понедельник, 28 апреля 2014 г.

Քամին ու կակաչը




Քամին հայկական էր՝ տաք, կրքոտ, միայնակ ու քթի տակ երգելով երգ Երեքնուկի մասին, թափառում էր սարերում:
Քաղաքում անելու գործ չուներ, քաղաքը հանգիստ չէր սարերի ու սարալանջերի նման, որտեղ կարելի է հանգիստ, առանց շտապելու վայելել անդորրը…
Քամին հայկական էր, սառը, տխուր ու թևերին բարձած կրքի ուղեբեռը, շարունակում էր քթի տակ երգել այն Երեքնուկի մասին:
Քաղաքում անելու բան չուներ, եթե ինչ որ բան գտներ մխիթարվելու ապա դա լինելու էր այստեղ՝ սարերում կամ սարալանջերին:
Պատահականությունը Տիեզերքի կեղծանունն է ու հենց դա էր պատճառը, որ ընդհատվեց քամու երգը, երբ երեքնուկի փոխարեն հանդիպեց մի կակաչի:
Կակաչը կոկետ էր ու սև քրթը դուրս հանած կարմիր զգեստների միջից հոտոտեց քամուն…
Նա սիրում էր շոգ ամառը, ամպրոպը, գիշերը:
Տարօրինակ է, բայց սիրում էր նաև խուճուճ ու գորշ ամպերին:
Կակաչի երազանքն էր թռչել ու գնալ հեռու հեռվում երևացող սարերի գագաթների նստել, նայել վերևից անտառին ու ամառվա տապին շնչել սարերի ցուրտ օդը:
Կակաչն ուներ բոլոր երազանքները սիրելու ու սիրվելու:
Սիրահարվեց ինչը որ բնական էր… քամու համար, նաև կակաչի…
Քամին սկսեց նուրբ շոյել կակաչին, կակաչն էլ հոգնել էր վաղուց միայնակ մնալուց ու սկսեց պատասխանել քամու շոյանքներին, որն արտահայտվում էր իր գույնով ու բույրով:
Քամին սովորեց նրա պատասխաններին ու մտածեց, որ եթե նրան ավելի ուժեղ շոյի, սիրի, ապա ավելին կստանա նրանից:
Քամին ուժեղ մի վայրենի փնչոցով ընկավ նուրբ ու փխրուն ծաղիկի վրա:
Կակաչը չդիմացավ քամու կրքին ու կոտրվեց:
Քամին պտտվում էր նրա շուրջը, լաց լինում, աղոթում, օգնության էր կանչում ինչ որ երկնային ուժերի, շնչում էր ավելի նուրբ, գերնուրբ շնչով, որը չգիտես ինչու պահել էր իր մեջ, բայց կակաչին բարձրացնել չէր հաջողվում:
Վայրկյան առ վայրկյան թոռոմում էր գեղեցիկ ծաղիկը:
Կատաղությունից քամին բղավեց հայերեն.
- Ես քեզ տվեցի սիրո ամենամեծ ուժը, որ կար իմ մեջ, բայց սխալվեցի, քո մեջ չկար այն սիրո ուժը, որը կարող էր դիմանալ ինձ, դու ինձ չսիրեցիր…
Կակաչը ոչինչ չպատասխանեց ու մահացավ:
Լուսինը բարկությունից կարմրած ձգվեց ու ձեռքը դնելով քամու ուսին ատամների արանքիս ասաց:
- Սերը չի չափվում ուժգնության ու կրքի չափով, այլ նրբությամբ ու հուզումնալից հարաբերությամբ, ավելի լավ է զսպեիր քեզ, իսկ հիմա կորիր աչքիս…

Քամին մինչ օրս գլխիկոր փնտրում է…
Երբ հոգնում է փնտրելուց կատաղում է…
Հանգստանում է, նորից է փնտրում…
Նորից կատաղում…

