Դատը

Բարի Լույս
----------------
Աշխարհում արդար մեկ դատ է լինում,
Դատը կոչվում է «Տիրոջ դատաստան»
Դատավորը հենց Տե՜րն է լինում՝
Ազնի՜վ, մաքո՜ւր ու արդար:
*
Դատի ժամանակ Տերը չի՛ հարցնի
Թե ի՞նչ չափսեր է տունդ ունեցել,
Այլ կհարցնի թե քանի՞ աղքատ ես
Քո տուն ընդունել:
*
Նա քեզ չի՛ հարցնի
Թե ի՞նչ մեքենա ես արդյոք ունեցել,
Այլ կհարցնի թե քանի՞ մարդ ես
Ձմռանն անվճար դու տե՜ղ հասցրել…
*
Ոչ քո պաշտո՜նը Նա կհարցնի
Եվ ո՛չ էլ չափն աշխատավարձիդ,
Այլ կհարցնի՜ թե քանի՞ որբ ես
Հոգատարությամբ սեղմել քո կրծքին:
*
Տիրոջը երբեք չի՛ հետաքրքրի
Աչքերի՜դ կամ մաշկիդ գույնը,
Կհարցնի թե մթության պահին
Քանի՞ հոգու ես տվել քո լույսը:
*
Կհիշեցնի թե քանի՜ անգամ է
Եղել նա քո մեջ, քո սրտում,
Եվ քանի՜ անգամ է քեզանից լսել.
- Չէ, իրոք չեմ հավատում:
*
Նրան ո՛չ փող է պետք, ո՛չ էլ
Խնամի՜դ կամ հարուստ բարեկամդ,
Նա վաղո՜ւց է արդեն պատրաստել
Երկնքում հավերժ բնակարանդ:

Անհայտ հեղինակ
Թարգմ. Ինտերնետից Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Ոսկի սիրտ...ոսկի մատներ

Բոլորս կյանքում ոսկի՜ ենք փնտրում՝
Ոսկի բնավորություն ունեցող,
Ոսկի սի՜րտ…
Մատնե՜ր…

Ոսկին հենց այնպես ընկած չի՛ լինում,
Որ մտքիդ դնե՜ս ու
Գտնես…

Ստիպված դառնում ես անհույս բանաստեղծ
հնարում ոսկի սեր,
ոսկի համբույրներ,
ու սրտեր ոսկի,
Սիրտդ հարբում է երգից նորաստեղծ
Ամե՜ն, ամե՜ն ինչ թվում է ոսկի:

Հետո անցնում է դա՝
Կյանքն է անցողիկ,
Մենակ ես մնում- գրիչդ բռնած,
Երգեր ես գրում գուցե և ոսկի…

Բոլորն ասում են ոսկի սի՜րտ ունես
Մտքերդ ոսկի՜
Սերերդ հրկե՜զ,
Բայց դա խաբկա՜նք է
Ճախրա՜նք է անտես,
Քանի որ լավ գիտես՝

Ոսկին հենց այնպե՜ս ընկած չի՛ լինում,
Որ մտքիդ դնես ու
Գտնե՜ս…

Անանուն պոետը

Աշունը երկնեց մի Գարո՜ւն
Ու չհասկացվե՜ց
Ձմեռն ո՞ւր կորավ-

Ասացին մի ցնդած պոետ «անանուն»
Ջնջե՜լ է Ձմեռը
Սխալ բառի նման…

Փայլեցին պոետի աչքերը անփայլ,
Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,
Վե՜ր ճախրեց
Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,
Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:

Գարունը եկա՜վ հալոցքը սրտում,
Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,
Հազար ձևերից անմահանալու
Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…

Ջնջե՜լ էր կյանքի բոլոր ձմեռները,
Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…

Այդպես են խենթանում պոետները՝
Գարունը սրտո՜ւմ-
Իրենք անանուն…

Կինը բարձունքում

Ինձ թվաց թե հաղթե՜լ եմ
Մի կնոջ հետ
Եվ մարմնի՜ և հոգո՜ւ հետ պայքարում,
(Հուսամ, որ հե՜շտ հասկացաք
Ինչի մասին եմ խոսում)

Ո՜ւշ հասկացա-
Իրականում պարտվե՜լ էի
Բոլո՜ր-բոլո՜ր հարցերում…

Ասա՛ց. – ճի՛շտ ես, խոսքե՜ր չունեմ,
Առարկե՜լ էլ չեմ կարող,
Բայց ցա՜վ չկա ասածիդ մեջ,
Միա՜յն, միա՜յն
Նախատի՜նք է անողոք…

… Տղամարդուն հաղթեց կինը
Բոլոր կանանց անունից,

Հիմա գիտեմ՝ նախատինքը
Ցավն է բոլոր ցավերի…

ՎԱՐԴԱՍՏՎԵ՜ՐԸ

Վարդի ստվե՜րը

Վարդի հա՜մ ունի,

(Ստվերները հա՞մ)

Փորձի՜ր,

Թո՛ղ ստվերն ա՜յդ քեզ վրա ընկնի

Եվ անմիջապե՜ս կզգաս համը այդ:

Պառկած կլինես

Վարդաթփի տա՜կ

(Այլ կերպ ստվերը վրա՜դ

չի՛ ընկնի)

Իսկ վարդաթփի տակ ամե՜ն, ամեն բա՜ն

Ունի վարդի բո՜ւյր, վարդի հա՜մ ունի:

Բացառություն չէ՛  նաև ստվերը՝

Ստվերը վարդի  սպիտա՜կ կամ կարմի՜ր,

Սև՜, երբեք չի՛  եղել ստվերը վարդի,

Որը վարդի բո՜ւյր,

Վարդի հա՜մ ունի…