Խո՜հս...

Հողն ամոթից գետի՜նն է մտել

Լքված ծնո՜ղը՝  լինի հա՜յր թե մա՜յր

Ի՜նչ էլ որ լինի՛,  ներո՜ւմ է որդուն,

Հո՜ղը,  չի՛ ներում որդուն դավաճան՝

Անե՛ծք է դառնում նրա ողջ կյանքում:

Մեր Հողը այնքան արյո՜ւն է խմել,

Այնքա՜ն է հագեցել արյամբ,

Որ ծաղկի սերմի պես նրա սերմե՜րը

Չե՛ս կարող ցանել որտեղ կամենաս:

Հիմա Հո՜ղը մեր կարմի՛ր է հագել,

Վշտից դաղվո՜ւմ է, դաղո՜ւմ ինքն իրեն,

Խմած արյունից  չէ  այդպես կարմրել

Այլ ամոթի՜ց, որ լքո՜ւմ են իրեն:

Ասա՛,  ի՞նչով ես տարբերվում

Ներքին ոսոխից սրիկա,

Որ հայոց կաթին  թո՜ւյնդ ես խառնում՝

Թողնո՜ւմ, լքո՜ւմ ես Հողդ պապական:

Այսօ՛ր հեռանա՜լդ - մի կոտրած թև է,

Կամ էլ ոլորված ո՛տք է պատահմամբ,

Վաղն օտար հողում քո՛ որդիները

Մե՜ջքդ կկոտրեն, հավատա՜…

Կներե՞ն արդյոք քո պապերը քեզ,

Որ արծիվնե՛ր են եղել դարեդար,

Հո՜ղն ամոթ ունի,  դու ամոթ չունե՞ս,

Որ ընկրկում ես որդերի առաջ:

Նման բան եղե՞լ է՝  արծիվը հանկա՜րծ

Դիրքերն իր զիջեր՜,  վհատվե՜ր,

Նման բան չի՛ եղել,  նման բան չկա՜ր-

Որ հո՜ղն ամոթից գետինը մտներ:

Հո՜ղը,  չի՛ ներում դավաճան որդուն ՝

Նրա ողջ կյանքում դառնում է անե՛ծք:

 …Մա՜հդ կգտնես օտար հողերում,

… Հողն ամո՜թ ունի, դու ամոթ չունես:

Տե՜ր, ինձ հավատա՜…

Տե՜ր, ինձ հավատա՜…

Քեզնից չե՛մ խնդրել ոչինչ

Այս կյանքում՝

… Հանգստանում եմ ծնկներիս վրա,

Իսկ թվո՜ւմ է  թե աղո՜թք եմ անում:

… Շա՜տ էի ջահել,

Երբ որոշեցի Տո՛ւնն իմ ունենալ,

Սարքեցի՝ ստացվեց՝

Հատակը ամո՜ւր, պատերը կանգո՜ւն,

…բայց տանի՜ք չկար:

Խնդրեցի տանի՛ք լինես իմ տանը՝

Ծածկես -

ինչպես մա՜յրն է ծածկում իր որդուն…

… Հենց այդ օ՜րն էր որ հորդ անձրև եկավ՝

Թրջվեցի՝ ինչպես անտո՜հմ, անտեր շուն…

Այդ օրվանից է, որ  չե՛մ խնդրում ոչինչ,

Ո՛չ էլ մտքումս աղաչո՜ւմ…

… Հանգստանում եմ ծնկներիս վրա,

Քեզ թվո՜ւմ է  թե աղո՜թք եմ անում:

Մեկ անգամ ենք ծնվո՜ւմ

Մեկ անգամ ծնվո՜ւմ ենք,

Մեկ կյա՜նք ենք ապրում,

Սակա՜յն, ցանկանում ենք հազա՜րը,

Քանի որ կյա՜նքը…

Կյանքն ամե՜ն անգամ

Մեզ մատուցում է միմիա՜յն չարը…

Երկինքը նոթո՜տ է, անընդհա՜տ թխպոտ,

Խառնվում է միշտ երկրի գործերին,

Իսկ կյանքը ինչպես գիշեր սևամորթ

Ձգվո՜ւմ է,

Փորձո՜ւմ հասնել երկնքին…

Թե ի՞նչ կա այնտեղ, ո՜չ ոք չգիտի,

Ինչ որ կա այստե՛ղ է՝  այս դժոխք հողում,

( Ա՜յ, օրինակ ինձ սիրում էր մի կի՜ն,

Սակայն նախընտրեց երկինքը անհուն…)

Ճերմա՛կ էր հագնում – երկնքի՜ պես պարզ,

Հանվում էր՝  բոցն էր իմ սիրտը լափում,

Ասում էր.

- Քո՜նն եմ, սակայն ինձ համար,

Միայն անհունն է կարևոր կյանքում:

Ասում եմ.

- Երկի՜նք, աչքերիս համար

Ինչո՞ւ ես ընտրել սրբագույնը,

Երբ հո՜ղ եմ լինելու և հողի նման

Սև՜ է լինելու իմ պատմությունը…

Ո՞վ է խենթացել, որ սևին ընտրի,

Սևով անցկացնի օրերը կյանքի,

Սևով գա՜, գնա՜, սևով տառապի՜

Եվ ընդամենը մե՛կ անգամ ապրի…

Սևով սպիտակի վրա եմ թևում,

Դեռ ճանապարհի՜ն եմ,

Դեռ տեղ չե՜մ հասել,

Նույնիսկ ճամփին եմ որոնումներում,

Բայց ինձ համար տե՜ղ

Դեռ չի՛ ազատվել…

Հրաժարվո՜ւմ եմ քեզանից, կյա՜նք,

Որ քեզնով պե՛տք է մեկ անգամ ապրեմ,

Ինձ հազա՜րն է պետք

և հազար անգա՜մ

Ուզո՜ւմ եմ ապրել ու սիրել…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին, Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում, Մարդի՜կ…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին,

Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում,

Մարդի՜կ…

-Ա-

Համակերպվե՞լ

Համակերպվել ա՜յն մտքի հետ,

որ ա՜չքն արդեն ա՛չք չի դառնում,

ձե՜ռքը… արդեն ձե՛ռք չի դառնում,

ոտքը արդեն խարի՜սխ գցել

ու գամվե՜լ է հենց ա՜յն տեղում,

որտեղ Նրա մեջքը գրկե՜լ…

համբուրվե՜լ եմ

այս քաղաքո՜ւմ,

այս փողոցում,

… նստարանին

ո՜չ  շատ վաղուց:

Առանց Նրա

քաղաքն էլ այն քաղա՜քը չի,

փողոցն էլ այն փողո՜ցը չի,

ժամը արդեն թի՜վ է դարձել՝

զրոյական դատա՜րկ մի թիվ,

և ամե՜ն խոսք, ամե՜ն մի բա՜ռ-

կա՛նչ է դարձել

կարոտախտի:

Այգին աշնան շո՜ր է հագել

ու փլվել է նստարանին-

հենց ա՜յն տեղում,

որտեղ Նա՛ է նստած եղել,

Սլանալը քա՜յլ է դարձել,

… դանդա՜ղ, հանգի՜ստ,  մտամոլո՜ր

ու գլխահա՜կ

պտտվում եմ այս քաղաքում

աննպատակ:

Չէ՜, իմ սրտին մեղք չե՛մ գալիս,

Աշխատո՜ւմ է , դեռ կաշխատի

Ի՜նչ էլ լինի,

Մեղք չե՛մ գալիս և շուրթերիս,

Որ շուրթերն  Իր  չեն համբուրում,

Մե՜ղք եմ գալիս իմ մատներին,

Որ վարսերն Իր էլ չեն շոյում,

Որ չե՜ն շոյում կո՜ւրծքն անհանգիստ՝         

Վանդակն ընկած ճնճղուկի պես

Թպրտալիս,

Մե՜ղք եմ գալիս իմ մատներին,

Որ կծկվո՜ւմ են, դառնում բռունցք

Ձանձրանալիս:

Չգիտե՜մ էլ  թե գրածս դարձավ

Սիրե՞րգ

Թե՞ եղերերգ ցասումնալից…

Բայց գրված է բռունցքներո՜վ,

Հե՛նց այն պահի՜ն,

Երբ որ սի՜րտս էր աղաղակում

այս քաղաքո՜ւմ

այս փողոցո՜ւմ

… նստարանին,

Որտեղ հե՜տքն է Նրա մաքրե՜լ-տարե՜լ

Աշնան քամին:

Առանց Նրա քաղաքն արդե՜ն դուր չի՜ գալիս,

Թվո՜ւմ է թե Տեր Աստվա՜ծը կատակե՜լ՝

Այս քաղաքում միա՜յն-միա՜յն

Ադամնե՜ր է արարել

Ու ստիպում է այդ մտքի հետ

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ…

-Բ-

Գիտե՜մ,

Հիմա հեռվում մի Կի՜ն

Պատրաստվո՜ւմ է աշխատանքի,

Ա՜չքն է ներկում սև մատիտով,

Շրթներկով  Իր շո՜ւրթն ընգծում,

Փղոսկրյա կարմի՜ր սանրով

Սանրվելու փո՜րձ է անում,

Փո՜րձ է անում սանրվելու-

Մոռանալո՜վ,

Որ մատներս հազա՜ր անգամ

Իր սանրից լա՜վ են սանրում,

Որ շուրթերս Իր շուրթե՜րը

ընդգծել են

Ճի՛շտ նույն չափով,

Որ ոտքերս,

Դիրիժորի փայտիկի պես

Չա՜փ են տվել Իր ոտքերին-

Ուղեկցելու

այս քաղաքո՜ւմ,

այս փողոցում,

… նստարանին,

Որտեղ հիմա աշունը մե՜րկ

Փռկվել է մարմնով մե՜կ…

Իսկ ես սեղմած բռունցքներով

Չգիտե՜մ թե ի՞նչ եմ գրում՝

Սիրե՞րգ,

Ձոնե՞րգ,

Թե՞ եղերերգ…

Ու փորձում եմ

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ,

Համակերպվե՜լ…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին,

Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում,

Մարդի՜կ…