суббота, 17 сентября 2016 г.

Դու կարո՛ղ ես ...

* * *
Դու կարո՛ղ ես փախչել ստից,
Դու կարո՛ղ ես բառ արարել աստղի փայլից,
Դու կարող ես չտարբերել կողքովդ անցնող
խոնարհ Սերը
անցորդներից…

Դու կարող ես դաշինք կնքել
Մտքի՜դ
Հույզի՜դ, կրքերիդ հետ,
Դու կարող ես կո՜ւյր-երջանիկ վայրկյաններին
դժբախտացնել…

Դու կարող ես ամենակարող
Մարդ համարվել,
Դու կարող ես գնահատել,
Դու կարող ես արհամարել,
Դու կարող ես գեղեցիկը հողին խառնել,

Դու կարող ես քո ժպիտը հանգրվանող
Տեղը փոխել,
Դու կարող ես սիրած կնոջ մեն մի անփույթ
շորի ծալքից
Հիասթափվել…

Դու կարող ես…
Դու կարող ես…
Դու կարող ես…
… Դու չե՛ս կարող ճշտից փախչել…

Ս.Ումառ-Հարությունյան




Մի նեղացրեք պոետներին



Մի նեղացրեք պոետներին.
Նրանք  հորիզո՛նն են անտես եթերի,
… Հուշերի նման խորունկ ու հեռո՜ւ,
… Երազների պես անձև՜, անմարմին…
*
Պոետները լա՜ց չեն լինում,
Ո՛չ էլ ստում անողոք,
… Բարձրանո՜ւմ են…
… Գահավիժո՛ւմ բարձունքներից
Տիեզերքում  թափառող:

Մեկ քո սի՛րտն են ափով վերցնում,
Մեկ հոգուդ հետ խա՛ղ անում,
Մեկ մարմի՜նդ են աչքով շոյում
Մեկ քեզ տանջո՜ղ ծնկներիդ մոտ
Ծվարում:

Զրուցո՜ւմ են քեզ հետ անձայն,
Լռո՜ւմ քեզ հետ զուգահեռ,
Սգերգո՛ւմ են օ՜րդ անցած-
Օրդ՝ չանցած Նրա հետ…

Պոետները մեկ բուրմունքից
Մեկ աշխա՜րհ են արթնացնում,
Պոետները երազներից արարիչ
Աղոթքնե՜ր են հորինում…
*
Մի՛ նեղացրեք պոետներին՝
Հույսի վերջին ցոլքի
Հանգրվանը բարբառող,
Պոետները շո՜ւնչն են  հողի,
Պոետնե՜րը, որ միշտ լի՜ են տագնապով…

Ս.Ոմառ-Հարությունյան





воскресенье, 11 сентября 2016 г.

Շուրթե՜րդ


Աչքերիս շողը ընկե՜լ էր վրադ
Ու համբուրվում էր ժպիտներիդ հետ,
Հեքիա՜թ էին շուրթերդ՝
Հոխոր
տացող-տա՜ք,
Բուրումնալից-խենթ:

Լո՜ւյսը աչքերիս ծո՛ցդ էր մտել -
Գինի՜ էր դառնում տաք կրծքիդ մեջ լե՜րկ,
Բայց մեր մեջտեղում պատնեշ էր դարձել
Մի չեղած ավա՜րտ,
Ետ մղված մի ձեռք:

Եվ քո աչքերում՝  աչքե՜րս էին խոր,
Շոգ անապատ էր արևից կիզիչ,
Ու անապատը հևո՜ւմ էր օրոր,
Ու տաք փրփուր էր
Ծորում քո շնչից:

Ստվերս ցնդա՜ծ,  մերկ կրծքիդ վրա
Մե՜րթ  ուշաթափվում ու ցնծո՜ւմ էր մերթ,
Հ
եքիա՜թ էին շուրթերդ՝
Հոխոր
տացող-տա՜ք,
Բուրումնալից-խենթ:

Ս.Հարությունյան Ումառ



Հիշողություն Առաջին սիրո



Անհասկանալի է բնությունը ծեր,
Որը չգիտես ինչո՞ւ,
Չգիտես ի՞նչպես -
Շերտ առ շերտ հանկարծ բացվում է քո մեջ
Ու կորցնում ես գիշե՜ր և ցերեկ …
*
Ասես խունացած մի էջ ես գտնում՝
Ինչ-որ պատառիկ հեռո՜ւ անցյալից,
Ասե՛ս բնությունը երա՛կդ ծակում,
Հին հիշողություն է քաշում երակից:
*
Անցյալդ գալի՜ս, գլո՜ւխ է տալիս,
Ոչ հոգի՛ն ես տեսնում, ո՛չ  էլ աչքերը,
Ասե՛ս սրտիդ մեջ մի հո՜ւշ է լալիս
Ու կոկորդդ են սեղմում արցունքները:
*
Առաջին սերը դաժա՜ն է լինում -
Բաժա՜ն է լինում գիտակցությունից,
Ասե՜ս մի թավշյա երկար վարագույր
Զատում է ներկադ հեռու անցյալից:
*
Ասես շրջվո՜ւմ են իղձերդ անկատար,
Ասես պտտվո՛ւմ ես արյանդ հոսքում,
Ասես թե կյանքը՝ անխի՜ղճ  ու դաժան,
Խարանում է քեզ քո իսկ ներկայում…
*
Հիշողությունը՝ կարո՜տ,
Հիշելը՝  հանցա՜նք,
Քեզ չե՛մ հասկանում բնությո՜ւն,
Մ՞իթե իրար հետ մի ողջ կյանք անցանք,
Որ հինը նորից բորբոքենք ներսում…
*
Իմ առաջին սե՜ր,
Ի՜մ երախայրիք,
Դո՞ւ իմ, թե՞ ես քո ներսում քողարկված…
… Բնության համար ինչպես խաղալիք
Մենք մոռացվեցինք,
Իսկ Կյա՜նքը անցավ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան