Աշնանամուտ

Ասո՜ւմ եմ.

- Բարև՜, բարև՜ քեզ Աշուն,-

Ու սի՛րտս լալի՜ս է  անդեպ,

Չգիտե՜մ, Բնությո՛ւն,  ես քե՞զ եմ դիմում,

Թե՞ զրուցում եմ կյանքիս Աշնան հետ…

* * *

Օրերս նման են աշնան ծառերին՝

Տերևների փոխարեն բառե՜րս…

…Կարծես նայում եմ կենդանի ցավի

Ու սարսռում են օրերս…

Անլեզո՜ւ են դարձել բառերս ցրտից,

Որ դեռ ունեի՜ն ասելու շատ բան,

Այսօր լռո՜ւմ են ու նրանց տեսքից

Դողում է նաև արևը աշնան:

Գաղտնիքներ դարձած տերևները իմ

Կախված չոր ծառի ճյուղերից Աշնան

Ուր որ է ասես կթափվեն գետին

Ու գաղտնիքների շիրիմ կդառնան…

Բառերս կմնան հող-հավատամքին

Մինչև գիժ քամին նրանց կքշի,

Է՜հ, ի՞նչ իմանաս, թե ո՞ւմ ականջին

Սիրո իմ լեզուն  ծունր կչոքի…

* * *

Ես էլ կծնկեմ այդ դեղնակարմի՜ր՝

Արևից մերժված օրերիս կողքին,

Գլուխս հենած աշնան ծնկներին -

Գամված կմնամ  իդեալի

Իմ  շիրիմաթմբին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Երևան                   05.10.16

Կարոտ

Ես կարող եմ իմ հեռացող պահին

Շատ շռայլորեն Հոգիս ավանդել,

(Չգիտեմ Աստծո՞ւն, թե՞ Սադայելին)

Բայց ո՛չ մի գնով ես իմ Կարոտը

Չե՛մ տա ո՛չ մեկին…

* * *

Առանց Կարոտի՜ -

Կարծես մի օտա՜ր շնչով եմ ապրում,

Օտար մի սի՜րտ է բաբախում իմ մեջ,

Կարծես մի օտար հնչերգ է լսվում

Ողջ տիեզերքով մեկ:

Իսկ ա՜յ, Կարո՜տը…

Կարոտը – կարծես հարազատ  Հոգի,

Վստահ քայլերով ներխուժել է  ներս -

Իր սոպրանոյով մի ե՛րգ է երգում, այնքա՜ն հմայիչ

Անծանոթ մի կի՜ն՝

Ինչ-որ երկրորդ կես…

Այդ երկրորդ կեսի գոյից խենթացած-

Փորձեր եմ անում  նրանից կառչել,

Որ ցավի նման իմ մեջ մխրճված

Խցանված երակս փորձում է բացել…

Կարոտիս ոտքը անչափ երկա՜ր է՝

Մոտ հի՜նգ, վե՜ց հազար մտքի ճանապարհ,

Առանց Կարոտի իրո՛ք դժվա՜ր է

Մարտնչել Վշտի՜,

Ցավի հետ համառ…

Հետաքրքի՜ր է, թե ի՞նչ ծես է սա՝

Ապրե՜լ Կարոտով,

Կարոտո՛վ մեռնել,

Կարոտը գրկած անհո՜ւյս թափառել,

Կարոտի սփռած ցոլքերից հուզվել,

Անհայտ խորությամբ թրջված աչքերով

Կարոտը գրկե՜լ, փայփայե՜լ…

Ու ցնորածի՜ն, խելահե՜ղ կանչով

Հեռացող Կարոտի ո՛տքը կապանքել…

Առանց  Կարոտի  ապրե՞լ,   չգիտե՜մ

Դեռ չե՛մ սովորել, չե՛ն սովորեցրել,

Զավեշտը նա՛ է,  որ առանց Կարո՜տ –

Մեռնե՛լ չգիտեմ …

* * *

Ես կարող եմ իմ հեռացող պահի՛ն

Շատ շռայլորեն Հոգիս ավանդել,

Իսկ ա՜յ, Կարո՜տս…  չե՛մ տա ո՛չ մեկին,

Կարոտս կրծքիս սեղմած ափերով…

Ինձ մոտ կպահեմ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

01.10.16   Երևան

Աստծո դստեր մատները

Դու կարո՛ղ ես ...

* * *

Դու կարո՛ղ ես փախչել ստից,

Դու կարո՛ղ ես բառ արարել աստղի փայլից,

Դու կարող ես չտարբերել կողքովդ անցնող

խոնարհ Սերը

անցորդներից…

Դու կարող ես դաշինք կնքել

Մտքի՜դ

Հույզի՜դ, կրքերիդ հետ,

Դու կարող ես կո՜ւյր-երջանիկ վայրկյաններին

դժբախտացնել…

Դու կարող ես ամենակարող

Մարդ համարվել,

Դու կարող ես գնահատել,

Դու կարող ես արհամարել,

Դու կարող ես գեղեցիկը հողին խառնել,

Դու կարող ես քո ժպիտը հանգրվանող

Տեղը փոխել,

Դու կարող ես սիրած կնոջ մեն մի անփույթ

շորի ծալքից

Հիասթափվել…

Դու կարող ես…

Դու կարող ես…

Դու կարող ես…

… Դու չե՛ս կարող ճշտից փախչել…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մի նեղացրեք պոետներին

Մի նեղացրեք պոետներին.

Նրանք  հորիզո՛նն են անտես եթերի,

… Հուշերի նման խորունկ ու հեռո՜ւ,

… Երազների պես անձև՜, անմարմին…

*

Պոետները լա՜ց չեն լինում,

Ո՛չ էլ ստում անողոք,

… Բարձրանո՜ւմ են…

… Գահավիժո՛ւմ բարձունքներից

Տիեզերքում  թափառող:

Մեկ քո սի՛րտն են ափով վերցնում,

Մեկ հոգուդ հետ խա՛ղ անում,

Մեկ մարմի՜նդ են աչքով շոյում

Մեկ քեզ տանջո՜ղ ծնկներիդ մոտ

Ծվարում:

Զրուցո՜ւմ են քեզ հետ անձայն,

Լռո՜ւմ քեզ հետ զուգահեռ,

Սգերգո՛ւմ են օ՜րդ անցած-

Օրդ՝ չանցած Նրա հետ…

Պոետները մեկ բուրմունքից

Մեկ աշխա՜րհ են արթնացնում,

Պոետները երազներից արարիչ

Աղոթքնե՜ր են հորինում…

*

Մի՛ նեղացրեք պոետներին՝

Հույսի վերջին ցոլքի

Հանգրվանը բարբառող,

Պոետները շո՜ւնչն են  հողի,

Պոետնե՜րը, որ միշտ լի՜ են տագնապով…

Ս.Ոմառ-Հարությունյան