Մահճակալի ոտքերը սիրով լցվեցին

* * *

Մահճակալի ոտքերը սիրով լցվեցին,

Սերը սողոսկեց տաք վերմակի տակ,

Դռան ծխնիներն հանկարծ ճռռացին,

Սիրո մեղեդու ձայներից լարված:

Ու համբուրվեցին կարոտն ու սերը,

Իրիկնաշողը դեմքեր գուրգուրեց,

Արցունքը մաքրեց հուռթի շուրթերը,

Գիշերվա գրկում մի բու բղավեց:

Զգեստները լուռ են, հատակին թափված,

Կարծես թե խորհել, խոսել չգիտեն

Կարծես թե մարմնից մի կերպ ազատված

Ուզում են մի քիչ հանգիստ վայելել:

Եվ սա մի խաղ է կյանքի ու մահվան,

Մի դիմակահանդես կյանքի եզերքում,

Որտեղ կարոտն ու սերը համրաքայլ,

Առանց դիմակի պարեր են պարում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

14.04.13  Երևան

Կիսալույս

Այրող մի արև՜, այրվող մի լուսի՜ն,

… Ու դաղվե՜լ էր ուսս

Քո հուր վարսերից…

Եվ Գիշե՜ր չէր գիշերը, և նմա՜ն չէր իրեն,

…Մեզ խանգարող շորե՜րը

Ընկած էին անտեր:

Կի՜րք էր ողջ գիշեր՝ ընդհա՜տ, անընդհա՜տ,

… և քրքրված շուրթե՜ր,

… և աղոթքնե՜ր կիսատ:

Եվ մահճակա՜լն էր ճկում զսպանակներն իր հի՜ն,

Ասե՜ս մի ծղրիդ էր երգում

Պատուհանի գոգին:

Եվ սե՜րը Սե՜ր էր, և կի՜րք կար պրկված,

… Եվ զո՜ւյգ ճնճղուկներ՝

Կտուցները ցցած…

Եվ գիշե՜ր մութ վկա՜ն  կիսալո՜ւյս էր արդեն,

…Լուսաբա՜ցն էր չկամ

Ճմլկոտում իրեն…

4-ը

Զահլա՜ս գնաց արդեն

Թվաբանական հաշվումներից չոր,

Թե քանի՞ օր եմ լիարժեք ապրել,

Հաշվո՜ւմ եմ,

Հաշվո՜ւմ՝

Ստացվո՛ւմ է չորս օր…

Մեր չո՜րս հանդիպումները դարձան մի ողջ կյանք,

…Ո՞վ կպատկերացներ,  որ չորսը

Հզո՜ր է այդքան…

Հողդ....

Երբ Հող ունես

Այ՜ն էլ մի բուռ-

Բռանդ մե՜ջ պահիր ամուր,

Սեղմի՛ր թող ո՜ւժն իր հավաքի,

Որ բաց թողնես

Ընդարձակվի…

Բայց զգո՜ւյշ,՝ հանկարծ շա՜տ չսեղմես,

Չցավեցնե՜ս,

Հո՜ղն էլ ունի ցավի զգացում,

Հատկապես երբ գտնվ՜ւմ է

Անգո՜ւթ, փնթի՜ մարդու ձեռքում…

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել

Հանդիպման պես ջերմագի՜ն,

Հրաժեշտի պես դաժա՜ն

Կարո՜տը ինչպես քմահաճ մի կի՜ն

Մեկ հարազա՜տ է ձևանում,

Մեկ ձևանում է օտար…

*

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել-

Մեկ ծաղկո՜ւմ է, փթթո՜ւմ,

Մե՜կ էլ անձրևում,

Մեկ ձյան փաթի՜լն է ափերով բռնում,

Մեկ արեգակի պե՜ս, սի՜րտս

Ջերմացնում…

*

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել-

Մեկ վազվզո՜ւմ է երակներիս մեջ

Սի՜րտս է լցվո՜ւմ-գրավում,

Մե՜կ էլ լքո՜ւմ է՝ հեռանում,

Գարնան գիշերվա սա՜ռն աչքերի պես

Ցավի՜ց բղավում…

*

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել,

Ասես թե լինի երկա՜ր հյուսքերով

Փոքրի՜կ աղջնակ,

Որ նո՜ւրբ թաթիկով մի ծաղիկ բռնել

Մեկ մոտեցնո՜ւմ է, մեկ

Պահո՜ւմ փեշի տակ…

(Ա՜յ քեզ երեխա՜)

*

Դե ե՛կ գլուխ դի՜ր այս երեխայի հետ,

Մի բա՜ն բացատրիր կա՜մ

Մի խորհո՜ւրդ տուր,

Որ մեծերի հե՜տ այդպես չե՛ն վարվում,

Որ գարնան նմա՛ն խե՜նթ կատակներից

Մեծերը հաճախ հիվանդանո՜ւմ են կա՜մ

Խելագարվում…