Նոր ոչինչ չկա

 Վստահ չգիտե՜մ

Օրհնե՞մ,

Անիծե՞մ

Ինտերնետ ստեղծող մարդ-արարածին,

որ թույնով լցրեց ու ամեն Աստծո օ՜ր

թո՛ւյն է խմեցնում

տեղեկատվության դառը երակից…

Ասե՜մ, որ նո՜ր բան համարյա չկա

Ամե՜ն ինչ հի՛ն է՝

Է՜լ փլվող տանիք,

Է՜լ առատ չարիք,

Է՜լ մոլի կրքեր,

(Մոռացված գրքեր)

Է՜լ հառաչանքներ,

Է՜լ աղաչանքներ,

Հիմար կեցցե-ներ,

Անշունչ կորչի-ներ,

Գործեր սարքովի…

Եվ այս ամենից վայրենանո՜ւմ ենք

նախամարդու պե՜ս,

Սակայն նորովի՜…

Նորը սա՛ է՝

Գե՜յ, երկգենդե՜ր,

Բիսեքսուա՜լ ու լեսբի՜-

Ամբոխներն այդ խեղանդամված

Դո՜ւրս են եկել շքերթի:

Մի նո՜ր զավեշտ՝ մե՜ծ  շքերթ էր

Հայ Ժողովում Ազգային,

Բեմից ելել բարբաջո՜ւմ էր

Տրանսգենդեր մի մարմին:

Մեր հերոսը Տորք Անգե՛ղն էր

և Դավիթը Սասունցի,

…Հիմա ամեն տրանսգենդեր

Նոր հերոս է յուրովի:

Ասե՜մ, որ նո՜ր բան չկա՛ աշխարհում-

Հի՛նն է պտտվում նորերի շուրջը,

Հներից մի՛շտ Է՜լ հի՜ն-նորն է մնում՝

Դարերից եկող

Աստվածաշունչը:

Ամե՜ն ինչ

Եկար վարար անձրևի պե՜ս

Ու ամե՜ն ինչ խառնեցիր,

«Ամեն ինչ»-ը ծա՜ռ ու թուփ չէր՝

Սի՜րտս էր, հոգի՜ս,

Իմացի՛ր:

Եկար վայրի արևի պե՜ս  

Ու ամե՜ն ինչ այրեցիր,

«Ամեն ինչ»-ը  բա՜կ ու տուն չէր՝

Շուրթե՜րս էին

Իմացի՛ր:

Եկա՜ր, ասե՜ս մի սուրբ պատկեր՝

Հոգո՜վ, սրտո՜վ, պայծա՜ռ, ջի՜նջ,

Երբ մերկացար ձեռքերիս մեջ

Ես մոռացա՜

Ամե՜ն ինչ:

Եկար Տիրոջ զավակի պե՜ս,

Սե՜ր քամեցիր քար սրտից,

… Ու հեռացա՜ր վայրկյանի պես,

Բա՜յց… մնացի՜ր

«Ամե՜ն ինչ»:

ՄԵՆ ՄԻ ԱԿՆԹԱՐԹ

Ա՜յ քեզ առեղծվա՜ծ,

Երբ, որ ասում ես. «Կա՛նգ առ ժամանակ»

Ժամանա՜կը լուռ  հնազանդվում  է

Ու կանգնում հանկարծ:

Ժամանակի հետ սի՜րտդ էլ է կանգնում

ու բաբախումը չե՛ս լսում նրա,

Մեկ ա՜յլ տրոփ ես լսում քո ներսում՝

Ա՜յն կնոջ սրտի,

Որին ձուլվել է զա՛րկը քո արյան:

Գուցե հենց դա՞ է այդ ՍԵՐ կոչվածը-

Ուրիշ սրտի դո՜ղ,

Խե՜նթ,

Լուսաթրթի՜ռ,

Քո կյանքից տարբեր ներսդ ողողո՜ղ

Մեկ ուրի՝շ արյան հոսքը

Խենթացնող…

Ու հոսքն այդ արյա՜ն սի՛րտդ է պատռո՛ւմ,

Բացում է հոգիդ աշխարհի առաջ…

Եվ ո՜ղջ աշխարհն է քո մեջ թափանցում-

Այնքա՜ն մերձավոր,

Այնքա՜ն հարազատ…

Մեկ ա՜յլ առեղծված - այն էլ արտառո՛ց՝

Ինձ նման կյա՜նքը սիրող մարդ չկա՛

Քանի որ իմ մեջ սի՜րտն է այն կնոջ,

Որ զրուցում է սրտիս հետ անձայն:

