Ասո՜ւմ եմ.
- Բարև՜,
բարև՜ քեզ Աշուն,-
Ու սի՛րտս լալի՜ս
է անդեպ,
Չգիտե՜մ, Բնությո՛ւն, ես քե՞զ եմ դիմում,
Թե՞
զրուցում եմ կյանքիս Աշնան հետ…
* * *
Օրերս նման են
աշնան ծառերին՝
Տերևների
փոխարեն բառե՜րս…
…Կարծես
նայում եմ կենդանի ցավի
Ու սարսռում
են օրերս…
Անլեզո՜ւ են
դարձել բառերս ցրտից,
Որ դեռ ունեի՜ն
ասելու շատ բան,
Այսօր լռո՜ւմ
են ու նրանց տեսքից
Դողում է
նաև արևը աշնան:
Գաղտնիքներ
դարձած տերևները իմ
Կախված չոր
ծառի ճյուղերից Աշնան
Ուր որ է
ասես կթափվեն գետին
Ու
գաղտնիքների շիրիմ կդառնան…
Բառերս կմնան
հող-հավատամքին
Մինչև գիժ
քամին նրանց կքշի,
Է՜հ, ի՞նչ
իմանաս, թե ո՞ւմ ականջին
Սիրո իմ
լեզուն ծունր կչոքի…
* * *
Ես էլ
կծնկեմ այդ դեղնակարմի՜ր՝
Արևից
մերժված օրերիս կողքին,
Գլուխս
հենած աշնան ծնկներին -
Գամված
կմնամ իդեալի
Իմ շիրիմաթմբին…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Երևան 05.10.16
Комментариев нет:
Отправить комментарий