև սրտից ելած խոսքը
Մարդու շրթին է հասնում,
Դառնում է խո՜ւլ մի արձագանք,
Բուն միտքը չե՛ս հասկանում:

Սրտի լեզուն պարզի՜ց պարզ է,
Ո՛չ ապառնի՜ կա, ո՛չ անցյալ,
Սրտի լեզուն դա մի ե՜րգ է
Առանց նոտա՜, առանց ձայն:

Սրտի լեզվի բա՜ռն է ա՛չքը՝
Արցունքո՜տ կամ անարցունք,
Եվ ինչքան էլ տքնի կյանքը՝
Կամ չար բախտը-
Ապարդյուն է
Սրտի լեզուն փակելու:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան