Ուր նայո՜ւմ
ես՝ պղինձ դեմքեր,
Կանա՜յք, մայրե՜ր
սգավոր,
… Մեկ էլ
հանկա՜րծ դո՛ւռդ են թակում
Հացի համար մի
կտոր…
***
Այսքան ցավի՜ց,
այսքան դավի՜ց
Ո՜վ ասես որ
չի՛ ցնդի,
ՄԱ՜ՐԴՆ է մորթվում հանուն հացի
(Դե ե՛կ,
Վարդապետ ու մի խենթացիր…)
***
Մի կին
ծաղկավոր շորերն իր հագե՜լ-
Որդո՛ւն է
սպասում ձեռքերը կրծքին,
…Որդին վաղո՜ւց
հող է դարձել
Ու
պատնեշվել սահմանին…
***
Սպասո՛ւմ է
դարձել կենսակերպը
Մայրական
խեղճացա՜ծ, չորացած շրթին,
Մայրական
հոգին մորմոքող վե՜րքը
Խի՜ղճն է
դարձել Արարչի…
***
Անտարբերությունը
բազմե՛լ է գահին,
Արդարության
վրա՝ առնետնե՜րը,
Լափո՜ւմ են,
կրծո՜ւմ մարդկային հոգին
Հավատքի «եկած»
գազանները:
***
Ու խենթացած
Վարդապե՜տը
Խենթանո՜ւմ
է կրկնակի…
… Մեր
Մայրերը չե՛ն խենթանում-
Այս ամենը
խո՜րթ է նրանց ականջին:
***
Թե քա՜ր լիներ
սիրտդ Աստված-
Այս ամենից
կճաքե՜ր,
Ի՞նչ
նյութից ես դու արարված
Այսքան դաժա՜ն,
անտարբեր:
Կգա՜, կգա՛ Լո՜ւյս
կբացվի
Կարմի՜ր, Կապո՜ւյտ,
Ծիրանագո՜ւյն
Իմ սո՜ւրբ
հողում հայկազյան,
Ու կուլ կտա
օտարածին
Առնետներին սելջուկյան…
