Չե՛մ ուզում - ցա՜վս իմանաս,
Ցավի՜ցս հանկարծ չտխրես,
Վախենում եմ պատահմամբ շշնջամ,
Որ ցա՜վս հենց դո՛ւ
ես:
Ես իմ ցավով եմ ապրո՜ւմ ու շնչում,
Ցավս ինձ թևե՜ր է տվել,
Ինքս ինձ համար իմաստ եմ դարձել
Եվ ո՜ւր ցանկանամ
կարող եմ թևել:
Թևում եմ վերև՝ աստղե՜րն են մեռած,
Երկունքից գալարվող Լուսի՜նը,
Իրո՜ք չե՛մ ուզում, որ
դու իմանաս-
Ի՞նչ արժե նման տանջանքի գինը:
Իմ ցավը վի՜շտ չէ, ճի՛շտ հասկացիր ինձ,
Իմ ցավը սե՜րն է՝ լո՜ւռ, անպատասխան,
Ասես թե սա՜նձ է դրվել
բերանիս,
Չե՛մ կարողանում առաջ ընթանալ:
Շա՜տ եմ վախենում, որ ցավս աճի՝
Մեծանա՜, դառնա՛ մի վի՜շտ իսկական,
Խոսելն ի՜նքս ինձ հետ դառնա մի պատի՜ժ,
Անունը քո սո՜ւրբ շուրթի՛ս քարանա…
Բայց ես, ինչ-որ տեղ պոե՜տ եմ կարծես,
Լռելն ինձ համար մա՛հ է իսկական,
Չէի՜ ցանկանում ցավիցս
տխրե՜ս,
Չէի՜ ցանկանում ցա՜վս իմանաս…
* * *
Պոետի նման եմ սիրել ես քեզ-
Դողացել ամե՜ն
մի բառիս վրա,
Ինչպես գիշե՜րն
է աստղերին անկեզ
Սիրո՜ւմ,
փայփայում աչքերի նման:
Արի քեզ մա՜ս-մաս
նվիրեմ ցավս,
Այն շա՜տ
է ծանր ուսերիդ համար,
Այդպես կարող է միայն խելագարը՝
Սիրած կնո՜ջը, վերցնե՜լ - նվիրել ցավ:
Ցավս շուրթե՜րդ
են, մարմի՜նդ հրկեզ,
Շորի տակ թպրտացող պտուղնե՜րդ տաք,
Բայց վախենո՜ւմ
եմ, կարող է այրվե՜ս,
Չքանա՜ս …մնամ առանց
ցավ:
Ու մթնշաղի փեշերի նման
Փաթաթվեմ մթանը ոտքի՜ց մինչ գլուխ,
Գուցե թե տարվեմ գիշերով
այնքա՜ն,
Որ դառնամ աննյո՜ւթ, դատարկ մառախուղ:
Վախենում
եմ, որ կպատռե՜մ
Գիշերվա կայուն շղարշը,
Ու ինձ վրա կմնա՜
Գեղեցկությո՜ւնը
սպանող
Հրաշագե՜ղ
հանցանքը…
Նախանձով կնայեմ
ակամա,
Գիշերվա կրքո՜տ
ու մերկ պատկերին,
Ծո՜ւնր
կչոքեմ չքնաղ գիշերվա
Աչքերս համբուրող շուրթերին…
Բայց դա արդեն ցա՜վ չի լինի,
Եվ ո՛չ
էլ ցավիս նման հարազատ,
Սրտիդ նման լո՜ւռ
կլինի,
Լեզվիս նման՝
խայտառակ…
