вторник, 30 января 2018 г.

Իմ բարի…


Հո՜ւյս խնդրեցի քեզանից
Աչքիս լույսի համար,
Դու խնդրանքս մերժեցի՛ր
Ու թողեցիր գլխահակ:
Հավատն ի՞նչ էր, մերժեցի՛ր
Սի՜րտս խոցվեց անիմաստ,
Դու անհարկի ժպտացի՜ր,
Երբ որ շուրջս մո՜ւթ էր, լա՜ց:
Չէ՞ որ Սե՜ր չէր աղերսածս
(Ո՞վ է սերը աղերսում)
Ընդամենը՝ ցանկացածս,
Որ մի՜շտ լինես բարձունքում:
Եղար անչափ առատաձե՜ռն՝
Բո՜ւռ-բո՜ւռ կարոտ տվեցիր,
Կյա՜նքը ինձ չա՛ր դարձրեց,
Իսկ դու բարի՜ մնացիր…

XXI դար



Առանց իսկ մի փշուր ցավ-ափսոսանքի,
Դա՜ր, նվիրում եմ քեզ կյանքս մնացած,
… Այս աղտոտ դարում արհամարանքի
Այսպես ապրելը դարձել է հանցանք:

Ապրել եմ մի կյա՜նք, որտեղ զարթո՜նք կար,
Դարը կարող էր ստեղծե՜լ ու ստեղծել, 
… Հիմա ավերված վանքերի նման
Ստիպված եմ ընկած քարերդ հաշվել:

Միգուցե քի՞չ է տվածս կյանքը,
Բայց ուրիշ էլ ոչի՜նչ ես չունեմ,
…Դու դարձար բոլոր դարերի տականքը
Իսկ տականքի հե՜տ դժվա՛ր է ապրել:

Այն ինչ տվե՜լ ես - վերադարձնում եմ քեզ՝
Ցա՜վ, կսկի՜ծ, մորմո՜ք ու գեյահանդես,
…Անցած դարում ապրածս կյա՜նքը

Չեմ ուզում քեզնով աղտոտել:

Համր բանաստեղծը


Երկնքում մի՜ ամպ
Հրեց մյուսին,
Այդ մյուսը նեղացա՜վ, հեռացա՜վ,
Թե ի՞նչ պատահեց այս լուսաբացին-
Ամպերից բացի ո՛չ ոք չիմացավ…
Տխրե՜ց լուսաբացը…
Արևի դեմքով մի ստվեր անցավ,
Արևին նայող բանաստե՜ղծը
Գրիչը ձեռքից գցեց վայր…
Բանաստեղծը մտքում մի տո՜ղ հորինեց
Թե՝ ամպե՜րը լեզու չունեն խոսելու,
Հետո միտքը շարունակեց,
Որ « Բառե՜րը ընդունակ են խոցելու:
Ընդունակ են այրելո՜ւ, ավերելու
Ամե՜ն բան,
Ընդունակ են քաղցրացնելո՜ւ,
Նույնիսկ կյա՜նքը դառնահամ:
Ընդունակ են թև՜ դառնալու՝
Թռցնելու քեզ երկինք,
Ընդունակ են տարիները անտեսելո՜ւ՝
Քեզ սարքելու խաղալիք:»
… Երկնքում մի ամպ հրե՜ց մյուսին-
Պատուհանից դուրս անձրև էր՝ սելա՜վ,
… Պատուհանի մոտ խո՜ւլ, հա՜մր պոետն էր-
Անձրևի ձայնը չէ՜ր հուզում նրան:

Քո աչքերում…



Թվա՜ց, հասկացա իմաստը
Կյանքի,
Երբ աչքերիդ մեջ տեսա տխրությո՜ւն,
Ես էլ ի՜մ բաժինն ունեի մեղքի
Ու չգիտեի ի՞նչ եմ անելու…

Մեղքս գրկիս մեջ՝
Մի ամբո՜ղջ աշխարհ,
Գիտեի՜ արև կա այս մութ աշխարհում,
Լո՜ւյսն երևում էր, ջերմությո՜ւն չկար-
Կա՜ր, սակայն  էլ  չէ՜ր տաքացնում…

Գարունն ո՞ւմ է պետք առանց
Ջերմության,
Աշո՜ւնը՝ առա՜նց տերևաթափի,
Ձմեռը սրտո՜ւմ ամառն ո՞ւմ է պետք-
Թերևս միայն տա՜ք հուզումներին …

Երբ տխրություն տեսա աչքերի՜դ,
Թվա՜ց, հասկացա իմաստը
Կյանքի,
Բայց իրականում կատա՜կ էր անսիրտ
Կամակո՜ր, չկա՜մ, քինապահ

Բախտի…

Ճիչ

Ասում ես. «Ների՜ր»,
Ներե՜մ, բայց ի՞նչպես,
Երբ դեռ սրտումս սպի չի գոյացել,
Երբ վերքերս թաց լալի՜ս են այնպես՝
Ինչպես լալիս է ծա՜ռն այն անպտուղ
Որի պատճառով այն պետք ՝ հատել…

Ժամանակը քո՛նն է,
Ժամանակն ի՜մն է,
Քեզ համար այն բժի՜շկ է
Ինձ՝ դիահերձո՛ղ,
Արածս ի՞նչ էր՝ լոկ մի կաթի՜լ էր,
Որ դու վերցրեցի՜ր ու սարքեցիր
Ծով…

Իսկ սրտումս դեռ բառե՜ր կան չասված
Բառեր կան անթիվ-
Դավաճանությա՜ն…
Սիրելո՜ւ,Կրքի,՜
Դեռ շատ գործ ունեմ,
Վկա է Աստված
Ներելու համա՜ր, խնդրո՜ւմ եմ
Փրկի՜ր:

Դեռ պե՛տք է գտնեմ կորցրած մի բա՜ռ,
Որը դեռ ո՛չ ոք չի արտասանել,
Փրկի՛ր, կգտնե՜մ բառն այդ փրկության
Քե՞զ համար թե՝ ինձ՝
Հաստա՜տ չգիտեմ…

Արածը տանջա՜նք է,
Չարածն – ափսոսանք,
Տառապա՜նք է չլինելը աշխարհում,

Ի՞նչ է մնում՝ կամ   Լռե՜լ

Կամ էլ  Ճչա՜լ խավարում…