среда, 5 декабря 2018 г.

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)




Ո՜վ էլ լինես
Ի՜նքդ քո մեջ
Կամ դո՜ւրս քեզնից,
Արմատներդ չմոռանա՜ս,
Քեզ արմա՜տն է պահում այնպե՜ս
Ինչպե՜ս ծառին հարվածներից:

Եթե այրվե՜ս ցավի՜ց, վշտի՜ց
Ու քեզ թվա թե վերջացա՜ր-
Արմատներդ չե՜ն խեղճանա՝
Նո՜ւյնն է ասես թե մշուշո՜ւմ
Ճանապարհդ կորցրեցի՜ր,
Բայց մի քիչ ո՜ւշ նորի՛ց գտար…

Արմատներիդ կառուցվածքը
Բա՜րդ է այնքան,
Որքա՜ն ասես թե վիճելդ գիշերվա հետ,
Երբ վստա՜հ ես, գիտե՛ս հաստատ,
Որ գիշերը կվերջանա՜
Դու կմնաս լույսերի մեջ:

Ու վիճո՜ւմ էր գիշերն ինձ հետ
Դեսի՜ց-դենից,
(և ոչ մի խոսք արմատներից)
Ես չգիտե՜մ-
Ինքը գիտե՞ր թե՞ չգիտեր՝
Այդ անարմատ անաստվա՜ծը
Կարկատո՜ւմ էր հին վերքերս
Վատ դերձակի ասեղի պես…


Ո՜վ էլ լինես
Ի՜նքդ քո մեջ
Կամ դո՜ւրս քեզնից-
Հեռանալո՜վ չե՛ս հեռանում արմատներից,
Քեզ արմա՛տն է պահում այնպե՜ս
Ինչպես հո՜ւյսը ծնունդ առնող
Լուսաբացից:

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)




Մի կո՜ւշտ քնեի
Եվ ուրիշ ոչի՜նչ,
Բայց ցավո՜ք արդեն ժամանակ չկա՛,
Չնայած պառկո՜ւմ եմ,
Շուռումուռ գալիս
Ու թվում է թե քանի չե՛մ քնել
Դեռ չե՛մ կորցնում ժամանակ:

Չէ՜,
Չե՜մ հասկանում, թե ո՞ւմ եմ խաբում,
Ի՞նձ,
Ժամանակի՞ն,
Բախտի՞ն նեղացկոտ,
Այդ պահերի՜ն է, որ չե՛մ ճանաչում ինձ՝
Ինքս ինձ համար մնո՜ւմ անծանոթ:

Անծանո՜թ
Կա՜մ էլ մի վտարանդի-
Վտարված սեփական մարմնի կողմից,
Ատո՜ւմ եմ ինքս ինձ որպե՜ս մի լքված
Իմ սեփական կաղապարից:

Գրողի ծո՜ցը թե ժամանակ չկա՛,
Դանդա՜ղ-ծուլորեն
Մի կո՜ւշտ քնեի կաղապարիս հետ,

Ժպտայի փոքրիկ Հիսուսի նմա՜ն
Սո՜ւրբ Աստվածածնի նուրբ ձեռքերի մեջ…

понедельник, 3 декабря 2018 г.

Հիշողությո՞ւն




Նկուղում
Հնամաշ իրերի միջից
Մի տաբատ գտա՝
Մանկության մի ճի՜չ…
Չափեցի՝  ծնկներիցս էր,
Որ մի ժամանակ երկար էր եղել վրաս
Ուղիղ երեք մատ՝
Փոշոտ ճմրթված
Մի հրավիրատոմս էր դեպի իմ անցյալ…

Միգուցե՞
«Հի՜ն շոր, հի՜ն կոշիկ» ձայնից վախեցել,
Փախել մտել էր ներքնահարկ,
Կամ էլ տատիկիս հսկող աչքերից
Կծկվե՜լ, թաքնվե՜լ էր թթվի տակառի տակ:

Գտա՜ մանկությունս՝
Գրպանում փոքրիկ փայտե պարսատիկ
Ու…անեծքները մայր-ճնճղուկների:

Երկու խոսք


Եվ նա ունի՞ իրավունքը
Հարվածելո՜ւ
Ցածրացնելո՜ւ
Բարձրացնելո՜ւ կամ գցելո՜ւ,
Նա՜, որ իրեն Կյա՜նք է կոչում
Է՜հ, այդ ո՞վ է ուժեղի մոտ
Իրավունքը իր պահանջում…

Խելացնո՜ր
Խելապակա՜ս մարդ արարած,
Քեզ թվո՜ւմ է թե միայն դո՛ւ լեզու ունես
Աստվածներից պահանջելու
Ու փախչո՜ւմ ես ինքդ քեզնից
Առյուծ տեսած եղնիկի պես,
Մոռանալով, որ առյուծն իր առյուծ-լեզվով
Աստծուց եղնիկ է պահանջել…

Եվ ի՞նչ ստացվեց.
Հանդիպեցին եղնիկ-առյուծ
…Մնացածը ինքդ գիտես:

Արցունքի վերջը



Արցո՜ւնքն է էլի
Արցունքի վերջը-
Մի քիչ հուսախա՜բ, թուլացա՜ծ,
Արցունքով չի՛ փակվում տխրության էջը
Այլ հիշողությո՜ւն է դառնում
Դառնացած…

Արցունքից հետո անձրևի նմա՜ն
Մի ծիածան է կապվում աչքերում,
Որտեղ կապո՜ւյտն է իշխում գույներին
Կապո՜ւյտն է մնում բիբերում…

Փակված տխրության էջը խունացած
Արևի նման ամեն իրիկուն
Ծալվո՜ւմ է ասես մի հի՜ն պատմուճան,
Որի կարիքը էլ չի՛ զգացվում:

Արցո՜ւնքն է էլի
Արցունքի վերջը-
Մի քիչ հուսախա՜բ, թուլացա՜ծ,
Հիշողությո՜ւնն է ամե՜ն ինչի Վերջը,
և նաև Սկի՜զբը մոռացված…