Լռությունը
դատա՜րկ աշխարհ է՝
Անկյանք մի
հայացք ուղղված առաստաղին,
Լռությունն
անկեղծություն է-
Սառն ինչպես
մատներն անցյալի:
Մենախոսությունը
տխուր աչքերը չեն,
Որ նայում
են չոր պատերին ու զրուցում,
Մենախոսությունը
մենությունն է,
Երբ սիրտն է
կոկորդում բաբախում:
Երբ դատում
ես քեզ, որ այսօր ուրի՛շ ես,
Այսօր մի գի՛րք
ես կարծես քրքրված,
Մի քիչ տխո՜ւր
ես…
Մի քիչ ուրա՜խ
ես…
Բայց չես
հասկանում -
Ինչո՞ւ են էջերդ
խառնվել այսքան…
Լռությունը
հիշողության լեզուն է՝
Փաղաքշական
խոսքի սպասող շան քոթոտ,
Տրտունջի
նման լավագույն -
Մութի ու
լույսի սահմանագծի մի նեղ արանքում:
…Աչքերդ կփակես
-
Լուսնին տեսնելով,
Երբ դրսում
արև է՝ անցյալի նման,
Կփակվես մենության
ծածկոցով ՝
Չլսելու հոգոցը
հարբած գիշերվա:
Դու կլռե՞ս
Թե՞ կբղավես
լեզվով լռության.
- Ցմահ
անիծվես դու
«Սպասո՜ւմ»,-
Լռությունն
անկեղծությո՞ւն է,
Թե՞
ատամներովդ սեղմված լեզուն:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
