ՀԱՅԱ՜ՑՔ

Տխո՜ւր է հայացքդ,

Աչքե՜րդ, շուրթե՜րդ,

Այս մարտյան ցնդա՛ծ ցերեկվա նման,

Գուցե՞ նրանից է՝ չկա՜ ինչ-որ մեկը

Որ սրտանց տխրի՜ քեզ համար:

Որ տխրո՜ղ չկա

Միգուցե լա՜վ է,

Միգուցե փա՞ռք տաս Աստծուն արարիչ,

Բայց շատ կներե՜ք, չէ որ դու մա՜րդ ես՝

Դժվա՜ր է ապրել առանց կարեկից:

Դժվա՜ր է ասել

Ասելիքդ պարզ,

Բարդն էլ ասո՜ւմ ես՝ քեզ չե՛ն հասկանում,

Ո՞ւմ է հարկավոր լեզուն հասարակ,

Երբ որ հայա՜ցքն է ամեն ինչ ասում:

Ու մարտյան օրը

Հայացքի նմա՜ն

Մեկ արևո՜ւմ է ու մե՛կ էլ թխպո՜ւմ,

Եվ իր ոսկեգույն վարսերի վրա

Այս գարո՜ւնը սուտ ձյո՛ւնն է իր մաղում:

Ու զորանում է

Օրը հերքումով,

Չի՛ ընդունում մե՜ղքն իր - այս գարունը լիրբ,

Եվ հայացքնե՜ր են ամպոտ օրերով,

Աչքե՜ր ու շուրթե՜ր տրտմությամբ լի…

Ուղղակի գարո՜ւն է

Ուրա՞խ թե տխո՜ւր,

Հաստատ չգիտե՜մ՝ սպասվա՜ծ – չսպասվա՜ծ,

Իսկ ես գրո՜ւմ եմ - ինչպես սիրո՜ւմ եմ՝

Անտո՜ւն,

Անհասցե,՜

Ց՛պահանջ…

Ստվերը

* * *

Մի՜ սլացիկ բարդի կանգնած

Նայո՜ւմ էր իր ստվերին,

Սև՜ էր, երկա՜ր, մահասարսո՜ւռ-

Շո՜ւրջը  աճած թփերին:

Աշո՜ւն էր խոր… կայծակը կո՜ւյր,  

Բարդու սրտի՛ն հարվածեց, 

Այրվեց բարդին ոտքի՜ց գլուխ -

Կիսամոխիր տապալվեց:

Հրդեհվեցին և թփե՜րը

Շուրջը ոչի՜նչ չմնաց,

Ո՛չ բարդին կա՜ր,  ո՛չ ստվերը,

Ո՛չ թփերը- սև՜ ստվերից վախեցած:

Գարո՜ւնն եկավ արևածին,

Թփարմատից փոքրի՜կ ծիլեր ծնվեցին,

Ո՛չ բարդին կար, ո՛չ ստվե՜րն իր…

Ու թփերի ստվերնե՜րը

Իրենց հսկա՜ կարծեցին:

Տողս անավարտ

Շփոթած նայում եմ այն միա՜կ տողին,

Որով փորձում եմ հանգավորել քեզ,

Գիտեմ, որ վաղո՜ւց չի ստացվում ոչինչ

Ձեռքս հոգնե՜լ է

Եվ…հոգնե՜լ եմ ես:

Ամեն մի օ՜րս մի ե՜րգ է դառնում,

Եվ ամեն մի ե՜րգ իր անո՜ւնն ունի,

Ասես ծիլ տվող սերմերը հոգո՜ւս

Ծնվո՜ւմ են …նորից 

Կո՜ւլ գնում հողին:

Մնում է միայն այն տո՜ղը միակ,

Որով փորձել եմ հանգավորել քեզ,

Եվ այսպես արդեն երկա՜ր ժամանակ

Մեկ ուրիշ կյա՜նք է…

Մեկ ուրիշ հանդես:

Իրոք ունե՜մ քեզ, թեկուզ մեկ տողո՜վ,

Դու դա՛ էլ չունես ու չե՜ս ուրանա,

Ու տրոփո՜ւմ է սիրտս մի դողո՜վ,

Որ տողս երբե՜ք

Վերջ չի՛ ունենա:

ՀԱՆԴԻՊՈւՄ

Համբուրվեցին Մա՜հն ու Կյա՜նքը-

Մեկը սա՜ռն էր մյուսը՝ տա՜ք,

Չէ՜,  սխալվեցի՜ք -

Մա՜հն էր տաքը, Կյանքը՝ սա՜ռը ու դաժան:

Կյանքը ասաց. – Զգո՜ւյշ, շա՜տ ես տաք,

Սի՜րտս ու հոգիս այրեցիր,

Մահը ասաց. – Նման Կյա՜նքը

Միայն ի՛նձ է արժանի:

Գրկեց Կյանքին, իրեն սեղմեց -

Կյանքը սա՜ռն էր գորտի պես,

Մահը Կյանքի՜ց սարսուռ քաղեց՝

Գրկից Կյանքին բաց թողեց:

Հանդիպեցի՜ն, պա՜հն էր այդպես-

Մի սա՜ռը Կյանք, մի տա՜ք Մահ,

Չհասկացվե՜ց ո՞վ ում հաղթեց

Ո՞վ մնաց,  ո՞վ հեռացավ:

Կյանքը հաճախ սա՜ռն  է լինում,

Դա՜ռը,  դաժա՜ն մի քի՜չ բիրտ,

Մի՛շտ էլ Կյա՜նքն է Մահին խեղդում,

Բնությունով  իր կոպիտ:

Հո՜գ չէ, թե որ համբուրվում են   

Մա՜հն ու Կյա՛նքն՝ այս աշխարհում,

Կյանքի դաժան պահվածքի՜ց է

Մա՛հը Կյանքից սարսափում:

Գարուն

Գիշերվա պես անզո՜ւսպ,

Գիշերվա պես անզգո՜ւյշ,

Թափանցեց իմ մեջ

Ծանո՜թ մի զգացում:

Մի քիչ ամոթխա՜ծ - մի նոր խլրտում,

Մի քիչ թուլացա՜ծ - մի նոր տրոփյուն,

Մի նոր գիրկը բաց - մի ուրախություն,

Հպարտությանը ձեռնոց շպրտած, 

Մի նո՜ր քմծիծաղ՝

Ավյունով լեցուն…

Այդպես գալիս է գարո՜ւնը միայն,

Ձնծաղիկները սեղմած իր գրկում,

Երբ ձմեռը դեռ գո՜րծն իր չավարտած

Գլխիկոր քաշվում է հեռո՜ւ մի անկյուն…

Ու գարունն ինչպես մի խե՛նթ աղջնակ

Փեշերն հավաքած անցնում է առուն,

Փնտրո՜ւմ, գտնո՜ւմ է բողբոջն այն ունակ,

Որը կարող է նոր կյանք տալ մարդուն:

Ցավերը առվին կախած ուռենին

Փորձում է կքված իր մե՜ջքը ուղղել,

Ինչպես  ի ծնե այն կո՜ւյր ծերունին

Որ միշտ փորձե՜լ է գարունը տեսնել:

Գարո՜ւն չե՛ն տեսնում,

Գարո՜ւնը զգո՜ւմ են,

Թեկուզ և ձմեռ լինի սառնաշունչ,

Գարունը ա՜յն է երբ որ սրտումդ

Միլիո՜ն ու միլիո՜ն խարույկ է վառվում…