Ս.Ումառ

Ինքնախաբեություն



«Ինքնախաբեություն» բառը փոխեցի
«Ազատություն» բառով…
Ու սլանում եմ  մետրոյի շարժասանդուղքով,
Այն միայն իջնում է,
Բարձրացողը չի աշխատում…
Ինչպես խաղամ - վեր ու վար…
Ցուրտ է, մրսում եմ,
Փորձում եմ ձեռքերս տաքացնել շնչովս,
Ստացվում է, բայց դրանիս սիրտս ավելի է մրսում…
Սիրտս տաքացնելու համար չեմ կարողանում ասել
«Տաքացրու»…
«Ինքնախաբեություն» բառը փոխել եմ
«Ազատություն» բառով …

Դեղատուն-Հայացք

-Մենք-
Երկար ժամանակ է հանդիպում ենք…
միայն հայացքներով:
Ժպտում ենք իրար, ու … անցնում:
Պակասում է ինչ որ բան, ոչ ես, ոչ Նա
Չենք հասկանում…
Օգնության է հասնում դեղատունը:
«Դե ասա, ի՞նչ ես ուզում», մտքում հարցնում է Նա:
Նա Կին է, ուժեղ ինչպես փոթորիկը…
Սպիտակ խալաթի մեջ Նա ավելի գեղեցիկ է քան փողոցում:
Փոթորիկները սպիտա՞կ են լինում…
Ես ժպտում եմ, Նա ժպտում է…
ու նորից մենք հանդիպում ենք հայացքով…

-Ես-
Օգնության է հասնում դեղատունը:
Նորից նայում ենք իրար…
Այնքան մոտիկ ենք իրար, որ կորցնում ենք
թաքնված մտքերի Հսկողությունը:
Երկուսիս աչքերն էլ փայլում են…
Առանց իրար հետ համաձայնության նայում ենք
Դռանը, որտեղից մարդ չի մտնում ներս,
գիշերը գեղեցիկ է Նրա նման:
Ուշ է… դեղատունն էլ գիշերային:
Ես…
Նա…
Շրջապատը կախարդական է ու…
Ուժեղը նա է…
- Քեզ սա կփրկի, վերցրո՛ւ, գուցե և ինձ…
Ձեռքերս այրում է այդ թղթի կտորը
Սեղմած կրծքիս դուրս եմ փախչում դեղատնից:

- Ես-
Հանգցնում եմ տանս բոլոր լույսերը
Վառում եմ մի մոմ – ռոմանտիկ,
Սափրվում եմ մոմի տակ, նստում
Գրասեղանիս մոտ ու վերջապես
Բացում եմ ծալած թղթի կտորը…
Հանդիպել էինք հայացքներով ես և Նա…
Ոչինչ չեմ հասկանում, աչքերս կարդալ չգիտեն,
Նրա ձեռքերն էլ գրել չգիտեն…

-Նա-
Նա գուցե կարդալ չգիտի, նա սպասել գիտի,
Նա գիտի հայացքով պատմել
Թե ինչպես է սիրում:
Նա թույլ է, տղամարդ,
Երկչոտ է, բայց…
Ինչքան կարելի է սպասել, բոլոր վառած մոմերս
Արդեն վերջանում են,
Գրողի ծոցը այդ դեղատունն էլ, աշխարհն էլ,
Գրողի ծոցն էլ այս զգեստը, որ հագա որը
Չունի սկիզբ, որը չունի վերջ…
Գրողի ծոցը նա ով հնարել է մենակությունը…
Բայց ինչո՞ւ մենակ, մի՞գուցե կգա…
Կգա՜…
Կսպասեմ, Նա ուղղակի ուշանում է…

-Վերջաբան-
Վազք աստիճաններով
Չէ որ առավոտ է,
Սլացք ավտոբուսով, ուշանում եմ…
Մեկ ուրիշ դեղատուն, Նա չէ իհարկե:
Նա չի կարող լինել միաժամանակ բոլոր
Դեղատներում:
Մի հաստ ակնոց է նայում դեմքիս
- Ձեզ ի՞նչ է հարկավոր:
- Սա, չկարողացա կարդալ, բժշկի ձեռագիր է:
Ակնոցը կարդաց գրածը, հետո դուրս եկավ դեմքից
Ու թառեց գլխի վրա:
- Երիտասարդ, սա դեղատուն է ոչ թե կատակատուն:
- Իսկ ի՞նչ է գրված, չկարողացա կարդալ, բժշկի ձեռագիր է:
Հայացքը երկար է, հարթ մակերեսով, այնպիսի հայացք
Որ շոյել չի լինի,
Փախչել չի լինի,
Պետք է դիմանալ:
Դիմանալ, դիմանալ մինչև որ կբացվեն զոդված
Շուրթերը ու դեղի անունը նետի արագությամբ
Կխրվի ականջս, կլցվի սիրտս ու…
- Այստեղ հասցե է, Փափազյան 24, բն. 8:




суббота, 26 апреля 2014 г.

Շտապ օգնություն





Երբ բժիշկ հորեղբայրը իմացավ, որ վաղվանից աշխատելու է <Շտապ օգնության> 1-03  ծառայությունում սկսեց ծիծաղել:
Ընտանիքի անդամների զարմացած հայացքներին պատասխանեց.
- Գոհա´ր ջան, մի´ նեղվիր: Ես մի դիպված հիշեցի: <Շտապ  օգնության> բժիշկ ընկերս է պատմել:
Մի ծեր կին էր ապրում, միայնակ: Անգործությունից անընդհատ զանգում էր <Շտապ օգնություն> ու անընդհատ բողոքում սրտից, լյարդից, գլխացավից ու ամեն անգամ շտապեցնում, որ գան, թե չէ, ուր որ է` կմեռնի:
Բոլոր բրիգադաներն  արդեն եղել էին նրա տանը ու ծանոթ էին նրա <խաղերին>:
Մի անգամ էլ նոր աշխատակիցներ են գնում նրա կանչով ու տեսնում են, որ կինը` սիրտը բռնած, անկողնում պառկած` իրենց է սպասում:
Առանց երկար մտածելու` նոր բժիշկն ասում է.
-Շրջվի´ր մայրիկ, իջեցրո´ւ կիսավարտիքդ, հիմա սրսկեմ` անմիջապես կանցնի:
Կինը պատրաստակամությամբ մերկացնում է հետույքը, իսկ բժիշկն ու բուժքույրը ծիծաղից քիչ է մնում ուշաթափվեն:
Հետույքին <զելյոնկայով> գրված էր. <Պառավը խաբում է >…

* * *
<Շտապ օգնության> դիսպետչերականում եռուզեռ էր:
Տասնչորս հեռախոսակայաններ, որ սպասարկում են ամբողջ քաղաքին, անընդհատ կապի մեջ էին, ու գրեթե հնարավոր չէր լսել կողքի խոսակցին:
Գոհարը մոտեցավ առաջին սեղանին ու ցածր ձայնով հարցրեց կադրերի բաժնի տեղը:
- Դուրս արի, ձախով գնա, աջից` երկրորդ դուռը: Անունը Մարգարիտա է:
Մարգարիտան խնամված տեսքով, միջին տարիքի կին էր:
- Ուղեգրո՞վ եք, - առանց դեմքին նայելու հարցրեց ու վեր կացավ տեղից:
Մոտեցավ, վարագույրներից ազատեց պատուհանը:
- Ի՞նչ պետք է անես այստեղ: Ո´չ կարգին աշխատավարձ կա, ո´չ հանգիստ:
Նստեց, սկսեց ուշադիր նայել ներկայացված փաստաթղթերը:
- Հոգեբա՞ն ես: Ի՞նչ կապ կա <Շտապ օգնության> հետ, չեմ հասկանում: Դու ինքդ մի բան հասկանո՞ւմ ես:
- Չգիտեմ,- Գոհարը բարձրացրեց ուսերը:
- Լա´վ, այստեղ սպասիր, մտնեմ գլխավորի մոտ, գամ: Ինչ հիմար հրաման ասես, որ չենք ստանում:
Քիչ հետո վերադարձավ:
Անխոս նստեց իր բազկաթոռին, սկսեց ինչ-որ բան փնտրել սեղանի դարակներում:
- Վերցրո´ւ, լրացրո´ւ: Կգնաս չորորդ բրիգադ` Աշոտի մոտ: Լա´վ տղա է, լավ բժիշկ: Քեզ ընդունում ենք երեքամսյա փորձաշրջանով:
- Շնորհակալ եմ:
- Մի քանի օրից կերևա` կմնա՞ս, թե կփախչես: Քո մասնագիտությամբ ի՞նչ շտապ օգնություն:
Միացրեց դիսպետչերականի հետ կապող բարձրախոսը:
- Անահի´տ, Աշոտը դո՞ւրս եկել է: Գտի´ր, կանչի´ր պետի մոտ: Ես էլ եմ այնտեղ լինելու:
Պետը` հոգնած դեմքով, տարիքն առած մի մարդ, ընդունեց սառն ու անտարբեր:
Երբ Աշոտը մտավ ներս, միանգամից հարցրեց.
- Ի՞նչ է եղել այդ պառավին: Ինչո՞ւ է նորից բողոքում:
- Ես էլ չգիտեմ: Կարծես խելքը գցել է: Արդեն երկրորդ անգամ ինչ-որ ցնդաբանություններ է դուրս տալիս: Չհասկացա…Ինչ- որ աներևույթ ուժերից է վախենում, մարդիկ են մտնում իր տուն պատուհանից` իններորդ հարկում, վարագույրներն են շարժվում, ոտնաձայներ է լսում, ձեռքերն էլ` քերծած:
- Մեր նոր աշխատակցուհին է` հոգեբան: Կգնաս նրա հետ: Եթե մի անգամ էլ զանգեց, տարե´ք հոգեբուժարան:

