…զավակները

Եվ երեկո՜ն է հոգնում…
Եվ ծառե՜րն են լալիս…
Եվ պոե՜տն է գրելիս…
Ամբողջ սիրտը տալիս:

Եվ պահե՜ր են գալիս,
Երբ դառնում ես անփո՜ւյթ,
Եվ հոգսե՜ր են դառնում
Երազներդ կապույտ:

Կյանքը թողած մի կո՜ղմ
Գրածովդ ես ապրո՜ւմ,
Եվ խոհերի դողո՜վ
Վերնագրերը կարդում:

Գրածդ մե՛կ թո՜ւյն է թվում,
Մե՜կ էլ վայրի մեղրի համ,
Մեկ մի ստվե՜ր է դառնում,
Մե՜կ անտես մի ուրվական:

Խոհերդ հույզե՜ր են դառնում
Եվ չե՛ս հոգնում կարդալուց,
Ինչպես մա՜յրը չի հոգնում
Զավակներին նայելուց:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան