среда, 30 декабря 2015 г.

Փնտրո՜ւմի աչքեր…



Անորոշ մի ցա՛վ է մենակ մնալը,
Նման է ձմռանը,
Երբ նահանջում է նույնիսկ Արեգակը:
Մխիթարա՞նք է թե՞
Ինքնախաբեություն,
Թե՞ ցրտից ցավն է
Սեղմվո՜ւմ
Փոքրանո՜ւմ
Դառնում պոտենցիալ մի հուժկո՛ւ հարված,
Որ չես իմանում թե ե՞րբ,
Ո՞ր ժամին
Կպայթի հանկարծ -
Կվարակի քեզ մի հիվանդությամբ «դատարկ» անունով
Կմնա որպես առեղծվա՜ծ կամ
Բնավորությո՜ւն…

Դու մի՛ զարմացիր…
(Ճիշտն ասած հաճախ ինքս եմ զարմանում)
Որ Սերն ամեն ինչ մոռացել
Դարձել է մի ծանր
Բնավորություն…

Դու մի՛ բարկացիր…
(Չնայած ինքս եմ հաճախ բարկանում)
Որ խելակորույս այս հերթերի հերթում
Ոտքե՜րդ եմ փնտրում,
Դատարկ սենյակում խլուրդի նման
Հե՜տքդ որոնում
Ու չգտնելով՝
Պատուհաններիս ապակիներին
Աչքեր եմ դառնում…

Փնտրո՜ւմի աչքեր…
Դու մի՛ նեղսրտիր,
Որ փնթփնթան եմ ես այսպես դարձել:

Գուցե ինձ նման սե՞րս է ծերացել
Կամ իմաստացել
Այն աստիճանի, որ որոշել է
Կտրուկ մոռանալ քեզ,
(Միամիտ բանաստեղծ,
Միթե որոշմամբ են սիրուց ազատվում
Կամ էլ ասենք թե սեփական արյունդ խմած այն փայտոջիլի պես,
Որին մի մատով սեղմում ես պատին ու
Սատկացնո՜ւմ, սատկացնո՜ւմ…)

Ո՜չ,
Իրո՛ք դժվար է ամե՜ն ինչ ջնջել
(Ես հո Աստվա՞ծ չեմ, որ բնավորություն ջնջեմ)

Ստիպված քաշո՜ւմ եմ
Սիրո հուշերիս երկար շարանը
Անկյունից-անկյուն,
Ինքնախաբեությո՞ւն, թե՞
Սահմանին հասած սիրո ծերություն…

Է՜հ, ո՞վ իմանա,
Ո՞վ կդիմանա…

Երևի միայն,
Միա՜յն Դու…..

Ս.Ումառ-Հարությունյան


вторник, 29 декабря 2015 г.

Իմ հեռավո՜ր



Եվ տագնապնե՜ր կան,
Եվ տենդ իմ հոգում,
Եվ տարօրինակ մի համ է
շուրթերս այրում,
Երբ պատկերացնում եմ հեռո՜ւ մի տեղում
Ինչպես է ծերացած աշունն
իր բիրտ մատներով
Աչքե՜րդ փակում…

Խաբկանք թվացող գարունն էլ
փորձեր է անում
կծկվել սրտիդ տակ,
Ու կարծես մի դեղին մղձավանջ
Ողողում է բախտի անիվը՝
Վաղո՜ւց, շատ վաղուց կանգնած…

Սա մի նոր ցա՛վ է,
Մի նոր դառնահա՛մ-
Երբ սիրում ես հեռվից
Ամե՜ն ինչ մոռացած,
Բախվում ես անվան ամե՜ն մի տառին,
Բախումից հոգոցը  նոր բառ է դառնում-
Կախվում է նրա քնած սնարին:

Մի նո՛ր երևույթ է,
Երբ լույսն է անցնում անթափանց
Վարագույրներից,
Բայց այն պայմանով, որ հետո պետք է
անպայման բեկվի
Ապակիներից-
Դառնա բազմաթիվ լույսի կտորներ
Ու ցրիվ գա նրա ողջ մարմնով մեկ….

Սիրո ի՞նչ տեսակ է, որ պետք է լռել,
Եվ որտեղի՞ց ինձ այսքան արցունքներ,
Սա ի՞նչ փորձանք է, որ պետք է այրել
Հետո սրտնեղել,
Որ այդ մոխիրից ծնվում են բառե՜ր,
Բազմակետե՜ր ու
Հարցականնե՜ր…
Կամ տողեր՝ գրված ոտքերը վերքոտ,
Որ հույսի փոխարեն
Լցվում են քո մեջ
Ամեն առավոտ…

Մի՞գուցե չգրեմ,
Ինձ հետ չկռվե՞մ,
Չէ՞ որ դա էլ է լռելու տեսակ,
Բայց միևնույն է՝
Եվ տագնապներ կան
Եվ տենդ իմ հոգում
Եվ տարօրինակ մի համ է շուրթերս այրում
Անո՜ւնդ,
Անունդ է անընդհա՜տ տանջում…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

понедельник, 21 декабря 2015 г.

Անհանգիստ մարդ արարած



Երբ հա՛րց են տալիս,
Որը չպետք է տալ -
Մարդ կատաղում է
(Այստեղ տեղին չէ բառը
«Բարկանալ»):

Երբ պարտք են տալիս
Ու թուղթ պահանջում այդ պարտքի դիմաց-
Մարդ փոքրանում է՝
Դառնում ձվի չափ…

Երբ հույս են տալիս ու կարեկցում են
Միաժամանակ-
Մարդ հուսալքվում է՝
Դառնում անհավատ…

Երբ խոսում են քեզ հետ,
Բայց լռել է հարկավոր,
Քեզ թվում է հանդիպել ես
Մի աղետի ահավոր:

Երբ լռո՜ւմ են, չե՛ն խոսում,
Բայց խոսե՛լն է կարևոր-
Չես հասկանում ի՞նչ ես ուզում
Այս աշխարհից մեղավոր:

Պահմտոցի ես խաղում
Ցավի՜դ, կամքի՜դ, հույսիդ հետ,
Թաքնվելու տե՛ղ ես փնտրում՝
Տուն տանող մի արահետ:

Գտնո՜ւմ ես,
Մա՛րդ արարած…
Մտնո՜ւմ ես՝
Հանգիստդ առնում վերջապես,
Երբ, որ մայրդ է խոսում հուզված,
Կամ լռում է Աստծո պես …


Ս.Ումառ-Հարությունյան