ԹՈՌՆԻԿ-ԲԱԼԻԿՆԵՐԻՆ

Ավելի նուրբ բան չկա՛ աշխարհում,

Քան թաթի՜կը նուրբ թոռնիկ-բալիկի,

Ինչքա՞ն բերկրանք է բերել մեզ կյանքում

…և դեռ կբերի՜:

* * *

Ուզում եմ փա՜ռք տալ, բայց չգիտեմ ո՞ւմ,

Որ իմ թոռ-բալի՜կը, երբ որ մեծանա,

Իմ ձեռագրերը պահի ձեռքերում՝

Շուռումո՜ւռ տա՜, կարդա՜, զարմանա:

- Ա՜խ, պապի՜կ, պապիկ վի՜շտ ու ցավ ապրած,

Այս ի՞նչ դժվար ես ապրել աշխարհում,

Պապի՜կ ջան, ինչո՞ւ փոքր ժամանակ

Ես դա չե՛մ տեսել քո պարզ հայացքում:

Սեղմե՜լ ես գրկումդ, գլուխս  շոյե՜լ,

Սրտումդ հազա՜ր ու մի երազանք,

Ինձ հիմա՛ է պետք քո կրծքին փարվել

Ասել. «Պապիկ ջա՜ն, տես ո՜նց մեծացա»

Հիշո՜ւմ եմ, պապի՜կ ջան, ծոցումդ տաքուկ

Քանի՜- քանի՜ հատ հեքիաթ եմ լսել,

Հիմա քո գի՛րն եմ քեզ համար կարդում,

Բայց դու չե՛ս լսում,  քնե՜լ ես հավերժ:

Հիմա դու չկա՜ս և տողերը քո

Սահո՜ւմ, ընկնում են մատներիցս ցած,

Արևի բուռ-բուռ ոսկի շռայլող

Այս ի՞նչ մտքեր ես թողել ինձ ընծա:

Շա՜տ-շատ բառեր կան, որ չե՛մ հասկանում,

Մտքեր կա՜ն խո՛րթ են ինձ համար,

Քի՜չ էլ մեծանամ քո ձեռագրերում

Գիտե՜մ, կգտնեմ մի նոր ճանապարհ:

Պապի՜կ ջան, այս ի՞նչ բաներ ես գրել,

«Սրտումս դատա՜րկ, սրտումս տխո՜ւր»

Բա՞ ես, պապի՜կ ջան,  ո՞ւր էի կորել-

Միշտ ասո՜ւմ էիր, որ կա՛մ քո սրտում:

Այս ի՞նչ ես գրել,  բան չե՛մ հասկանում,

Մեկ գրել ես «սիրո՜ւմ եմ» ու մե՛կ էլ «ատում»,

Պապի՜կ, նման բա՜ն չկա՛ աշխարհում-

Սիրող սրտերը ինչպե՞ս են ատում:

Միգուցե շո՞ւտ է քեզ ընկալելը,

Դու էլ այսքան շո՜ւտ հեռացար ինձնից,

Մեր դասարանի բոլոր տղաները

Խոսում եմ միայն իրենց պապիկից:

Իսկ ես ձեռագրերդ եմ սեղմում իմ կրծքին՝

Ինձ հետ դպրո՜ց եմ տանում,

Ինձ հետ բերո՜ւմ տուն,

Մի բան եմ հասկացել, որ Ժամանակի՜ն

Կանգնեցնել չկա՛, դադար չի՛ լինում:

* * *

Աշխարհում սուրբ բան քան սի՜րտը մանկան,

Չի՛ եղել երբե՛ք, չկա՛ նման բան,

Ինչքա՞ն բերկրանք են բերել մեզ կյանքում

Նրանց թոթովա՜նքն ու թաթիկները տաք: