ԼՌՈւԹՅԱՆ ՄԵՂԵԴԻՆ

Փակվե՜լ է դուռս, փակվե՜լ է նորից,

Բայց սի՜րտս-

Սի՜րտս մնացել է բա՜ց…

…Լույսի փոխարեն դռան ճեղքերի՜ց

Ձա՜յնն է թափանցում Լռության:

Հիմա առավե՜լ քա՛ն թե երբևէ՜

Տհա՜ճ է մեղեդին Լռության,

Որը դռան տակ մայո՜ւմ է աղերս

Մո՜րը կորցրած գառնուկի նման:

Ու մինորները ուսերին բարձա՜ծ,

Փորձո՜ւմ է տե՛ղն իր գտնել իմ սրտում,

…Լռությունն ինչպես մոլեգին  հավա՜տ

Դռան ճեղքերից սենյա՛կ է լցվում:

Ահավոր դարի արթուն այրորդո՜ւս

Ճնշո՛ւմ է

Լռությո՜ւն-Մենությո՜ւն տանդեմն անիծված՝

Ստիպված փակե՜լ եմ դո՜ւռ ու լուսամուտ,

Բայց սի՜րտս-

Սի՜րտս մնացել է բա՜ց…

Իրո՜ք սիրել եմ Լռության երգը,

Բայց միշտ լսե՜լ եմ «ինչ-որ մեկ»-ի հետ,

Սի՜րտս է եղել այդ «ինչ-որ մե՜կ»-ը

Որ մենությունից սսկվե՜լ է արդեն:

Իզուր մի՛ հուզվիր, խնայի՜ր քեզ սիրտ,

Անդա՜րձ հեռացել է  մեր ջահելությունը,

Մեզ հյո՜ւր է արդեն պա՜րզ ու միամի՜տ

Նորի՜ն Մեծություն

Ծերությո՜ւնը…

ԵՐԵՎԱ՜Ն

*

Կծկվե՜լ է քաղաքս, ասես թե ցավի՜ց,

Չգիտեմ թե ի՞նչն է ցավում,

… Չի՛ հանգստանում այս թոհուբոհից

Սուտ խոստումների՜ կոպիտ անկողնում…

*

Քա՜ր է քաղաքիս սի՜րտը վարդագույն-

Կառուցված անվե՜րջ  ճախրանքի համար,

… Կեղտի մեջ կորե՜լ է այս Հրա՜շքը Սուրբ-

Ճախրանքի՜ համար դարձել անպիտան…

*

Քաղաքը ո՜րբ է,  քաղաքում բո՛թ է,

Քաղաքի գլո՜ւխն՝  անգլուխ,

… Հերթի՜ են կանգնել «կասկա՜ծն» ու «ամո՜թը»

Քաղաքագլուխ դառնալու:

*

Այս մի փորձության գինի՜ն էլ տտիպ

Քեզ կխմեցնեն, բա՜խտ է,  ի՞նչ անես,

… Կամ մի «ծաղրածու»  կկանգնի գլխիդ

Կամ էլ «պահանջված մի կին»  աներես…

*

Թե ի՞նչիդ էր պետք «սե՜ր, համերաշխությո՜ւն»

Երբ միշտ եղե՜լ ես մաքո՜ւր ու հստակ,

… Պատա՜նը՝ պատա՛ն է, ի՞նչ տարբերություն

Լինի այն «թավշյա՜ » թե «սպիտակ» …

*

Կյանքի  դպրոցը չավարտած ստվերնե՜րը

Քարերիդ վրայով կանցնե՜ն, կգնա՜ն,

Գաղթականի սիրտ-հոգի ունեցողնե՜րը

Չե՛ն կարող քեզ լինե՜լ տիրակալ…

*

Լալի՜ս է քաղաքս, ամոթի՜ց,  ցավի՜ց,

Ասես թե մա՜յրն է լալիս զավակի համար,

Ասես խլե՜լ են, պոկե՜լ մոր կրծքից

Որդու մանկության գույնե՜րը պայծառ:

*

Ես վատատե՛ս չեմ, սիրելի՜ քաղաք,

Հաշվի՜ր թե մանո՜ւկ ես մանկապարտեզում,

… Այս «մանուկների»  հո՜սքը խելագար

Չի՛ կարող սասանել հիմքերդ ամուր:

