«Առաւօտ լուսոյ»

Ուր նայո՜ւմ ես՝ պղինձ դեմքեր,

Կանա՜յք, մայրե՜ր սգավոր,

… Մեկ էլ հանկա՜րծ դո՛ւռդ են թակում

Հացի համար մի կտոր…

***

Այսքան ցավի՜ց, այսքան դավի՜ց

Ո՜վ ասես որ չի՛ ցնդի,

ՄԱ՜ՐԴՆ  է մորթվում հանուն հացի

(Դե ե՛կ, Վարդապետ ու մի խենթացիր…)

***

Մի կին ծաղկավոր շորերն իր հագե՜լ-

Որդո՛ւն է սպասում ձեռքերը կրծքին,

…Որդին վաղո՜ւց հող է դարձել

Ու պատնեշվել սահմանին…

***

Սպասո՛ւմ է դարձել կենսակերպը

Մայրական խեղճացա՜ծ, չորացած շրթին,

Մայրական հոգին մորմոքող վե՜րքը

Խի՜ղճն է դարձել Արարչի…

***

Անտարբերությունը բազմե՛լ է գահին,

Արդարության  վրա՝  առնետնե՜րը,

Լափո՜ւմ են, կրծո՜ւմ մարդկային հոգին

Հավատքի «եկած» գազանները:

***

Ու խենթացած Վարդապե՜տը

Խենթանո՜ւմ է կրկնակի…

… Մեր Մայրերը չե՛ն խենթանում-

Այս ամենը խո՜րթ է նրանց ականջին:

***

Թե քա՜ր լիներ սիրտդ Աստված-

Այս ամենից կճաքե՜ր,

Ի՞նչ նյութից ես դու արարված

Այսքան դաժա՜ն,  անտարբեր:

Կգա՜, կգա՛ Լո՜ւյս կբացվի

Կարմի՜ր, Կապո՜ւյտ, Ծիրանագո՜ւյն

Իմ սո՜ւրբ հողում հայկազյան,

Ու կուլ կտա օտարածին

Առնետներին  սելջուկյան…