Միշտ կարո՜տ
է երգում սիրտս,
(Այսքա՜ն
կարոտ որտեղի՞ց)
Այնքան շա՜տ
են կարոտներս-
Բաժանո՜ւմ
եմ
Անցորդներին
փողոցի…
Մեկին մի
քիչ շա՜տ է հասնում,
Մեկին մի
քիչ պակա՜ս,
Կարոտներից մի՛տքս
պայթում-
Նմանվում է
հասունացած,
Սի՜րտը
պայթած նռան…
Հոգուս
հյութը կարոտախեղդ
Կա՜թ-կաթ
ընկնում է հողի՜ն,
Անկո՜ւշտ,
ագա՜հ հողն իր հերթին
Կո՜ւլ է
տալիս
Կարոտներիս
գինին…
Կարմի՜րն է
դառնում կարոտի գույնը ՝
Արյան պես
խելա՜ռ,
Արյան պես
գաղտնի՜,
Հայելի է դառնում
անորոշությունը՝
Գազանի
տեսքով տհա՜ճ,
Անճոռնի…
… Կարմի՜ր են
բոլոր անցորդները,
Հո՜ղը, երկի՜նքը,
Անձրևը՝
թափվող վադագույն ամպից…
Միշտ կարո՜տ
է երգում սիրտս,
Այսքա՜ն
կարոտ որտեղի՞ց..
© Ս