Գրա՜ծս ընդամենը մե՜կ ակնթարթն է

Որը, որ Մարդուն սարքո՛ւմ է Գերմա՜րդ,

… Կյանքն ակնթարթների մի շտեմարան է՝

Ծննդի՜ց մինչ մահ…

Սերը...

Ասո՜ւմ են Սերը լինում է

կարմի՜ր,

Ու նաև կապո՜ւյտ,

կանա՜չ  կամ դեղին,

Ապակու նման լինում է անգո՜ւյն

Սիրող աչքերը դարձնում

Ցայտուն:

Ասո՜ւմ են բուրո՜ւմ է

մեկօրյա ծաղկող ծաղիկի նման

Ու ջերմացնում է մոր

մատների նման,

Քրոջ նման գթառա՜տ է,

Եղբոր նման ջերմեռա՜նդ,

Հո՜ր հոգու պես անաղարտ է՝

Ո՛չ սկիզբ ունի՜

Ո՛չ ավարտ…

Մանկան փափլիկ թաթիկի պե՜ս

Քեզ շոյո՜ւմ է, գուրգուրում,

Գարնան տտիպ արբունքի պե՜ս

Հասունացնո՜ւմ,

Խենթացնում:

Ասո՜ւմ են սերը անլեզո՜ւ, անձայն

Մի տարածությո՜ւն է  

առանց մասնիկի,

որտեղ համահունչ պարե՜ր են պարում-

Զգացմունքի այրող մատներով սարքված

Սի՜րտը ու հոգին:

Դե ե՛կ ու արհամարիր նրա գոյությունը

և աչքերիդ մեջ,

և սրտիդ խորքում,

և մոշու այրող փշերի նման

լեզուդ ծակծկող նրա անունը,

և պարը հոգուդ…

Ասե՜լ են… ասո՜ւմ են…

Ես էլ ի՛մն ասեմ.

Կարմի՜ր, կապո՜ւյտ, կանա՜չ, դեղի՜ն…

Գրողի ծո՜ցը գույներն աշխարհի,

Թե մի սի՜րտ ունեմ ու պե՛տք է սիրեմ,

Սերը սև՜ լինի

Մե՛կ է

Կսիրե՜մ…

Չասված բառերի գերեզմանոցում

Ես չգիտեմ գողտրի՜կ ու նո՜ւրբ
Թաքստոցների տեղերը,
Որտեղ իրենց մա՜հն են գտնում
Չարտահայտված բառերը:

Տեղին չասված բառի մա՜հը
Մի կորո՜ւստ է ցավագին,
Ասես կյանքի քաղցր հա՜մը
Դառնանո՛ւմ է արցունքներից
Լալագին:

Փո՛րձ ես անում փնտրե՜լ-գտնե՜լ
Բա՛ռը սպանող դահիճին,
Փորձել անդարձ ոչնչացնե՜լ
Լեզու խայթող կարիճին:

Քեզնից բացի ո՞ւմ է տանջում
Չասված բառի կորուստը,
Քեզնից բացի ո՞վ է փորձում
Խախտել ոսկի լռությունը:

Չգիտես ինչո՞ւ, չգիտես ի՞նչ կերպ
Հանկարծ հայտնվում ես
Չասված բառերի գերեզմանոցում,
Մի քա՜ր ես գտնում անշո՜ւք ու տձև՝
Մի մխիթարանք ունայնությունում:

Չէ՞ որ քո՛ մեջ է բառը մահանում,
Քո՛ լեզվի վրա,
Սրտո՜ւմ կամ հոգո՜ւմ,
Քո՛ մեջ է բառը դառնում գերեզման,
Իսկ դու փորձո՜ւմ ես գտնել շատ հեռվում:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան
18.02.19 Երևան