*

Ոչ Կարթագե՜նը կա՛,  ո՛չ Բաբելոնը,

Ո՛չ  Պոմպեյը կա՛  և  ո՛չ էլ Տրոյա՜ն…

…Բոլո՜ր ճանապարհները տանում են Հռո՜,մ

Իսկ իմ ճանապա՜րհը՝ միայն Երևան:

*

Գրա՜ծս գանգա՛տ չէ  և ո՛չ էլ հորդո՜ր,

Գրա՜ծս քաղաքիս վի՜շտն է անսահման,

Որ քաղաքը իմ դարձել է ոսկո՜ր

Կռվող շների՜ ոհմակի համար:

*

Կծկվել է քաղաքս  ցավից ամոթի՜,

Ներսում արհավի՜րք, դրսում դավադրա՜նք,

… Ի՞նչպես հավատա, որ թոհուբոհի՜

Օրերն այս կանցնե՜ն, կգնա՜ն:

Խումհար

Իմ շրթունքներից բանաստեղծակա՜ն

Այրվո՞ւմ են արդյոք շրթունքները քո՛,

Երբ որ հիշո՜ւմ ես մեր ապրած ամռա՜ն

Արևո՜վ լեցուն օրերը կրքոտ…

Հիմա անցնում եմ այն «մե՜ր պուրակով»

(«Մեր նստարանը» լո՜ւռ շրջանցեցի)

Հիշո՞ւմ ես, ինչպես սրտի թրթիռով

Այդ նստարանին կո՜ւրծքդ շոյեցի:

Լսո՞ւմ ես, երեկ հարբե՜լ եմ կրկին

Հոգին քաղցրացնող դա՜ռը բաժակով,

Չե՜մ հիշում ո՞ւմ էի ասում. -  Իմ անգի՜ն

Ե՛կ, գնանք անցնենք այն մեր պուրակով,

Եկ նստե՜նք այն նույն մեր նստարանին

Գրկախառնվե՜նք ինչպես անցյալում…

Այդ ինչ-որ մե՜կը մեղքը աչքերին

Գլուխը կախե՜ց,  հեռացավ  տրտում:

Երևի մտածեց թե խելագա՜ր եմ,

Կա՜մ էլ հարբեցող անբանի մե՛կը…

Միգուցե իրո՞ք խելագարվել եմ

Ու կորցրե՜լ իմ իրական դեմքը:

Չե՛մ հասկանում թե ի՞նչ է պատահել,

Ի՞նչ հուր է  բույն դրել իմ հոգնա՜ծ սրտում,

Որ մինչև հիմա դեռ չե՜մ մոխրացել

Ու…մենակությունի՜ց, սառչո՜ւմ եմ, սառչո՜ւմ…

Ո՞ւմ է պետք պոետը - լցված կարոտով

Մահից փոխ առած կյանքի  մուրհակը ձեռքի՜ն,

Որ մոխրափոշու վերածված հոգո՜վ

Դեռ հավատո՜ւմ է  ծագող հրդեհին…

Կարոտներիս տանգոն

Ի ՞նչ թուրք, կամ հայ, չ՞է որ կին ես...

Ի ՞նչ թուրք, կամ հայ, չ՞է որ կին ես,
Նույն կերպ սիրվել ես ուզում,
Սերը կույր չէ,հավատո՞ւմ ես,
Ամեն մարդու չի կպչում:

Երբ ասում եմ  «Սիրում եմ քեզ»,
Գործ չունեմ քո Աստծո հետ
Իմը թուղթն է, գրոտում եմ,
Վա՜յ…մատիտս կոտրվեց:

Դու ասում ես, որ  «Դու հայ ես,
Հայի արյուն կա մեջդ:»
Համբուրվելիս հորանջում ես,
Զկրտում ես անընդմեջ:

Ուր էլ գնան, որտեղ լինեն,
(Վկա է իմ գրիչը)
Ինչ էլ անեն, հաստատ չարժեն,
Տաս թուրք կանայք,
Մեկ հայ կնոջ թարթիչը: