Հողն ամոթից գետի՜նն է մտել

Լքված ծնո՜ղը՝  լինի հա՜յր թե մա՜յր

Ի՜նչ էլ որ լինի՛,  ներո՜ւմ է որդուն,

Հո՜ղը,  չի՛ ներում որդուն դավաճան՝

Անե՛ծք է դառնում նրա ողջ կյանքում:

Մեր Հողը այնքան արյո՜ւն է խմել,

Այնքա՜ն է հագեցել արյամբ,

Որ ծաղկի սերմի պես նրա սերմե՜րը

Չե՛ս կարող ցանել որտեղ կամենաս:

Հիմա Հո՜ղը մեր կարմի՛ր է հագել,

Վշտից դաղվո՜ւմ է, դաղո՜ւմ ինքն իրեն,

Խմած արյունից  չէ  այդպես կարմրել

Այլ ամոթի՜ց, որ լքո՜ւմ են իրեն:

Ասա՛,  ի՞նչով ես տարբերվում

Ներքին ոսոխից սրիկա,

Որ հայոց կաթին  թո՜ւյնդ ես խառնում՝

Թողնո՜ւմ, լքո՜ւմ ես Հողդ պապական:

Այսօ՛ր հեռանա՜լդ - մի կոտրած թև է,

Կամ էլ ոլորված ո՛տք է պատահմամբ,

Վաղն օտար հողում քո՛ որդիները

Մե՜ջքդ կկոտրեն, հավատա՜…

Կներե՞ն արդյոք քո պապերը քեզ,

Որ արծիվնե՛ր են եղել դարեդար,

Հո՜ղն ամոթ ունի,  դու ամոթ չունե՞ս,

Որ ընկրկում ես որդերի առաջ:

Նման բան եղե՞լ է՝  արծիվը հանկա՜րծ

Դիրքերն իր զիջեր՜,  վհատվե՜ր,

Նման բան չի՛ եղել,  նման բան չկա՜ր-

Որ հո՜ղն ամոթից գետինը մտներ:

Հո՜ղը,  չի՛ ներում դավաճան որդուն ՝

Նրա ողջ կյանքում դառնում է անե՛ծք:

 …Մա՜հդ կգտնես օտար հողերում,

… Հողն ամո՜թ ունի, դու ամոթ չունես: