Իմ քաղաքում Հաց չունեցո՜ղ Ինչքա՜ն ասես…

Իմ քաղաքում

Հաց չունեցո՜ղ

Ինչքա՜ն ասես…

Ի՞սկ ես…

Իսկ ես հիմարի պե՜ս

Բան եմ գրում աղքատությա՜ն

Սովածության մասին-

Այնպե՜ս՝

Ասես հա՜ց եմ տալիս սովածներին:

Մեկը լինի՜ ասի անկեղծ.

Դե՜ գրածդ վերցրո՜ւ ու կեր,

Տես կդառնա՞ կո՜ւժը կուլա,

Խեժը արդյո՞ք խունկ կդառնա,

Սուրբը արդյո՞ք սուրբ կմնա-

Փորդ արդյո՞ք կկշտանա…

Հա՜ց ես տալիս

Առանց ցորե՜ն, առանց հասկի՜,

Ջո՜ւր ես տալիս առանց թասի.

- Ա՛ռ,  քեզ սնո՜ւնդ հոգևոր:

Իսկ քաղաքո՜ւմ՝

Ի՛մ քաղաքում

Ինչքա՜ն ասես հա՛ց չունեցող,

… չքավոր…

ԱՂՄՈւԿ

Ամենաբա՜րձր աղմուկը սրտի՜նն է,

Երբ բղավում է

Թափառող ներկան  կամ

Գալիքը թաքուն,

Տեսնես աշխարհում ուրիշ էլ ի՞նչ կա,

Որ մեզ բոլորիս իրա՜ր է կապում…

Աղմուկով ծնվո՜ւմ ենք, մահանո՜ւմ,

Աղմուկով սիրո՜ւմ ենք

Աղմուկով ատո՜ւմ

Նույնիսկ հոգով խուլ մարդն է

Պատե՜հ անպատեհ

Հաճախ աղմկում…

Ամենահետքրքիրը սիրելու աղմուկն է,

Ամենադաժանը՝ խանդը աղմկող,

Մահվան աղմուկը ամենատաղտո՜ւկն է

Լռելու աղմուկը՝

Ամենակարող:

Դե ե՜կ ընթերցող, միասին լռենք

Ծիծաղի՛ աղմուկով,

Աղմուկով վշտի,

Ե՛կ չարհամարենք պոետի ստեղծա՜ծ

Աղմուկը սիրո՜ ու հրաժեշտի…

Լեզուն աստղերի…

*

Ակնթարթները ձգվո՜ւմ են

Դառնում պա՜հեր,

Պահերը ձգվո՜ւմ դառնում են ամի՜ս,

Կյանքի ընթացքին լրիվ անտարբեր

Դու քո պատյանից դեռ դուրս չե՛ս գալիս:

*

Ամե՜ն մի աստղ

Մի սպիտակ մեղու,

Լուսինը՝ մայր-մեղու արծաթից,

Գիշերվա շուրթից մի քա՜ղցր է ծորում

Դու քո պատյանից դեռ դուրս չե՛ս գալիս:

*

Խոհդ քնած է պատյանում-խեցի

Քնով համակո՜ղ,

Քնով անձկալի՜,

Ասե՜ս գալիքը գրկել անցյալին

Ու քեզ չի՛ թողնում դուրս գալ պատյանից:

*

Եվ հանկարծ երկնից

մի աստղ է ընկնում

Գիշերվա խորունկ պարտեզի վրա,

Քեզ թվո՜ւմ է թե մի լո՜ւր ես ստանում

- Գիտե՞ս,

Ճամպրուկս կապե՜լ եմ հիմա:

*

Դու քո պատյանից

շպրտվում ես դուրս,

Վազո՜ւմ գալիքին ընդառաջ,

Դու շա՜տ լավ գիտես լեզուն աստղերի,

Աստղապարսերի պա՜րը խենթացած:

*

Գիշերվա կպչո՜ւն ու մերկ ձեռքերով,

Փորձում ես գրկել խո՜հդ կարոտի,

Կարոտի շուրթից ծորում են քաղցրով

Ակնթարթնե՜րը

Սպասվող պահերի…

*

Եվ ստացվո՜ւմ է, որ այն ա՜ստղ-մեղուն

Սայթաքե՜ց ընկա՜վ, մահացավ,

… Չէ՞ որ գիտեի՜ր աստղերի լեզուն,

Ուղակի չուզեցար հավատալ:

*

Ակնթարթները դառնում են պահե՜ր,

պահերը օրե՜ր…

տարինե՜ր…

Դու նորի՜ց փակված խեցի-պատյանում

Լրի՜վ

Անտարբեր…

ԹՈՌՆԻԿ-ԲԱԼԻԿՆԵՐԻՆ

Ավելի նուրբ բան չկա՛ աշխարհում,

Քան թաթի՜կը նուրբ թոռնիկ-բալիկի,

Ինչքա՞ն բերկրանք է բերել մեզ կյանքում

…և դեռ կբերի՜:

* * *

Ուզում եմ փա՜ռք տալ, բայց չգիտեմ ո՞ւմ,

Որ իմ թոռ-բալի՜կը, երբ որ մեծանա,

Իմ ձեռագրերը պահի ձեռքերում՝

Շուռումո՜ւռ տա՜, կարդա՜, զարմանա:

- Ա՜խ, պապի՜կ, պապիկ վի՜շտ ու ցավ ապրած,

Այս ի՞նչ դժվար ես ապրել աշխարհում,

Պապի՜կ ջան, ինչո՞ւ փոքր ժամանակ

Ես դա չե՛մ տեսել քո պարզ հայացքում:

Սեղմե՜լ ես գրկումդ, գլուխս  շոյե՜լ,

Սրտումդ հազա՜ր ու մի երազանք,

Ինձ հիմա՛ է պետք քո կրծքին փարվել

Ասել. «Պապիկ ջա՜ն, տես ո՜նց մեծացա»

Հիշո՜ւմ եմ, պապի՜կ ջան, ծոցումդ տաքուկ

Քանի՜- քանի՜ հատ հեքիաթ եմ լսել,

Հիմա քո գի՛րն եմ քեզ համար կարդում,

Բայց դու չե՛ս լսում,  քնե՜լ ես հավերժ:

Հիմա դու չկա՜ս և տողերը քո

Սահո՜ւմ, ընկնում են մատներիցս ցած,

Արևի բուռ-բուռ ոսկի շռայլող

Այս ի՞նչ մտքեր ես թողել ինձ ընծա:

Շա՜տ-շատ բառեր կան, որ չե՛մ հասկանում,

Մտքեր կա՜ն խո՛րթ են ինձ համար,

Քի՜չ էլ մեծանամ քո ձեռագրերում

Գիտե՜մ, կգտնեմ մի նոր ճանապարհ:

Պապի՜կ ջան, այս ի՞նչ բաներ ես գրել,

«Սրտումս դատա՜րկ, սրտումս տխո՜ւր»

Բա՞ ես, պապի՜կ ջան,  ո՞ւր էի կորել-

Միշտ ասո՜ւմ էիր, որ կա՛մ քո սրտում:

Այս ի՞նչ ես գրել,  բան չե՛մ հասկանում,

Մեկ գրել ես «սիրո՜ւմ եմ» ու մե՛կ էլ «ատում»,

Պապի՜կ, նման բա՜ն չկա՛ աշխարհում-

Սիրող սրտերը ինչպե՞ս են ատում:

Միգուցե շո՞ւտ է քեզ ընկալելը,

Դու էլ այսքան շո՜ւտ հեռացար ինձնից,

Մեր դասարանի բոլոր տղաները

Խոսում եմ միայն իրենց պապիկից:

Իսկ ես ձեռագրերդ եմ սեղմում իմ կրծքին՝

Ինձ հետ դպրո՜ց եմ տանում,

Ինձ հետ բերո՜ւմ տուն,

Մի բան եմ հասկացել, որ Ժամանակի՜ն

Կանգնեցնել չկա՛, դադար չի՛ լինում:

* * *

Աշխարհում սուրբ բան քան սի՜րտը մանկան,

Չի՛ եղել երբե՛ք, չկա՛ նման բան,

Ինչքա՞ն բերկրանք են բերել մեզ կյանքում

Նրանց թոթովա՜նքն ու թաթիկները տաք:

ՔԱՂՑՐ ԴՈՂ

Երբ համբուրվո՜ւմ ենք-

Աչքե՜րդ ես փակում

Կամ աչքի տակով գողունի նայո՜ւմ,

Գիտե՜մ թե ինչ կա՛ աչքերիդ խորքում՝

Ա՜յն, ինչը ո՜չ ոք չունի աչքերում …

*

Դու սրտիս նման

Կարծես թե ի՜մն ես,

Բայց և ի՜մը չես միաժամանակ,

Ուզում՝ թպրտո՜ւմ ես,

Ուզում ես կանգնո՜ւմ ես,

Նայո՜ւմ ես, նայո՜ւմ այլ տեսակ:

*

Մեծ սիրո ծովին քամի՜ն է ընկեր՝

Հզոր ալիքներ բարձրացնող,

Բամբասող ծառե՜ր, արև՜ ու անձրև՜,

Եվ մեկ էլ կո՜ւրծքդ՝

Կրքից դողացող:

*

Կի՜րքը, սիրելիս,

Խանդի նմա՜ն է՝

Ծնվում է,  երբ որ նրան չե՛ս սպասում,

Ալիքի նման գալի՜ս հարվածում է,

Ալիքի նմա՜ն կորչում մարմնում:

*

Անձև-անմարմին ձուլվում ենք իրար,

Ինչպես որ բա՜ռն է ձուլվում ականջին,

Ու օրորվո՜ւմ է աշխարհը համայն,

Մեզ քշո՜ւմ, տանո՜ւմ է համընթաց քամին:

*

Գրկո՜ւմ են ձեռքերդ

ուսերս նիհար՝

Ափերում շիկացած ավազ երազում,

Ի՞նչ են շշնջում շուրթերդ խոնավ,

…Կի՜րքը, սիրելիս, քեզ շա՜տ է սազում:

*

Երա՜զ ես փնտրում,

Ցնորքի ափե՜ր,

Գերված մարմի՜ն ես փնտրում լազուրում,

Իսկ ես միամիտ բանաստեղծի պես

Թերթո՜ւմ եմ, սերտո՜ւմ սիրո քո լեզուն:

*

Կո՞ւրծքդ է դողում

Թե՞ ափս այրված

Շիկացած մարմնիդ խոռոչից,

Զգո՞ւմ ես թե ինչպե՜ս խենթ կիրքը ժպտաց

Ու հալվե՜ց տենչից:

*

Ծիածանվում է անձրևն արևին,

Ծիրանաձևը շո՜ւրթն է կախ գցում,

Վերջի՜ն կաթիլն է ընկնում արցունքի՝

Լուծվում դրախտում:

*

Եվ սա վերջը չի՝

Աչքե՜րդ ես փակում,

Կամ աչքի տակով գողունի նայո՜ւմ,

Գիտե՜մ թե ինչ կա աչքերիդ խորքում՝

Ա՜յն, ինչը ո՛չ ոք չունի աչքերում …