Ջրում
խեղդվողին օղա՛կ են գցում՝
Փրկարա՛ր
օղակ
Ու
տագնապալից
շարժումնե՜ր,
աչքե՜ր…
Խեղդվողին
ափում սպասո՜ղ է լինում
Ու աղաղակնե՜ր,
Ու
աղաղակներ…
Իսկ ի՞նչ են
նետում
Որպես
փրկության մի օղակ վերջին
Իր իսկ
օրերի խորքում խեղդվողին,
Ընդամենը մի
հայա՜ցք են նետում,
Ուրի՞շ,
Ուրիշ ի՞նչ…
Մի սա՜ռը
հայացք,
Չնկատո՛ղ
կիսափակ աչքե՜ր,
Արագ
հեռացող ստվեր գլխահակ
Ու Ճանապարհներ
երկա՜ր ու դատարկ:
Իր իսկ
օրերի խորքում խեղդվողը
Իր իսկ արյո՛ւնն
է խմում
Աստվածարարյալ,
Իսկ հոգին
որպես կենդանի հայացք
Իր
ակունքներն է փնտրում
Կորուսյալ:
Իր իսկ
օրերի խորքում խեղդվողի
Աչքերում չի
լինում հույսի ոչ մի շող
Խեղդվողը
դառնում է թրթռուն մի ջիղ
Մինչ
բարձրանում է իր օրերի միջով…
07.10. 2016
Комментариев нет:
Отправить комментарий