Տրորված կակաչներ…

Քամին խաղո՜ւմ էր

Կակաչների հետ-

Ասես թե դաշտում

Հարյո՜ւր, հազա՜ր, տա՜սը հազար

Սրտե՜ր էին բացված,

… Ինչո՞ւ տրորեցիր կակաչները,

Երբ կարո՜ղ էիր

Հանգի՜ստ հեռանալ…

Ոտքերդ լվացիր կակաչացողո՜վ,

Կակաչներն անարյո՜ւն,

Անարցո՜ւնք դարձան,

Հո՜ղը երերաց ոտքերիդ դողով

Ու կակաչներին

Իր գիրկը առավ…

Քամին անխա՜ղ  մնաց՝

Ձանձրացա՜վ,

Արևը խոնարհվեց հողի՜ն,

Հարյո՜ւր, հազա՜ր, տա՜սը հազար

Կակաչներ մեռան՝

Կարոտ աչքերից

Արձակված շողին:

Ցողից քնքշաբո՜ւյր

Մի կակա՜չ մնաց-

Նկարվեց կրծքիս իբրև մի պարգև,

Հարյո՜ւր, հազա՜ր, տա՜սը հազար անգամ

Գիշերը դողա՜ց-

Աչքերիս՝  տրորված կակաչներ…

Հրապուրիչ մի գիշե՜ր

Հրապուրիչ մի գիշե՜ր էր,

Բայց ամե՜ն ինչ թարսվեց,

Նման  բանի ո՞վ կսպասեր՝

Վշտիս ծառը ծաղկեց…

Հիմա սիրտս ո՞վ կամոքի

Ձմռան ցրտին անհոգի՜,

Ո՞վ կհանի մթան միջի՛ց

Արհամարհվա՜ծ իմ կարոտը

Անհարկի…

Ո՞վ կմեկնի երազներս

Աստղանկա՜ր գիշերներում երկնքի,

… Ցնորածի՜ն տեսիլքներս

Հեռուներից անհայտի…

Դուրս եկավ – ի՛նքս ինձ խաբեցի՜

Հայտնվեցի՜ ստվերների դավերում,

Լավ չէ՞ր արդյոք կո՜ւյր լինեի-

Չտեսնեի արհավիրքը այս դժգույն…

Շոյո՜ւմ են ինձ տանջանքները,

Ծա՜նր ցավերն օրորում,

Պա՛ր են պարում վշտիս ծառի

ծաղիկները,

Ձմեռվա ցուրտ ձեռքերում…

Աչքիդ մեջ կյանքի մի կտոր ընկավ

Աչքիդ մեջ կյանքի մի կտոր ընկավ-

Աչքդ արցունքից  բորբոքվեց,

Վախի՞ց, թե՞ ցավից տեղից վեր կացար-

Աշխարհն աչքերումդ

Մարեց:

Կույրի աչքերով լո՜ւյս էիր փնտրում -

Շոշափելով  մի պոետ գտար խելագար,

Հոգնա՜ծ էր պոետը, տե՜ղ էր որոնում -

Մտավ աչքիդ մեջ՝

Մահացավ…

Կյանքի մի կտոր՝ պոետի հոգին

Պտտվեց քո մեջ մոլորված,

Ինչպես անցավո՜ր, անհանգիստ քամի

Դուրս եկավ քեզնից,

Հեռացավ:

Ու մշուշ դարձա՜վ,

նոսրացա՛վ պոետը`

Քո ողն ու ծուծը ոռոգող սիրով,

Ու հիշողությո՜ւն դարձավ,

խո՛հ դարձավ պոետը,

Որ հյուլեի պես անցավ քո միջով …

Եվ նորից ձմե՜ռ

Եվ նորից ձմե՜ռ,

Ձյո՜ւն,

Քամի,՜

Սառո՜ւյց,

…Եվ այնքան վստահ քայլերով եկավ

Ասես թե իրեն սպասո՜ւմ են վաղուց:

Ասես թե գարնան շնչով բորբոքված

վազող արյունը,

Ամռան շողերով օծված

տաք կրքաբույրը

Աշնան տերևի գիժ քամուն տված

վերջին համբույրը

Եղել են նման անկոչ հյուրերի

Ու հարազատն ի՜նքն է՝ 

Ծա՜նր, ցավալի՜,

Մատներով սա՜ռը

Սակայն նազանի…

Ասես աշխարհում ո՛չ մեկը չկա,

Որ իր սառեցրած

Սիրտը տաքացնի:

Ուրեմն էլ ի՞նչ,

Ոչի՜նչ

Ուղղակի «Բարև՜»

Ձյո՜ւն,

Քամի,՜

Սառո՜ւյց,

Բարև՜ սառցե կին,

Սառույց մատներով

Ու սառույց սրտով…

Քո հիմար դերը կատարիր պատվով,

Բարով եկե՜լ ես

Ու… գնա՜ս բարով…

Ովքե՞ր են նրանք՝…

Ասո՜ւմ են վա՜տն է

Անտարբեր մարդը,

Ասո՜ւմ են վա՜տն է

Թշնամի՜ն,

Տմա՜րդը,

Անխի՜ղճ ոսոխը,

Անսի՜րտ կավատը…

Չէ՜…

Դատավո՛րն է ամենավատը՝

Կո՜ւյր դատավորը,

Որը ո՛չ մա՜րդ է ու ո՛չ էլ խլուրդ,

Որին որ ոչի՜նչ,

Ոչի՜նչ չի տանջում՝

Ոչ խի՜ղճ,

ոչ հոգի՜,

Ոչ հավա՜տ,  

ո՜չ սեր,

Որն ամուսնացած է ոսկու (փողի) հետ,

Որի ստամոքսը

Միա՜յն ու միայն մարսում է ոսկի՜ն,

Որը կարող է երեք արծաթով

(Հուդայից էլ վատ)

Ծախե՛լ իր հոգին-

Աղտոտ մարմինը փրկելու համար…

Հերո՛ս է դատում,

Որ հա՜ցն իր դատի,

Բանտո՛ւմ է ազգի խի՛ղճն ու պատիվը,

Ինքը՝ վշտից սև՜, բայց աչքին կարմիր,

Պատվո՛ւմ է իրեն տանտեր կարծեցյալ

Քղա՜նցքն օտարի…

Թե սրա՞նք են մեր դատավորները,

Էլ ի՞նչ ենք ուզում թշնամուց վայրագ,

Ա՜խ ձե՜ռքս տային սրանց մարմինները

Ու…հոգիները նեռերին ծախված…

Հիմա կասեք թե ես նորից հարբե՜լ

Հարթե՛լ եմ ուզում ազգիս կնճիռները,

Ա՜խր,  քի՛չ չենք մենք,

Ա՜խր, շա՜տ ենք մենք

Ու ցավո՜ք

Շա՜տ են սրանց նմանները…