* * *
<Շտապ օգնության> մեքենան սլանում էր փողոցով` հանգիստ ու համաչափ:
Շտապելու հարկ չկար:
Վարորդը քթի տակ սուլում էր ինչ-որ արևելյան մեղեդի:
- Հասցեն կասե՞ս, Աշո´տ, - բացեց ծոցատետրը ու գրիչը ձեռքն առնելով` սպասեց:
- Ինչի՞դ է պետք, հո ամեն կանչ չե՞ս գրանցելու :
- Դե, առաջին կանչն է, թող մնա, կհիշեմ:
Շենքն անշուք էր, բարձրահարկ: Վերելակն էլ չէր աշխատում:
Երբ բարձրացան իններորդ հարկ, Աշոտը հրեց դուռը, որն առանց դիմադրելու բացվեց:
- Դուռը չի փակում ցերեկները,- բացատրեց:
Անկողնում մի կին էր պառկած` մոտ յոթանասուն տարեկան:
Գոհարին թվում էր, թե հանդիպելու է զառամյալ կնոջ, բայց հասկացավ, որ սխալվել է:
- Աշո´տ ջան, եկա՞ր, - կարծես հարազատի էր ընդունում:
- Հա´, տա´տ, եկա: Մեր ամենալավ բժշկուհուն եմ բերել: Գոհար է անունը: Տես, թե ոնց է քեզ ոտքի կանգնեցնելու:
Գոհարը մոտեցավ անկողնուն:
- Մայրի´կ ջան, հիմա ասա` կոնկրետ ինչի՞ց ես բողոքում, հանգիստ առանց շտապելու:
- Ի~, բա ես բողոքո՞ղ կին եմ, աղջի´կ ջան: Իմ կռիվն Աստծու հետ է, բալա´ ջան: Ասում եմ իջի´ր, դե´մս նստիր` կարգին բացատրվենք, չի գալիս:
Աշոտը քմծիծաղով նայեց Գոհարին:
- Հավատո՞ւմ ես Աստծուն, մայրիկ ջա´ն: Դե, քո տարիքում բնական է…
- Մինչև երեկ հավատում էի, հիմա …
- Ինչո՞ւ, ի՞նչը փոխվեց: Դու խոսի´ր, ես քո ճնշումը չափեմ:
- Ես ե՞րբ եմ ճնշում ունեցել որ: Ո´չ մի բողոք չունեմ: Մի քիչ լսողությունս է թույլ, ու վերջ:
Երբ դրսի դուռը փակում եմ ու պառկում քնելու, վարագույրները սկսում են շարժվել, շատ թույլ ոտնաձայներ եմ լսում, երեկ չէ առաջին օրն էլ արթնացա… նայիր:
Ցույց տվեց աջ ձեռքի երեսը, որը ճանկռված էր:
- Տեսնո՞ւմ ես: Բա սա չարքերի գործը չի՞, աղջի´կ ջան: Գիտեմ, որ չես հավատա:Կարծում ես` խելքս կորցրե՞լ եմ: Հո ե՞ս չեմ ճանկռել:
- Դուռն ինչո՞ւ ես բաց թողնում, - Աշոտը մի ծխախոտ վառեց ու մոտեցավ պատուհանին:
- Դե, հարևանուհիս օգնում է, խանութ-մանութ է գնում, գալիս: Մենակ կին եմ, ի՞նչ անեմ:
Երեկ հարևանուհուս խնդրել էի` մի տերտեր կանչեր: Եկավ, պտտվեց, նայեց, սկսեց աղոթել, հետո էլ գնալուց հարևանուհուս ասաց` անիմաստ է, Աստծո հույսն էլ չի փրկի:
Այսքանից հետո ինչպե՞ս հավատամ:
- Ինչո՞ւ չես քայլում, ոտքերդ ցավո՞ւմ են, - Գոհարն ուշադիր աչքի տակով դիտում էր մաքուր, կարգի բերած սենյակն ու մտածում, որ այս կինն իրենից առողջ է: Չգիտեր ինչ աներ:
- Չէ´, ուղղակի վախենում եմ: Իմ աչքի տեսածը դեռ սրտումս է: Ես հո գիժ չե՞մ` աչքիս չարքեր երևան:
- Լա´վ, մայրի´կ ջան, հիմա մենք գնանք, հետո էլի կգանք:
- Կգա՞ք որ: Չկարողացա հյուրասիրել: Բա Արշալույս տատի տունը մտնեն ու առանց հյուրասիրության գնա՞ն:

* * *
Բնակարանից դուրս գալուց հետո Աշոտը թակեց հարևանուհու դուռը:
Վաթսունին մոտ կլիներ հարևանուհին: Ներս հրավիրեց:
- Մենք միայն մի քանի րոպեով, լա՞վ:
- Գնա´նք խոհանոց, թոռս քնած է, չխանգարենք:
Հարևանուհին պատմեց, որ Արշալույս տատը բավականին զարգացած կին է, ուսուցչուհի է եղել երկար տարիներ:
-Երեխաները լքել են: Տղան Ֆրանսիայում է, աղջիկը` Ամերիկայում:Այդ տարիքում հանգիստ օգտվում է բջջային հեռախոսից: Խելքը տեղն է, բայց այս երկու օրը չգիտես ինչու` բողոքում է ինչ-որ արարածներից: Անտանելի վախեցած է: Ոչ ոք` բացի ինձնից նրա տուն չի մտնում

