Կարոտեցի՜, կարոտեցի՜

* * *

Ինձնից այնքա՜ն հեռացար,

Որ շա~տ մոտիկ թվացիր,

Փորձեցի քեզ մոռանա՜լ-

Ավելի շատ սիրեցի:

Փախչելով չե՜ն հեռանում,

Խոստումներով՝ մոռանում,

Ատելով չե՜ն խարանում,

Երբ Սեր չկա՜

Քարանո՜ւմ են, քարանո՜ւմ…

Սիրտը քարի՜ց կարծր է դառնում,

Ա՜չքը թացից՝ կարմրո՜ւմ,

Մարդն  ի՜նքն իրեն չի՛ հավատում

Փոքրանո՜ւմ է, փոքրանո՜ւմ…

Անցած օ՜րը  բե՜ռ է դառնում

Հուշի նման ծանրանո՜ւմ,

Հոգին սիրո վշտից տրտո՜ւմ

Խեղճանո՜ւմ է, խեղճանո՜ւմ…

Սերը քանի՞  հազար դա՛ր է-

Նորոգվո՜ւմ է, նորոգվո՜ւմ…

Սերն ունեցողն անսեր մարդուց-

Տարբերվո՜ւմ է, տարբերվո՜ւմ…

Ինձնից այնքա՜ն հեռացար,

Որ շա՜տ մոտիկ թվացիր,

Կարոտեցի՜, կարոտեցի՜

Ուրիշ ոչինչ չզգացի…

Իմ բարի…

Հո՜ւյս խնդրեցի քեզանից
Աչքիս լույսի համար,
Դու խնդրանքս մերժեցի՛ր
Ու թողեցիր գլխահակ:

Հավատն ի՞նչ էր, մերժեցի՛ր
Սի՜րտս խոցվեց անիմաստ,
Դու անհարկի ժպտացի՜ր,
Երբ որ շուրջս մո՜ւթ էր, լա՜ց:

Չէ՞ որ Սե՜ր չէր աղերսածս
(Ո՞վ է սերը աղերսում)
Ընդամենը՝ ցանկացածս,
Որ մի՜շտ լինես բարձունքում:

Եղար անչափ առատաձե՜ռն՝
Բո՜ւռ-բո՜ւռ կարոտ տվեցիր,

Կյա՜նքը ինձ չա՛ր դարձրեց,
Իսկ դու բարի՜ մնացիր…

XXI դար

Առանց իսկ մի փշուր ցավ-ափսոսանքի,

Դա՜ր, նվիրում եմ քեզ կյանքս մնացած,

… Այս աղտոտ դարում արհամարանքի

Այսպես ապրելը դարձել է հանցանք:

Ապրել եմ մի կյա՜նք, որտեղ զարթո՜նք կար,

Դարը կարող էր ստեղծե՜լ ու ստեղծել, 

… Հիմա ավերված վանքերի նման

Ստիպված եմ ընկած քարերդ հաշվել:

Միգուցե քի՞չ է տվածս կյանքը,

Բայց ուրիշ էլ ոչի՜նչ ես չունեմ,

…Դու դարձար բոլոր դարերի տականքը

Իսկ տականքի հե՜տ դժվա՛ր է ապրել:

Այն ինչ տվե՜լ ես - վերադարձնում եմ քեզ՝

Ցա՜վ, կսկի՜ծ, մորմո՜ք ու գեյահանդես,

…Անցած դարում ապրածս կյա՜նքը

Չեմ ուզում քեզնով աղտոտել:

Համր բանաստեղծը

Երկնքում մի՜ ամպ
Հրեց մյուսին,
Այդ մյուսը նեղացա՜վ, հեռացա՜վ,
Թե ի՞նչ պատահեց այս լուսաբացին-
Ամպերից բացի ո՛չ ոք չիմացավ…

Տխրե՜ց լուսաբացը…
Արևի դեմքով մի ստվեր անցավ,
Արևին նայող բանաստե՜ղծը
Գրիչը ձեռքից գցեց վայր…

Բանաստեղծը մտքում մի տո՜ղ հորինեց
Թե՝ ամպե՜րը լեզու չունեն խոսելու,
Հետո միտքը շարունակեց,
Որ « Բառե՜րը ընդունակ են խոցելու:

Ընդունակ են այրելո՜ւ, ավերելու
Ամե՜ն բան,
Ընդունակ են քաղցրացնելո՜ւ,
Նույնիսկ կյա՜նքը դառնահամ:

Ընդունակ են թև՜ դառնալու՝
Թռցնելու քեզ երկինք,
Ընդունակ են տարիները անտեսելո՜ւ՝
Քեզ սարքելու խաղալիք:»

… Երկնքում մի ամպ հրե՜ց մյուսին-
Պատուհանից դուրս անձրև էր՝ սելա՜վ,

… Պատուհանի մոտ խո՜ւլ, հա՜մր պոետն էր-
Անձրևի ձայնը չէ՜ր հուզում նրան:

Քո աչքերում…

Թվա՜ց, հասկացա իմաստը

Կյանքի,

Երբ աչքերիդ մեջ տեսա տխրությո՜ւն,

Ես էլ ի՜մ բաժինն ունեի մեղքի

Ու չգիտեի ի՞նչ եմ անելու…

Մեղքս գրկիս մեջ՝

Մի ամբո՜ղջ աշխարհ,

Գիտեի՜ արև կա այս մութ աշխարհում,

Լո՜ւյսն երևում էր, ջերմությո՜ւն չկար-

Կա՜ր, սակայն  էլ  չէ՜ր տաքացնում…

Գարունն ո՞ւմ է պետք առանց

Ջերմության,

Աշո՜ւնը՝ առա՜նց տերևաթափի,

Ձմեռը սրտո՜ւմ ամառն ո՞ւմ է պետք-

Թերևս միայն տա՜ք հուզումներին …

Երբ տխրություն տեսա աչքերի՜դ,

Թվա՜ց, հասկացա իմաստը

Կյանքի,

Բայց իրականում կատա՜կ էր անսիրտ

Կամակո՜ր, չկա՜մ, քինապահ

Բախտի…