вторник, 23 мая 2017 г.

Ո՛չ ե՜ս, Ո՛չ էլ դո՜ւ…

Ո՛չ ե՜ս գիտեմ,
Ո՛չ էլ դո՜ւ…

Մի պահ թվաց Սերն անցնո՜ւմ է,
Վատ հուշի պես
մոռացվո՜ւմ,
Թվաց լույսը մահանո՜ւմ է
Ու փոշու հետ խառնվում:

Ի՞նչ տխուր է օրը դարձել՝
Գիշե՜ր, աստղե՜ր ու
Լուսի՜ն,
Կարծես մի մե՜ծ ցավի հասել
Ու…լռո՜ւմ ենք միասին:

Թվո՜ւմ է թե վերջացել են
Խոսքերն իրար ասելու,
Ու բառերը շարա՜ն-շարա՜ն
Խցանվե՜լ են 
Սիրտ սնուցող երակում:

Արի՜ խոսենք մե՛կ այլ լեզվով,
Բայց չլռե՜նք սրտի պես,
Կամ, լա՜ց լինենք ծիծաղելով,
Ո՛չ դո՜ւ տխրես,
Ո՛չ էլ ե՛ս…

Քունն ալարկո՜տ ու ծուլորեն
Հաստատո՛ւմ է մոռացում,
Սակա՜յն,

Ո՛չ ես խոսել գիտեմ,
Ո՛չ էլ խոսել գիտես դու:




Комментариев нет: