Մի ժամանակ
բուրո՜ւմ էր աշխարհը,
Երբ որ կրա՛կ
էր վառվում իմ հոգում…
Հիմա դատա՛րկ
է սիրո բուրվառը,
Ոչ խնկարկո՛ւմ
է ու
Ո՛չ էլ
գովում…
Օրն արթնանո՜ւմ
է…
Հարությո՜ւն
լուսո…
Հոգեհանգի՛ստն
է նշում գիշերն անաստված,
Մի սև թիկնոցով ամուր փաթաթվում
Ու մահանում
է օրը երեկվա….
Կյանքն
արթնանում է Աստծո աչքերով,
Որոնցից
լազո՜ւրն ես խմում ցնորված,
…Ու
ապրումները թափառող խմբով
Մի նոր
քարկապ են քանդում առեղծված:
Ասես գտել
ես մի օտարական՝
Անցյալ
թարգմանող թարգմանիչ,
Որը փորձում
է առավոտ-ներկադ
Մի կերպ
անջատել անցյալից:
Խաղա՛ղ չեն
լույսի շողերը պայծառ -
Գրոհո՛ւմ են
քեզ՝ փորձեր ու
Փորձեր
Իսկ քո մեջ արդեն
վաղուց հրդեհված
Ավերակնե՜ր
են ու
Փնտրումի
աչքեր…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