* * *
Շտապ օգնության գլխավոր բժիշկն ընդունեց Գոհարին ու Աշոտին, լսեց ուշադիր ու գլուխը տմտմբացնելով` մոտեցավ պահարանին:
- Մեր հիվանդը չէ այդ պառավը, ես քանի անգամ ասացի: Նորից զանգելու է, անհանգստացնի, տանեիք, էլի´, հոգեբուժարան: Աշո´տ, սրա անունները ոնց են բացվում, այդպես էլ չհասկացա,- Աշոտին մեկնեց բջջային հեռախոսը:
- Ընկե´ր Խլղաթյան, այդ` Ձեր ասած` պառավը հանգիստ օգտվում է բջջայինից:
Գոհարն իր ասածից ամաչելով` կախեց գլուխը:
- Դե, ուրեմն տուն գնալիս մի անգամ էլ կմտնես նրա մոտ,- հրահանգելու պես ասաց գլխավորը` համարելով զրույցն ավարտած:

* * *
Արդեն մթնում էր, երբ Գոհարը մոտեցավ բարձրահարկ շենքին:
Վերելակն այս անգամ աշխատում էր:
Բարձրացավ:
Բնակարանում նաև հարևանուհին էր:
- Եկա, տա´տ, ինչպես խոսք էի տվել: Ա´յ, հիմա կարող ես ինձ հյուրասիրել թեյ, մուրաբայով:
- Վա~յ, Գոհա´ր ջան, ի~նչ լավ արիր: Բա էլ ո՞ր օրվա համար պահեմ: Աղջի´կ ջան, նստի´ր, ես ամեն ինչ կանեմ:
Տարօրինակ առույգությամբ վեր կացավ տեղից ու հանգիստ գնաց խոհանոց:
Հարևանուհին նայեց Գոհարին ու ուսերը վեր քաշեց:
Գոհարն էլ զարմացած նայում էր Արշալույս տատին:
- Դե, ես գնամ, քանի դուք այստեղ եք:
- Հա´, դեռ մնալու եմ:
Երբ հարևանուհին դուռը փակեց, վարագույրները շարժվեցին:
Մի պահ Գոհարի սիրտը կանգ առավ:
<Քամին էր, հաստա´տ>:
Չգիտես ինչու` գնաց խոհանոց:
- Գալիս եմ, Գոհա´ր ջան: Դու ուզո՞ւմ ես, հեռուստացո´ւյցը միացրու, մինչև բերեմ:
Գոհարի ականջին լսվեցին զգույշ քայլերի ձայներ` ոչ սովորական: Կարծես ինչ-որ մեկը ճանկռում էր մանրահատակը:
Նայեց տանտիկնոջ կողմը. <Երևի չի լսում: Գո՞ւցե ինձ թվաց: Ի՞նչ հանելուկ է>:
Մեծ եռանդով սեղանին հայտնվեցին քաղցրավենիքներ, թեյ:
- Դե, պատմի´ր, Գոհա´ր ջան,- տեղավորվելով աթոռին` տատը սկսեց հյուրասիրել:
- Ի՞նչ պատմեմ: Դո´ւ պատմիր, Արշալո´ւյս տատ: Ինչպե՞ս սկսվեց, ի՞նչ եղավ, ու քո աչքին…
Չհասցրեց խոսքն ավարտել, երբ վարագույրները նորից շարժվեցին: Տանտիրուհին մեջքով էր նստած դեպի պատուհանը, նկատել չէր կարող:
Գոհարը զգաց, որ կամաց-կամաց կորցնում է ինքնատիրապետումը:
Վեր կացավ, վախենալով մոտեցավ պատուհանին: Փակ էր:  Նայեց հատակին: Գորգի վրա ոչ մի ոտնահետք կամ տարօրինակ ոչինչ չկար:
Բայց չէ՞ որ իր աչքով տեսավ վարագույրների շարժը:
Պատկերացրեց, թե ինչ կզգա նման դեպքում տարիքն առած կինը, երբ մենակ է տանը ու սառսռաց ամբողջ մարմնով:
Մի կերպ հասավ իր աթոռին ու փլվեց նրա վրա:
- Հա, ի՞նչ էի պատմում, աղջի´կ ջան: Երբ ամուսնացա, մի սպիտակ, կարճ մորուքով քահանա ինձ մի սրբի նկար նվիրեց: Անունը չեմ հիշում: Ա´յ, այս կոմոդի վրա էր դրած: Մի շաբաթ առաջ փոստատարը թոշակս էր բերել: Նրա գնալուց հետո նկարն անհետացել է: Հոգուս մեղք չանեմ, չգիտեմ, մի՞գուցե….
- Բանի տեղ մի´ դիր, տա´տ: Չէ՞ որ չես հավատում: Իսկ երիտասարդ ժամանակվա նկարներ չունե՞ս,- մի բան ասելու համար հարցրեց Գոհարը, որը աչք չէր կտրում վարագույրներից:
- Ունեմ, բա ո՞նց, դեղնած է, բայց լավ պահպանված:
Տատը վեր կացավ, գնաց դեպի կոմոդը: Երբ նկարը ձեռքին շրջվեց դեպի Գոհարը, հանկարծ վարագույրները նորից շարժվեցին:
Տատն ընկավ հատակին:
Հենց այդ ժամանակ էլ  պարզ լսվեցին ճանկռոցի ձայներ:
Տատն անօգնական գոռաց.
- Ամա~ն, այս ի՞նչ էր:
Մի վայրկյանում ամեն ինչ լռեց:
Գոհարը, հազիվ զսպելով վախը, վեր կացավ տեղից ու մոտեցավ պատուհանին: Ոչինչ չկար:
Հետո բարձրացրեց տանտիկնոջը, մի կերպ հասցրեց մահճակալին:
- Տա´տ, թվաց, նայի´ր:
Նորից մոտեցավ պատուհանին, մի կողմ քաշեց վարագույրները: Ոչինչ չկար:
Տիկին Արշալույսի աչքերը սարսափով նայում էին պատուհանին:
- Ամեն ինչ լա´վ կլինի, մեզ թվաց ընդամենը, - ասաց, բայց զգաց, որ ինքն էլ չի հավատում իր ասածին:

* * *
Առավոտյան, երբ Գոհարը ներկայացավ աշխատանքի, ասես բոլորը իրեն էին սպասում:
- Շտապ անցիր գլխավորի մոտ, Աշոտն այնտեղ է - ասաց հերթապահը:
- Երեկ ի՞նչ եք արել այդ պառավին, - առանց բարևի հարցրեց գլխավորը:
- Ոչի´նչ, ամեն ինչ լավ էր, - Գոհարը զգաց, որ ինչ-որ բան է պատահել:
- Շտա´պ հասեք այնտեղ, հարևաններից են զանգել, ասում են` չի շնչում:

* * *
Երբ բարձրացան բնակարան, նրանց դիմավորեց լացակումած հարևանուհին:
- Առավոտյան սովորականի նման բացեցի դուռը: Ձայն չկար: Երբ մոտեցա մահճակալին, տեսա մի կատվի ձագ` հետևի թաթերի վրա կանգնած  ճանկռում է Արշալույսի` անկողնուց կախված ձեռքը: Որտեղի՞ց էր մտել բնակարան, չեմ հասկանում:
Աշոտր մոտեցավ,  ձախ ձեռքով բռնեց կնոջ ճանկռոտած ձեռքը, մի պահ սպասեց, հետո աջ ձեռքի մատներով փակեց սարսափից չռված անկենդան աչքերը:
Վարագույներն անշարժ` փակել էին արևի լույսը, իսկ մահճակալի տակից սոված կատվի ճանկերի ճանկռտոցն էր: